คุณหนูเพรียกรัก

ตอนที่ 4 โหยหา

ณ เรือนหยกงาม

คืนวันที่แสนเปลี่ยวเหงา ความปรารถนาที่นับวันคอยเฝ้า ไม่มีสักคราที่จะช่วยเติมเต็มปัดเป่าความรู้สึกโหยหาที่ยากจะเกินบรรยายนี้ได้ ดวงตาคู่งามจ้องมองแสงจันทร์ใสกระจ่างนวลผ่องริมหน้าต่าง แสงสว่างจ้าพัดผ่านกิ่งหลิวดูแล้วให้รู้สึกว้าเหว่ใจยิ่งนัก

นับตั้งแต่วันนั้น นี่ก็ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือนเต็มๆ ที่นางและเขาไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอีกเลย แม้ว่านางจะเป็นคุณหนูประจำจวนแห่ง ทว่าที่นี่ก็เป็นเพียงเรือนพักเพียงชั่วคราวของบิดาเพียงเท่านั้น ห่างไกลหูตาของท่านพ่อของนางมากนัก แม้จะงดงามโอ่อ่าสมฐานะ แต่สถานที่และเมืองแห่งนี้กลับเป็นเสมือนคุกกักขังชีวิตของนางไปทั้งชีวิต ชั่วชีวิตนี้นางคงมิอาจหวนกลับไปสู่บ้านเกิดเมืองนอนของตนได้อีกแล้วกระมัง

“ซิ่นเฉิง เจ้าช่างเป็นบุรุษชั่วร้ายนัก! การที่เจ้าเขียนหนังสือหย่าให้ข้าเช่นนี้ เจ้าจะรู้หรือไม่ว่ามันมีผลต่อชีวิตข้ามากเพียงใด แม้แต่บิดา ท่านยังทอดทิ้งบุตรีเช่นข้าได้ลงคอ” หยาดน้ำใสกระจ่างเริ่มไหลรื้นขึ้นขอบตา ยามเมื่อแสงจันทร์สาดผ่านดวงตากลมงดงาม แสงสะท้อนแห่งความเปลี่ยวเหงายิ่งเพิ่มทวีมากยิ่งขึ้น

“ผู้ใดกันที่เป็นคนกำหนดให้ข้าเป็นเช่นนี้ โชคชะตา สวรรค์…ฮึกฮือ…ข้าผิดอะไรรึ?” หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือตามห้วงจังหวะอารมณ์ที่แสนทุกข์ทรมานเหลือเกิน

ไม่มีเลยสักคราที่นางจะสามารถหลุดพ้นออกมาจากบ่วงอดีตที่คอยพันธนาการกายใจนี้ได้ จวบจนมาพบกับอาเล่อ ชายงามที่นางคิดว่าเขาจะสามารถหอบพาความทุกข์ที่ฝังลึกภายในกายใจนี้ให้บินหายไปได้ นางคิดเพียงแค่ว่ารสสัมผัสที่เขาคอยปรนเปรอเคียงข้างกายทุกคืนวันจะสามารถปัดเป่าบาดแผลภายในใจให้ลบเลือน แต่ทว่ามันกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม! การที่นางยิ่งเอาความคาดหวัง ความสุข ความทุกข์ ไปฝากหรือผูกติดไว้กับผู้อื่น มันกลับกลายเป็นการสร้างบาดแผลที่ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิม แถมยังยิ่งกลบทับบาดแผลเดิมที่มันกำลังค่อยๆ รักษาสมานตัว ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานจากเดิมมันกลับยิ่งเพิ่มทวีคูณมากขึ้น ยามเมื่อหลวนเล่อได้ทรยศหักหลังนางด้วยการมีสัมพันธ์สวาทกับสาวใช้คนสนิทข้างกาย

“สรุปแล้ว สิ่งที่ข้าทำ สิ่งที่ข้าประสบพบเจอ และสิ่งที่ข้าเป็นอยู่ในขณะนี้ ทุกอย่างมันช่างเลวร้ายไปเสียหมด! ฮึกๆ ข้าผิดอะไร สวรรค์!!! ไยท่านถึงได้เล่นตลกกับชีวิตคุณหนูเช่นข้าถึงเพียงนี้” ทำนบน้ำตาพลันพังทลายลงทันทียามที่จิตใจที่แสนบอบช้ำได้แตกสลายลง เมื่ออดีตที่เพิ่งจะผ่านพ้นหวนกลับมาคอยตอกย้ำทำลายเหยาเยว่เล่ออีกครั้ง

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

เสียงเครื่องเรือนมากมายถูกมือเล็กปัดตกลงพื้นแตกสนั่น เครื่องเรือนลายครามงดงามแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กๆ กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้อง ร่างบอบบางหอบหายใจสั่นสะท้านกับความเจ็บปวดที่คอยประเดประดังเซ็งแซ่เข้ามาในหัวของนาง ในเสี้ยววินาทีนั้นเองที่ร่างบอบบางก็ล้มตัวลงไปนอนกับเศษกระเบื้องดั่งร่างที่ไร้วิญญาณ

“เพราะอะไร…” นิ้วมืองามดุจลำเทียนหยิบเศษกระเบื้องที่แสนคมชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากพื้นห้อง

“เพราะอะไรข้าถึงต้องเจ็บปวดเช่นนี้!!!” มือเล็กบีบกำเศษกระเบื้องแน่นจนมือของนางสั่นเทา

“ซิ่นเฉิง อาเล่อ พวกเจ้ากล้าทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ห๊า!” ดวงตาที่แสนงดงามฉายแววระทมทุกข์ ขณะจ้องมองหยดเลือดที่ไหลจากมืองามหยดลงสู่พื้นห้อง ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มที่แสนขมขื่นชอกช้ำใจ

“ต่อหน้าข้าพวกเจ้าต่างพร่ำเพ้อรำพันคำรักหวานหู แล้วตอนนี้เล่า ตอนนี้พวกเจ้าไปอยู่ที่ใด! ไยถึงได้ทิ้งให้ข้าเจ็บปวดอยู่เช่นนี้!” เหยาเยว่เล่อกำเศษกระเบื้องจนคมของมันทะลุหลังมือของนาง แต่ถึงอย่างนั้น ความเจ็บปวดที่นางได้รับกลับไม่ได้ครึ่งของเศษเสี้ยวบาดแผลภายในใจ

“ข้าเจ็บ! ข้าปวด! ข้าทรมาน! พวกเจ้าเคยได้ยินหรือไม่ ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆ” ร่างบอบบางร่ำไห้สั่นจนตัวโยน ยามเมื่อนางแบมือออกมา หยดเลือดสีแดงฉานก็อาบไล้ไปทั่วฝ่ามือข้างขวาเสียแล้ว

“บิดา…พวกท่าน…มีผู้ใดบ้างที่เคยฟังข้า มีผู้ใดบ้างที่รับรู้ความรู้สึกที่ข้าได้ประสบพบเจอเช่นนี้ ไม่มี…ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว…” ร่างบอบบางทิ้งตัวนอนราบกับพื้นห้อง แม้ว่าบนพื้นจะเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องที่แสนคมทิ่มแทงหลังของนาง ทว่าหญิงสาวคล้ายกับสติหลุดลอยไปเสียแล้ว

มุมปากบางยิ้มอย่างเย้ยหยันขณะจ้องมองแสงจันทร์ที่สาดส่อง “สวรรค์! ถ้าหากข้าตายไปตอนนี้…คงดีไม่น้อยใช่ไหม?”

เหยาเยว่เล่อหยิบเศษกระเบื้องที่แตกเป็นชิ้นยาวชิ้นหนึ่งขึ้นมาและยกขึ้น เสียงหอบหายใจที่แสนสั่นระทมดังต่อเนื่อง ราวกับว่าจิตใจเบื้องลึกของนางกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

คราบโลหิตติดเปื้อนจนย้อมกระเบื้องสีขาวชิ้นยาวในมือจนเป็นสีแดง มือเล็กสั่นระริกกลัวและประหม่านัก เสียงสูดลมหายใจดังกึกก้องด้วยความหวาดหวั่น ในเสี้ยววินาทีที่เหยาเยว่เล่อกำลังจะตัดสินใจกำกระเบื้องที่แสนคมแทงลงที่อกด้านซ้ายของนาง จู่ๆ ลมหอบหนึ่งก็พลันปัดเศษกระเบื้องในมือเล็กร่วงหล่นห่างไปไกลห่างจากร่างบางราวสิบชุ่น* เล่นเอาหญิงสาวถึงกับสะดุดลมหายใจตื่นตระหนก

*1 ชุ่น เท่ากับ 1 นิ้ว