“คุณหนูต้องการให้เป็นเช่นนั้นอยู่แล้วมิใช่รึ?” มู่หลิ่งอินก็ยังคงเป็นมู่หลิ่งอิน ชายหนุ่มยืนจ้องมองนางนิ่งราวกับจะกวนอารมณ์ให้หญิงสาวระเบิดโทสะ
“ได้! วันนี้เรามาตัดสินกัน ข้าจะเอาเลือดชั่วๆ ของบ่าวเช่นเจ้าออกมาให้ดู!” พอว่าแล้วดวงตากลมโตก็พลันกวาดไปทั่วห้อง ก่อนจะสะดุดกับมีดปอกผลไม้บนโต๊ะอาหาร ด้วยไฟโทสะที่ทนอัดอั้นและสะกดกลั้นมาแสนนาน ความเจ็บแค้นและชิงชังต่อทุกสิ่งที่ทำให้นางมีชีวิตเป็นเช่นนี้ เหยาเยว่เล่อรีบวิ่งปราดไปยังโต๊ะนั้นก่อนจะรีบหยิบมีดนั้นมากำไว้มั่น ดวงตาคู่งามสั่นระริกขณะจ้องไปยังร่างแกร่งที่แสนคุ้นตา
มู่หลิ่งอินยิ้มมุมปากพลางอ้าแขนทั้งสองข้างราวกับจะเชื้อเชิญ ยิ่งเป็นการเติมเชื้อเพลิงและท้าทายความอดทนอันน้อยนิดของเจ้าของร่างงาม
“กลัวอย่างนั้นรึ?”
ยามเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลายิ้มยียวน ฟางเส้นสุดท้ายของคุณหนูเหยาก็พลันขาดสะบั้น ร่างแน่งน้อยกำด้ามมีดแล้วปรี่ไปหาเจ้าของร่างแ
