EP.10 [หนีไม่พ้น]
1051 Words
มหาวิทยาลัย S
หลังเลิกคลาสนักศึกษาต่างพากันแยกย้าย เสียงอื้ออึงดังทั่วตึกคณะ ท่ามกลางเสียงเหล่านั้นปรากฏเสียง ๆ หนึ่งดังอยู่ข้างฉันมากว่าสิบนาทีนับตั้งแต่อาจารย์ออกจากคลาสไป
“ปริมพูดจริง ๆ นะขิม ยัยนั่นนะทั้งอึ๋มทั้งสะบึ้ม แถมยังฉาวเรื่องผู้ชายสุด ๆ คิดดูสิ ยัยมะปรางคลั่งเสือมากเลยนะ ทั้งถวายตัว ทั้งทอดสะพานสารพัด แต่เสือไม่ยอมกินยัยนั่น ปริมล่ะสะใจจริง ๆ”
ปริม เธอเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของฉัน นิสัยช่างเม้าส์อย่างที่เห็น และวันนี้หัวข้อเม้าส์ของเธอก็คือเสือพยัคฆ์ ถ้าถามว่าฉันรู้ข่าวคราวของสองพี่น้องเสือสิงห์นั่นได้ยังไงทั้งที่นิสัยส่วนตัวของฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน นี่ไงล่ะคำตอบ
ปกติแล้วฉันเป็นผู้ฟังที่ดี เข้ากับยัยนี่ได้ก็เพราะแบบนี้ เราจึงสนิทกันมากที่สุดในกลุ่ม แต่เพื่อนฉันไม่ได้มีแค่ปริมหรอกนะ ยังมีคนอื่น ๆ ทั้งชายและหญิง นับรวม ๆ แล้วเกือบสิบคน
“ว่าแต่วันนี้รอยัยซอไหมอ่ะ”
“ไม่รอ ยัยนั่นมีเรียนต่อ” แม้สายซอจะเป็นน้องสาวฉัน แต่เราก็มีเพื่อนคนละกลุ่มกัน เวลาเรียนก็ไม่ค่อยตรงกัน บางครั้งเราก็แยกกันกลับ บางครั้งก็รอกลับพร้อมกัน ตามแต่อารมณ์ของพวกเรา
“ขิม ๆ ๆ ดูนั่นสิ!” ระหว่างเดินออกมาหน้าคณะ แรงตีที่แขนจากปริมทำฉันหงุดหงิดนิดหน่อย เธอพยักเพยิดหน้าไปทางถนน ฉันมองตามอย่างเสียไม่ได้ “นั่นเสือพยัคฆ์นี่นา หมอนั่นมายืนทำอะไรหน้าคณะอ่ะ ปกติอยู่คณะเดียวกันแต่ก็ไม่ค่อยเจอเขาได้บ่อย ๆ เลยนะ”
ฉันบอกไปหรือยังว่าฉันเรียนออกแบบภายในคณะสถาปัตย์ฯ เช่นเดียวกับสายซอ น้องเรียนปีสองสาขาเดียวกับฉัน ก็แปลกดีที่เราสองพี่น้องมีความฝันคล้ายกันคืออยากเป็นอินทีเรียดีไซน์เหมือนกัน
ส่วนเสือพยัคฆ์ เขาเรียนสถาปัตย์ฯเหมือนกัน แต่คนละเอกกับพวกฉัน เขาเรียนเอกหลักสายตรง หรือเรียกง่าย ๆ คือเรียนออกแบบโครงสร้างอาคารต่าง ๆ เป็นสถาปนิกโดยตรง ตลอดสองปีที่ผ่านมาเอกของเราไม่เคยโคจรมาเจอกัน นั่นถือว่าเป็นความโชคดีของฉันจริง ๆ
“จริงสิ ปีนี้เอกเราได้เรียนร่วมกับเอกหลักด้วยนี่ เห็นอาจารย์บอกว่าจะเริ่มเรียนรวมเอกอาทิตย์หน้าแล้วด้วย ดีจัง จะมีคนหล่อ ๆ มาให้เสพในคลาสบ้างแล้ว” ปริมทำหน้าเคลิ้มฝันขณะที่คำพูดของเธอดับฝันฉันสนิท
นี่ฉันจะต้องเรียนรวมเอกกับเสือพยัคฆ์อย่างงั้นเหรอ… ฝันร้ายชัด ๆ!
“โอะ เขามองมาทางนี้ด้วยแหละ” เสียงอุทานเบา ๆ ของปริมดึงสายตาฉันขึ้นสบกับดวงตาคมวาวที่กำลังมองมาทางนี้ ไม่รู้ทำไม… แต่ลางสังหรณ์ฉันมันกู่ร้องให้เดินหนีไปจากตรงนี้โดยเร็ว และไม่ต้องใช้เวลาคิดเยอะ ฉันรีบสาวเท้าเดินไปอีกทางทันที
“อ้าว… ขิมจะรีบไปไหน นั่นมันทางไปคณะวิศวะไม่ใช่เหรอ”
“อือ ขิมมีธุระนิดหน่อย ปริมกลับก่อนเลยนะ ไว้โทรหา” ฉันสาวเท้าไปตะโกนคุยกับเพื่อนไป ปริมยังคงเดินตามฉันมาไม่หยุด
“อ้อ มีนัดกับอัคคีเหรอ?”
กึก
สองเท้าฉันหยุดชะงักแทบจะทันที ฉันลืมอัคคีไปซะสนิท เมื่อคืนเขาโทรมาหาฉันหลายสาย แต่ฉันปิดเสียงไว้เลยไม่ได้รับ สงสัยต้องโทรกลับไปหาเขาหน่อยแล้ว
“ประมาณนั้น ปริมกลับก่อนเลยนะ”
“แล้วนัดคืนนี้ล่ะ?”
ฉันหยุดเดินหันมองเพื่อนรัก
จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าคืนนี้กลุ่มเรามีนัดดื่มกันที่ผับประจำ รับปากไปแล้วด้วย จะกลับคำตอนนี้ก็คงไม่ดี
“ไป ๆ ไว้เจอกันคืนนี้”
“โอเค งั้นไว้เจอกัน” ปริมโบกมือลาแล้วเดินกลับไปทางหน้าคณะ ฉันมองตามร่างเล็กของเพื่อนสาว สายตาบังเอิญหยุดลงที่ร่างสูงคุ้นตาของใครคนหนึ่ง เขากำลังเดินตรงมาทางนี้ แถมสายตาดั่งนักล่านั่นจับจ้องมาที่ฉันไม่ยอมละ มุมปากหนาปรากฏรอยยิ้มร้าย
ไม่นะ… เขาไม่ได้มาหาฉันหรอกใช่ไหม?
ครืด ๆ
ระหว่างที่กำลังเดินหนีเสือพยัคฆ์ แรงสั่นเตือนข้อความจากโทรศัพท์ดึงความสนใจจากฉันไป หยิบขึ้นมาเปิดอ่านก็ต้องกรอกตาใส่ ฉันหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองเจ้าของข้อความนั้นด้วยสายตาเย็นชาสุดขั้ว ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลยให้ตาย!
.
.
Sueapayak : คิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ?
.
.
โอเค ฉันไม่หนีก็ได้ รู้ดีว่าต่อให้หนีเขายังไงก็คงไม่พ้น นักล่าอย่างเขาไม่เคยปล่อยเหยื่อหลุดมือไปง่าย ๆ หรอก ในเมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องพุ่งชนงั้นสินะ?
ฉันยืนนิ่งรอให้ร่างสูงเดินเข้ามาหา เขาเดินมาด้วยท่าทางใจเย็นมาก ใบหน้าหล่อ ๆ ฉายความสนุกอย่างไม่ปิดบัง คงมีความสุขมากที่ได้ไล่ต้อนฉันแบบนี้ โรคจิตไม่มีใครเกินจริง ๆ!
“ต้องการอะไร?!” ข่มเสียงถามทันทีที่เขามาหยุดยืนตรงหน้า ตอนนี้สายตาของนักศึกษารอบตัวเริ่มมองมาอย่างสนใจ แน่ล่ะ ใครบ้างไม่รู้จักเสือพยัคฆ์ รูปหล่อ พ่อรวย นิสัยแย่ แบดบอยตัวพ่อ ใคร ๆ ก็รู้จักเขาทั้งนั้น และเขาไม่ได้ดังแค่ในคณะ แต่ดังไปทั่วมหาวิทยาลัยเลยเหอะ เพราะอย่างนี้ฉันถึงอยากอยู่ไกล ๆ เขาไง ผู้หญิงคนอื่นอาจจะอยากเด่นอยากดังอยากเป็นข่าวฉาวกับเขา แต่ฉันไม่ใช่ เลือกได้ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ
“เธอผิดนัด”
หะ? อะไรของเขา… มาถึงก็กล่าวหากันเลย
- Writer
