“เซอร์ไพรส์!!”
ปอร์เช่พุ่งตัวเข้ามาในห้องเป็นคนแรก ถลาเข้าหาแฟนสุดที่รักของตัวเองที่ตอนนี้นั่งหน้าเหวอไปแล้ว พวกหนุ่ม ๆ เดินเข้ามาในห้อง ฉันขมวดคิ้วนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ความจริงฉันควรจะชวนพวกเขามาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ฉันไม่ว่างเลยนี่สิ
“มากันทำไมเนี่ย” เพียวถามด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ปอร์เช่ที่กำลังร่าเริงถึงกับชะงักกึก หันมองมาทางฉัน อัคคีกับอีกสองหนุ่มเช่นกัน
“ทำไมอ่ะ พวกเรามาไม่ได้เหรอขิม?”
“ก็ไม่นิ ไม่มีปัญหา” ฉันตอบเสียงเรียบ เดินกลับเข้ามาในครัว อัคคีเดินตามหลังเข้ามา เสียงพูดคุยในห้องนั่งเล่นดังเบา ๆ คล้ายกำลังกระซิบกระซาบกัน ฉันหรี่ตามองพวกนั้นเล็กน้อย นินทาอะไรฉันอีกล่ะ
“ช่วยไหม?”
“หื้ม” ฉันละสายตากลับมาหาร่างสูงข้างตัว จริงสิ อัคคีทำอาหารเก่งนี่นา เผลอ ๆ จะเก่งกว่าฉันด้วย นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่ย้อนแย้งกับอุปนิสัยของเขามาก “ไม่เป็นไร อัคเป็นแขก เดี๋ยวขิมทำเอง”
“แขกอะไรกัน เดี๋ย
