ผิดฝาผิดตัว ช่างมัน
1467 Words
เอกสารหนาเตอะวางกองอยู่เต็มโต๊ะไม้โอ๊คกลางห้องทำงานของคิรินทร์ ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดบนสุด กำลังเอนตัวพิงพนักเก้าอี้หนังราคาแพง สายตาคมเข้มกวาดมองแฟ้มสีเทาหนาเตอะราวกับมันคือระเบิดเวลาที่พร้อมจะเปิดเผยความลับทั้งหมด
ปลายนิ้วแข็งแรงค่อยๆ พลิกหน้ากระดาษทีละแผ่น เสียงกระดาษเสียดสีกันเบาๆ ดังในห้องเงียบราวกับกลืนเสียงทั้งหมดเข้าไปในความตึงเครียดนั้น
ภาพถ่ายใบแรกคือเด็กหญิงสองคนในชุดนักเรียนอนุบาล หน้าตาเหมือนกันราวกับภาพสะท้อนในกระจก พาขวัญและขวัญข้าว ฝาแฝดที่ยิ้มสดใสกลางสนามหญ้า
เขาไล้นิ้วลงบนภาพ เหมือนกำลังพยายามอ่านบางอย่างจากแววตาใสซื่อของเด็กสองคนในอดีตนั้น
ต่อจากนั้นคือภาพจากช่วงวัยเรียน เด็กหญิงสองคนโตขึ้นอย่างสวยงาม ใบหน้าเหมือนกันแทบแยกไม่ออก แต่ในแววตากลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
พาขวัญ — มีแววซื่อตรง เรียบง่าย และอ่อนโยน
ขวัญข้าว — แฝงรอยเจ้าเล่ห์ คมจัดในสายตาและรอยยิ้มที่พร้อมจะล่อลวงโลก
“น่าสนใจ...” คิรินทร์พึมพำ พลางเอนตัวไปข้างหน้า หยิบกระดาษอีกชุดขึ้นมา —รายงานสืบจากบริษัทเอกชนที่เขาจ้างไป “ทุกข้อมูลต้องละเอียด...แม้แต่เรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครรู้” เขาเคยสั่งไว้แบบนั้น
ในแฟ้ม มีทั้งใบรับรองโรงเรียน มหาวิทยาลัย รายชื่อคนรู้จัก เพื่อนร่วมงาน และแม้แต่ประวัติการรักษาในโรงพยาบาล ทุกอย่างถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบตามมืออาชีพ
แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาเขาที่สุดคือซองสีน้ำตาลที่ติดป้ายว่า “Confidential – Personal Record”
คิรินทร์พลิกเปิดซองออก ข้างในมีเอกสารไม่กี่แผ่นและภาพถ่ายขนาด 4x6 สี่ห้าภาพ
ภาพแรก...คือขวัญข้าวในชุดราตรีสีแดง นั่งแนบชิดชายวัยกลางคนในคลับหรู
ภาพถัดมา...เธออยู่ในงานเลี้ยงอีกแห่ง แต่ชื่อที่แนบอยู่ใต้ภาพนั้นไม่ใช่ ขวัญข้าว มันคือ พาขวัญ วัชรพงศ์
เขาหรี่ตาลง พลิกภาพกลับไปกลับมา ขยับใกล้แสงไฟเหนือโต๊ะ
“แสดงว่า...เธอใช้ชื่อของน้องสาวสินะ” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยเบาๆ แต่แฝงด้วยแรงอารมณ์ที่ผสมระหว่างความโกรธกับความหลงใหล
คิรินทร์เริ่มหยิบเอกสารถัดไป รายงานการประมูลในเล้าท์ชื่อดังแห่งหนึ่ง ในนั้นมีรายชื่อรหัสประจำตัวหญิงสาวผู้เข้าร่วมประมูล และหมายเหตุเล็กๆ ว่า “เธอสวมชื่อแทนน้องสาว ผู้ไม่รู้เรื่องทั้งหมด”
มือของเขากำแน่น เสียงกระดาษถูกขยำเบาๆ
“สองล้าน...” เขาพึมพำในลำคอ “นี่หรือราคาที่เธอขายมัน...”
ชายหนุ่มเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง ดวงตาคมทอดมองออกไปนอกกระจกห้อง ที่เบื้องล่างคือวิวเมืองยามค่ำคืน แสงไฟพราวระยิบตัดกับความมืดเหมือนหัวใจของเขาในตอนนี้
ความจริงที่อยู่ในแฟ้มทำให้เขาเข้าใจทุกอย่าง...
เหตุผลที่พาขวัญยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งเขาอย่างเงียบงัน
เหตุผลที่เธอมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัวและไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
แต่สิ่งที่เอกสารไม่อาจบอกได้คือ ความรู้สึกของเธอจริงๆ
เขาโยนแฟ้มลงบนโต๊ะ เสียงดัง ตุ้บ! ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบภาพสุดท้ายขึ้นมา ภาพนั้นคือพาขวัญในชุดนักเปียโนสีขาวในงานการกุศลเมื่อสองปีก่อน ใบหน้านั้นสะอาด บริสุทธิ์ และเต็มไปด้วยประกายความฝัน
“เด็กคนนั้น...” เขาพึมพำกับตัวเอง “ไม่มีทางเป็นคนเดียวกับผู้หญิงในเล้าท์นั่น...”
หัวใจของคิรินทร์เต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เข้าใจ เหมือนบางอย่างในใจเริ่มคลาย แต่ในขณะเดียวกันก็เริ่มพันธนาการตัวเขาแน่นขึ้น
ความโกรธ ความหลงใหล ความอยากรู้อยากเห็น ทั้งหมดกำลังปะทุอยู่ในคนเดียวกัน
เขาหยิบรูปทั้งหมดขึ้นมาใส่ซอง กลับมาเรียงในแฟ้ม แล้วกดปิดแรงจนดัง แปะ!
สายตาคมกร้าวขึ้นเมื่อมองชื่อที่ปกแฟ้ม
“พาขวัญ วัชรพงศ์”
“ไม่ว่าจะเป็นเธอ...หรือฝาแฝดของเธอ...” เขาพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ
“ฉันจะไม่ปล่อยใครไปทั้งนั้น ในชีวิตนี้ไม่มีใครสามารถมาหลอกฉันแล้วหนีรอดไปได้
…………………………………..
ห้องกว้างสีขาวสะอาดตา เงียบงันจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง พาขวัญนั่งอยู่ริมเตียง ผมยาวสลวยคลอใบหน้าอ่อนแรง ดวงตาแดงช้ำยังไม่จางจากการร้องไห้ทั้งคืน คืนที่ทุกอย่างพังทลายลงอย่างไร้ทางกลับ
เธอไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน รู้เพียงว่าถูกพามายังบ้านหลังใหญ่ที่มีกำแพงสูงและหน้าต่างเหล็กดัดแน่นหนาเหมือนคุกหรู
หลังจากเหตุการณ์ในเล้าท์ วันที่พี่สาวของเธอ ขวัญข้าว ใช้ชื่อเธอเข้าร่วมประมูลขายพรมจรรย์ แล้วหนีไปพร้อมเงินสองล้าน ปล่อยให้เธอกลายเป็นเหยื่อในเกมที่ตัวเองไม่เคยเลือกเล่น
เสียงสายลมเบาๆ พัดผ้าม่านพลิ้วไหว
พาขวัญกอดเข่าตัวเองไว้แน่น พยายามทำใจให้เชื่อว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ทุกสิ่งเกิดขึ้นจริง — เธอถูกจับมาที่นี่ ถูกพรากอิสรภาพ และไม่รู้แม้แต่จะหนีอย่างไร
เงินสองล้าน...
มันคือราคาที่พี่สาวของเธอขายศักดิ์ศรีของเธอให้ผู้ชายคนนั้น — คิรินทร์ ธาวินกุล
ชื่อที่ตอนนี้แค่คิดก็ทำให้หัวใจเธอสั่น
เสียงฝีเท้าดังแผ่วอยู่ด้านนอก ก่อนตามมาด้วย ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูสองครั้งเรียกสติหญิงสาวให้สะดุ้ง
เธอรีบหันไปมอง ก่อนที่เสียง แกร๊ก! ของลูกบิดจะดังขึ้นพร้อมบานประตูที่ค่อยๆ ถูกผลักเปิดออก
หญิงวัยกลางคนแต่งกายเรียบร้อยในชุดแม่บ้านก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อแววค่ะ” เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้น “คุณผู้ชายให้มาช่วยคุณอาบน้ำนะคะ”
พาขวัญขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ “อ่า...อาบน้ำเหรอคะ? ฉันทำเองได้ค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ เสียงสั่นเครืออย่างไม่มั่นคง
แววเพียงยิ้มอ่อนเหมือนไม่แปลกใจกับปฏิกิริยา “คุณผู้ชายกำชับไว้ว่าห้ามให้คุณทำอะไรเองค่ะ กลัวจะเป็นลมอีกเหมือนเมื่อคืน”
หญิงสาวพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง มือถือถาดเงินที่วางผ้าขนหนูพับเรียบ เครื่องใช้สำหรับอาบน้ำ และชุดผ้าไหมสีอ่อนที่ดูหรูหราจนพาขวัญไม่กล้าสัมผัส
“เมื่อคืน...” พาขวัญพึมพำเบาๆ
เธอจำได้เลือนราง เสียงรถ เสียงผู้ชาย และสัมผัสของความเย็นเฉียบจากฝนที่โปรยลงตอนที่ร่างเธอหมดแรงล้มคาแขนใครบางคน
ใช่... แขนของเขา คิรินทร์
“ชุดนี้คุณผู้ชายให้เตรียมไว้ให้ค่ะ” แววพูดต่อ พลางวางชุดผ้าไหมลงบนเตียงหนานุ่ม สีของมันอ่อนละมุนแต่ดูแพงจนน่าหวั่นใจ
พาขวัญมองชุดนั้นนิ่ง ความรู้สึกอึดอัดแผ่วขึ้นในอก เธอไม่อยากแตะ ไม่อยากใส่ ไม่อยากแม้แต่จะรู้ว่าชายคนนั้นวางแผนอะไรอยู่แต่ในสถานการณ์นี้ เธอไม่มีสิทธิ์เลือก
“แล้ว...เขาอยู่ที่ไหนคะ” เสียงเธอสั่นเบาๆ
แววเงยหน้ามองก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คุณผู้ชายอยู่ที่ออฟฟิศค่ะ แต่กำชับไว้ว่าให้คุณพักผ่อน หลังจากอาบน้ำแล้วจะให้ทานข้าวเช้าที่ห้อง”
หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ สายตายังคงจับอยู่ที่หน้าต่าง ท้องฟ้าด้านนอกสว่างแต่เย็นชา เหมือนความรู้สึกในใจเธอ
“ไม่ต้องกลัวนะคะคุณพาขวัญ” แววพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนแม่ปลอบลูก “ท่านอาจจะดูเข้ม แต่ไม่ได้ร้ายค่ะ แค่...เป็นคนมีวิธีของตัวเอง”
คำพูดนั้นยิ่งทำให้หัวใจของพาขวัญหนักอึ้ง เธอรู้ดีว่า “วิธีของเขา” อาจหมายถึงทุกอย่างที่เธอไม่อยากเจอ หญิงสาวมองตามแววที่จัดผ้าขนหนูไว้อย่างเรียบร้อย กลิ่นสบู่อ่อนๆ ลอยขึ้นมากระทบจมูกให้รู้สึกแปลกแยก ทุกอย่างรอบตัวหรูหราจนเหมือนเธอไม่คู่ควร แต่ทั้งหมดนั้นก็เป็น “กรงทอง” ที่ชายคนหนึ่งตั้งใจขังเธอไว้ มือของพาขวัญกำเข้าหากันแน่นเธอไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไรและไม่รู้เลยว่า...สิ่งที่คิรินทร์ต้องการจากเธอจริงๆ คืออะไร แค่ร่างกาย หรือการแก้แค้นในนามของพี่สาวฝาแฝดที่ทำให้เขาเสียหน้าแต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้แน่ชัดคือต่อให้ต้องอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้กับชายที่ชื่อ คิรินทร์ เธอก็จะไม่มีวันยอมให้เขา “ทำลายเธอ” ได้ง่ายๆ
- Writer
