เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
เกือบครึ่งชั่วยามแล้วที่เหยาเยว่เล่อระบายอารมณ์ใส่ร่างของอาเหอด้วยท่าทางที่เกรี้ยวกราดนัก
“ยังจะมาปากแข็งอีกรึ? หลวนเล่อ เจ้าคนสารเลว! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาเสนอหน้าที่นี่ ข้าเกลียดเจ้า!” แส้หนังเส้นใหม่ถูกคุณหนูเหยาหยิบขึ้นมาฟาดใส่ร่างของอีกฝ่าย ตอนนี้เหยาเยว่เล่อได้ทึกทักเอาเองเรียบร้อยแล้วว่าจิ้นเหอเป็นอดีตชายบำเรอที่เคยทรยศหักหลังนาง แส้เส้นแรกขาดสะบั้นลงหลังจากที่นางฟาดไปที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของอาเหอจนเลือดไหลซิบเป็นทางยาว
“อ๊าก! ข้าไม่ใช่หลวนเล่อของเจ้า ยัยปีศาจ โอ๊ย!” ด้านฝั่งของจิ้นเหอก็ร้องตะโกนลั่นด่าทอจนสุดเสียง ดวงตาคมจ้องมองเหยาเยว่เล่ออย่างอาฆาตแค้นนัก
“ไม่ใช่อย่างไร ทั้งใบหน้า น้ำเสียง และยังมีสายตาคู่นี้ที่เจ้าชอบจ้องมองมาที่ข้าอีก แม้ให้ข้าตายแล้วเกิดใหม่อีกกี่ร้อยชาติ ใบหน้าคนสารเลวเช่นเจ้า ข้าเหยาเยว่เล่อไม่มีวันลืมเลือนอย่างแน่นอน!”
สายตาที่แสน
