Ellerini gözümden çektiğinde etraf aydınlandı.
Üzerlerinde okul formasıyla ikizler karşımda duruyordu. Arkadan dolanarak Alim de yanıma oturdu. Az önce ağlayan ben değilmişim gibi şimdi gülüşümü durduramıyordum.
“ Siz nerden çıktınız ki dersiniz yok muydu sizin” diye ortaya sordum, çünkü ne diyeceğimi bilememiştim.
Buradaki insan topluluğu benim en yakınlarımdı ama ben yıllarımı saklanıp gizlenerek, yüzüme bakan ayıbımı anlayacak korkusuyla geçirmiştim. Üst üste üç cümleden fazla konuşsam dördüncüsü Alime olan sevgim olacakmış , ağzımdan kaçıverecekmiş gibi kendimi suskunluğa mahkum etmiştim. Şimdi normal nasıl olunur bilemediğimden hoş geldiniz demeden hesap sorar gibi konuşuyordum.
“ Piknik var dediler geldik yenge” dedi Hüseyin.
Hüseyin “ Abim bizi okuldan kaçı
