Efsun
Timur’un arkasından bakıp ağlıyordum. Gitmişti, bitirmiştik her şeyi. Son sözlerimizi de söyleyip son verdik evliliğimize ve o gitti. Bu kez ben istedim gitmesini ve gitti…
Ben ağlarken Aydan teyze geldi.
“Efsun?” dedi beni o halde görünce. Bir şey diyemedim, gelip bana sarıldı sıkıca. Son günlerdeki en büyük desteğim, dert ortağım olmuştu.
“Ah kızım” dedi, onun da sesi titriyordu.
“Gitti” dedim. Başka bir şey konuşmadık, bir şey sormadı. O çağırmıştı Timur’u mutlaka ama sormadım. Bu konuşmanın olması gerekiyordu, yüzleşmemiz gerekiyordu…
Akşama kadar ağladım durdum. İçimdeki acıyı böyle atmak istiyordum. Aydan teyze eski halime döndüm diye korkuyordu. Ben balkonda otururken yanıma geldi:
“Efsun” dedi endişeyle.
“Merak etme Aydan teyze, eski halime dönmedim. Sadece bu o
