เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะหน้ามืด ร่างกำยำจึงถอดเจ้ามังกรผงาดแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างงาม “เช่นนั้นหรอกรึ? ข้านึกว่าคุณหนูจะเป็นห่วงบ่าวชั้นต่ำเช่นข้าเสียอีก”
เมื่อร่องบุปผาไร้มังกรคอยอารักษ์ ความใคร่อยากจะครอบยังไม่อาจคลายกำหนัด ใบหน้างามก็พลันฉายแววเสียดายอยู่ไม่น้อย
คนบ้า! มาทำให้ข้าใคร่ปรารถนา แต่เหตุใดเจ้ากลับมาทอดทิ้งข้ากลางทางเช่นนี้ได้เล่า
มู่หลิ่งอินสูดลมหายใจลึกพลางหลับตาควบคุมพลังลมปราณที่กำลังวิ่งพล่านอยู่ในกาย “ข้าไม่ได้ทอดทิ้งเจ้าหรอกนะ คุณหนูรอบ่าวเพียงครู่เถอะ”
“หมายความว่าอย่างไรกัน นี่เจ้าเสียเลือดขนาดนี้ยังจะมีกะจิตกะใจปรนเปรอข้าอีกรึ?” เมื่อเห็นใบหน้ามู่หลิ่งอินฉายแววเจ็บปวดจากการพยายามโคจรพลังลมปราณภายใน ร่างเปลือยเปล่าจึงรีบลงจากเตียงก่อนที่จะไม่ลืมหยิบอาภรณ์ที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ
“เจ้าไม่ต้องไปหรอก ข้าพักประมาณเค่อ*เดียวประเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว” พ่อ
