“ข้าให้เวลาท่านหนึ่งเค่อ* หากคุณหนูทำให้บ่าวพึงใจไม่ได้ ก็อย่าหาว่าข้ารังแกท่านทีหลังก็แล้วกัน” มู่หลิ่งอินกล่าวทีเล่นทีจริง
“มู่หลิ่งอิน! เจ้ากล้าหัวเราะเยาะเย้ยข้าเช่นนั้นรึ?” เมื่อร่างแกร่งถอดเจ้ามังกรผงาดออกจากร่าง คนแซ่มู่ก็นอนราบกับเตียงไม้อย่างสบายใจคล้ายกำลังทดสอบความอดทนของนางอยู่
คิ้วรูปดาบเลิกขึ้น “คุณหนูท่านอคติเกินไปแล้ว บ่าวแค่เฝ้ารอคุณหนูมาเติมเต็มต่างหากเล่าขอรับ”
“ได้! ในเมื่อเจ้ากล้ามาท้าทายข้า ข้าก็จะทำให้บ่าวชั้นต่ำเช่นเจ้าได้เห็นฤทธิ์ของข้า!” มือเล็กผลักอกแกร่งอย่างเกรี้ยวกราด ร่างแน่งน้อยขึ้นคร่อมเรือนร่างแข็งแกร่งกำยำดุจนางพญา เหยาเยว่เล่อเอื้อมมือไปบีบปลายคางคมแกร่ง กิริยาท่าทางถือดีไม่แยแสสิ่งใด
“ว้าว! ท่าทางคุณหนูนี่ดูฮึกเหิมดีนะขอรับ” สายตาดุจปีศาจจิ้งจอกช่างยั่วเย้าเสน่ห์เหลือจะกล่าวนัก เล่นเอาคุณหนูเหยาเผลอไผลไปกับเสน่ห์อันยั่วเย้าและท้าทายของมู่หลิ่งอินอ
