กลีบบุปผาล่องลอยละลิ่วไหว
ลมเหมันต์หอบกลิ่นหวนชวนโหยหา
รสสวาทช่างหอมกรุ่นมิรู้คลาย
กลิ่นกำจายชวนพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
ยามเมื่อร่างเปลือยเปล่านอนราบกับเตียงนอน ความงดงามผุดผ่องช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก เมื่อใบหน้างามผินใบหน้าแหงนมองจ้อง ร่างองอาจที่เป็นฝ่ายขึ้นคร่อมก็ถึงกับสะท้านสั่นราวกับถูกต้องมนต์สะกด
“คุณหนู…เจ้างามเหลือเกิน” คำพูดที่เผยความปรารถนาไร้ซึ่งปราการปกปิดใดๆ ขณะลูบไล้สำรวจความงาม กลีบบุปผาเร้นลับก็เริ่มชื้นฉ่ำไปด้วยน้ำมธุรสชวนกลืนกินเสียแล้ว
“งามแล้วอย่างไร สุดท้ายแล้วข้าก็ไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ อยู่ดี” แม้ใบหน้างามเฉิดฉายจะเชิดรั้นราวกับไม่อินังขังขอบต่อสิ่งใดๆ ทว่าหากจ้องมองลึกๆ เข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น มันกลับฉายแววเศร้าเสียใจมิรู้คลาย
“แต่ข้าต้องการเจ้า…” เสียงแหบพร่าเอ่ยเสียงเข้มจริงจัง
“หึ! มู่หลิ่งอิน มีบุรุษผู้ใดบ้างที่ไม่ปรารถนาที่จะครอบครองสตรีรึ?” เหยาเยว่เล่อกลั
