ยามเมื่อวสันต์ผันผ่าน ลมเหมันต์ก็พัดมาเยือน หอบเอาความหนาวเหน็บทำให้ร่างบอบบางถึงกับสั่นสะท้านเพราะไอเย็นที่มาปะทะกาย เหยาเยว่เล่อกวาดสายตามองไปทั่วสวนบุปผชาติ หลังจากที่นางพักรักษาร่างกายจนหายดี วันนี้มู่หลิ่งอินและเหล่าบ่าวไพร่จึงได้พากันยกขบวนมายังโรงเตี๊ยมนอกเมือง เพื่อที่จะชมความงดงามของหมู่แมกไม้และมวลบุปผชาติของเมืองอู๋ซีแห่งนี้ ว่ากันว่าเทศกาลชมบุปผาประจำปีกำลังจะเริ่มขึ้น ดอกเหมย สน ไผ่ ล้วนแข่งกันเบ่งบานผลิดอกออกใบ ความงดงามที่ธรรมชาติรังสรรค์เช่นนี้ ช่างเป็นเอกลักษ์ประจำเมืองอู๋ซีที่ไม่มีสถานที่แห่งใดเทียบเคียงได้
ภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ แม้จะไม่หรูหราโอ่อ่าเช่นเมืองหลวงที่นางได้จากมา แต่กลิ่นอายแห่งความเรียบง่ายและคงไว้ซึ่งวัฒนธรรมท้องถิ่น ช่างเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งที่เมืองหลวงไม่อาจมีเช่นกัน
“คุณหนูท่านยืนนานแล้ว กลับขึ้นห้องเถอะเจ้าค่ะ” มี่เอ๋อร์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณหนูเยว
