บทที่4 ขายตัวใช้หนี้
1377 Words
เมียบำเรอมาเฟีย
บทที่4 ขายตัวใช้หนี้
@คฤหาสน์เทวฤทธิ์
ชลธิชากลับมายังคฤหาสน์ของตัวเอง หลังจากที่คืนนี้มีเซ็กส์ร้อนแรงกับผู้ชายหน้าตาดีจนแทบจะลุกยืนขึ้นไม่ไหว เธอก็จัดการริบเอาของมีค่าของชายคนนั้นเอามาด้วย ไม่ใช่ว่าเธอเป็นสิบแปดมงกุฏหรอกแต่ว่าตอนนี้สถานะการเงินของเธอย่ำยียิ่งนักก็เลยจำเป็นต้องเอาของเขามาแค่หยิบเดียวเอง ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก! ถือซะว่าเป็นเงินที่เธอเปลืองตัวกับเขาก็แล้วกัน ขออย่าให้เจอะเจอกันอีก ไอ้ผู้ชายบ้าเซ็กส์!
"เมื่อคืนหายไปไหนมา ทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อน แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" เกศราภรณ์เห็นบุตรสาวเดินเข้ามาก็หายห่วง นึกว่าจะไปเถลไถลที่ไหนอย่างที่สามีเธอเอ่ย
"ชลขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอก ชลปวดหัวกับเรื่องเมียน้อยคุณพ่อนะคะ"
"สงสัยเมื่อคืนคงออกไปนอนกกกับผู้ชายล่ะสิท่าถึงกลับมาตอนเช้าแบบนี้ แรดได้เหมือนแม่มันจริงๆ" ชลธิศเห็นว่าลูกสาวตัวดีกลับมาบ้านแล้วเข้ามาต่อว่าเหน็บแหนมใส่ทันที
"ที่พ่อพูดแบบนี้ก็เพราะโกรธที่ชลไปดักตบเมียน้อยพ่อถึงที่ทำงานและไม่ใช่แค่นั้นนะคะคุณแม่ ชลไปเจอในสภาพที่คุณพ่อกำลังมีอะไรกันกับอีตัว น่าเสียดายที่ไม่ได้อัดคลิปแฉมันเลย น่าเสียดาย" เธอทำหน้าทำตาใส่บิดา คนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องร้ายอย่างนี้
"ว่าไงนะยัยชล! คุณ" แมาเธอแทบช็อค เธอรู้ว่าสามีมีเมียน้อยแต่ไม่คิดว่าจะเลยเถิดมากถึงที่ทำงาน ถ้าเกิดใครเห็นเข้า ถ้าไม่มียัยชลแล้วล่ะก็ชื่อเสียงบริษัทต้องย่อยยับแน่!
"ยัยชล!" พ่อเดือดดาลมากอยากจะไปทำร้ายลูกสาวแต่ทำไม่ได้ ปล่อยให้เธอยิ้มเยาะมีชัยเหนือกว่าตน
"ชลปวดหัวอยากพักผ่อน อ้อ อย่าให้ใครเข้ามารบกวนเวลานอนของชลนะคะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าชลไม่เตือน" เธอสาวเท้าก้าวฉับๆออกไปพร้อมสั่งแม่ป้าให้เอาอาหารขึ้นไปไว้ในห้องด้วย เมื่อคืนสูญเสียแรงเยอะเพราะอีตาบ้ากามหื่นนั้น!!
"ว่าแต่นายนั่นคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน!"
.
.
.
ประมาณตอนบ่าย
หญิงสาวหลับยาวตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เสียงเอะอะโวยวายจากด้านล่างดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้คนหลับสบายต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดที่นอนไม่เต็มอิ่ม
"เอะอะอะไรกัน คนจะหลับจะนอน" เธอในชุดนอนบางใส่เสื้อคลุมลงไปดูข้างล่างว่าเกิดอะไรขึ้น คงไม่ใช่พ่ออาละวาดตบตีแม่หรอกนะ แค่คิดใจก็ชาวาบขึ้นมา รีบสาวเท้าลงไปทันที
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคุณพ่อคุณแม่!" เธอตกใจที่เห็นสภาพบ้านเทะเละแถมพ่อแม่ยังถูกชายชุดดำหลายคนทำร้ายร่างกายจนสภาพบวมฟกช้ำ ไม่เข้าใจว่าพวกนั้นเข้ามาทำร้ายครอบครัวเธอทำไมกัน?
"คนนั้นใช่ไหมลูกสาวของแก เอาตัวมันมา เจ้านายสั่งเอาไว้!" ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยสั่ง ชายชุดดำนับสิบล้อมเข้ามาจับเธอเอาไว้แต่เธอขัดขืนสุดฤทธิ์
"ไอ้บ้า! อย่าเอามือสกปรกมาจับตัวฉันนะ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจจับพวกแกให้หมด!"
"ยัยชล ยอมไปกับพวกเขาเถอะถือว่าทำเพื่อครอบครัวของเรานะลูก" แม่ของเธอลุกขึ้นมาเอ่ยขอร้องลูกสาวคนเดียวที่ช่วยฐานะและคฤหาสน์หลังนี้ให้คงอยู่รอดได้ เพราะธุรกิจกำลังล้มละลาย เจ้าหนี้มหาโหดก็ยื่นข้อเสนอมาก็ต้องคว้าไว้ก่อน
"ตกลงมันเรื่องอะไรกัน ชลงงไปหมด" เธอต้องการคำตอบ แม่เธอจึงอธิบายให้เข้าใจ
"คือ เอ่อ...บริษัทของเรากำลังล้มละลายเพราะมีหนี้สินเป็นจำนวนมาก แม่เอาบ้านหลังนี้ไปจองจำตั้งนานแล้ววันนี้ก็ครบกำหนดที่ต้องจ่ายเขาแล้วแต่ไม่มีเงิน เขาก็เลยจะยึดบ้านหลังนี้และยึดบริษัทของเรา เขายื่นข้อเสนอมาว่าถ้าเอาตัวลูกไปกับเขา หนี้เราทั้งหมดจะไม่มีอีกเลย ลูกต้องทำเพื่อครอบครัวของเรา แม่จำเป็นจริงๆ"
"เรามีหนี้แก่เขาเท่าไหร่คะ"
"50ล้านบาท แม่จำเป็นจริงๆ ชลต้องเข้าใจแม่นะลูก"
"นี่แม่เห็นชลมีราคาแค่50ล้านเท่านั้นเองเหรอ ชลจะดีใจหรือเสียใจกันที่มีแม่ขายลูกเพื่อใช้หนี้อย่างนี้" น้ำตาคลอเบ้าเอ่อล้นออกมา หัวใจปวดร้าวรานที่แม่เห็นลูกเป็นแค่สิ่งของจะทำอะไรก็ได้!
"ร่ำลากันเสร็จหรือยัง ไปได้แล้ว"
"ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น อื้อ!" เธอพยายามขัดขืนเหล่าชายชุดดำพวกนี้ จนพวกนั้นโป๊ยาสลบใส่เธอ ภาพดับวูบลงไปทันใด
ตอนนี้สติเธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว......
.
.
.
@คอนโดของอาคิน
"ได้ตัวเธอมาหรือยัง" เขากรอกเสียงถามปลายสาย
(ได้มาแล้วครับ พวกผมจัดการเอาเอกสารตามที่นายสั่งไปให้มันเรียบร้อยแล้วครับ)
"ดี ถ้ามาถึงแล้วรีบเอาตัวเธอขึ้นมาที่ห้องฉัน ฉันจะเช็กสินค้าว่าให้คุ้มเงิน50ล้านไหม"
(ครับนาย)
อาคินวางสายจากลูกน้องแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ยัยสิบแปดมงกุฏหนีคาสิโนว่าตัวพ่ออย่างเขาไปไม่พ้นหรอก! เขาไม่คิดว่าโลกจะกลมพาเจอเธออีกครั้ง ชลธิชาแฟนเก่าของศัตรูของเขาแต่ว่าตอนนี้เคลียร์กันเข้าใจดีแล้วไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ตอนนี้เธอก็เป็นลูกหนี้ของเขาแล้ว เขาจะลงโทษเธอด้วยแรงพิศวาสร้อนแรงสุดติ่ง ชนิดที่ว่าเอาให้จำไม่เคยลืม!
............
"อื้อ~~ ที่นี้ที่ไหนกัน" ชลธิชาขยี้ตาให้สว่างขึ้นพลางมองรอบๆห้องใหม่ที่ไม่คุ้นตา จำได้ว่าคนพวกนั้นมาทำร้ายพ่อแม่เธอแล้วเอาตัวเธอมาใช้หนี้50ล้านแล้วจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ว่าแต่มันที่ไหนล่ะเนี่ย
"ตื่นแล้วเหรอคุณคนสวย" น้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้เธอหันขวับไปหาต้นเสียง ได้เจอเขา ผู้ชายที่เจอกันเมื่อคืนหรือว่าเขาจะรู้ว่าเราเอาของของเขาไป
"คุณ! เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาของคุณไปนะแค่ยืมมาเฉยๆ งั้น...ฉันจะเอาของมาคืนคุณแล้วกัน" อาคินยืนกอดอกมองสีหน้าของโจรสาว หึ! คงนึกว่าเขาจะมาทวงของเขาคืนสิน่ะ ของหยิบมือแค่นี้หาใหม่ก็ได้ แต่เนื้อกวางสาวตรงหน้าหาไม่ได้ง่ายๆ
"เธอจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอชลธิชา ฉันชื่ออาคิน ริคาโด้ เป็นเจ้าหนี้และคู่ปรับเธอในตอนนั้นไงล่ะ"
"อาคิน?....หรือว่าจะเป็นนาย!" เธอเบิกตาโพลงกว้างอย่างตกตะลึง มิน่าล่ะถึงคุ้นเคยใบหน้าเขาแถมตอนนี้เขายังมาเป็นเจ้าหนี้อีก ชีวิตชลธิชา จะมีอะไรดีสักอย่างไหมเนี่ย
"ใช่ ฉันคนเดิมเพิ่มเติมคือความเลวระยำที่เพิ่มขึ้น เธอควรรู้ไว้ว่าสถานะไม่เหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เธอเป็นลูกหนี้ฉัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรเธอก็ได้ทั้งนั้น งั้นเริ่มทำตอนนี้เลยดีไหม" เขาทำสายตาแพรวพราวพลางเดินมาประชิดตัวร่างหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้หลุดหนีออกไปไหน เธอรู้สึกร้อนวูบวาบในกายราวกับรู้ชะตากรรมของตัวเอง
"นายจะทำอะไร" เธอเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ
"หึ! มาที่นี้ก็เพื่ออะไร เธอก็น่ารู้ตัวดี" อาคินโน้มใบหน้าคมสันเข้าแนบชิดกับใบหน้าหวานจนแทบจะสัมผัสริมฝีปาก เขากำลังใกล้จะ.....
- Writer
