“มีคนเคยบอกกับข้าว่าสุราสามารถทำให้คนเราลืมเลือนได้ จริงหรือไม่มี่เอ๋อร์”
วันเวลาผ่านไปช่างเงียบเหงานัก กี่คืนวันแล้วที่ตัวข้าทนเดียวดายไร้คนรู้ใจ ในใจของข้าตอนนี้เพียงอยากจะลืมเลือนเรื่องทุกอย่างที่มาคอยก่อกวนใจไม่หยุดหย่อน หากสุราทำให้คนเราลืมเลือนทุกสิ่งอย่างได้จริง ข้าจะขอลองดู อย่างน้อยก็ยังดีกว่าต้องมาทนกลัดกลุ้มใจเรื่องของคนผู้นั้น!
หลายวันแล้วที่เห็นคุณหนูดูเซื่องซึม เมื่อเห็นว่าเหยาเยว่เล่อมีกะจิตกะใจอยากที่จะร่ำสุราคลายทุกข์ มี่เอ๋อร์จึงไม่อยู่เฉยรีบกระตือรือร้นสาธยายว่ามีโรงเตี๊ยมชื่อดังแห่งใดบ้างในเมืองอู๋ซีแห่งนี้ ที่มีสุรารสเลิศและอาหารอร่อยถูกปาก
“มีโรงเตี๊ยมฝู่เอ้อ โรงเตี๊ยมยั่งยืน อ้อ! มีอีกเจ้าค่ะ…”
“ข้าต้องการไปโรงน้ำชาชายงาม” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยชัดตัดบทไม่รีรอ
“คะ…คุณหนู ท่านยังไม่เข็ดอีกหรือเจ้าคะ หลวนเล่อผู้นั้นท่านก็ซื้อมาจากที่นั่นมิใช่หรือ?” มี่เอ๋อร์ถึงกับแทบ
