Sinemis
Ali’nin geldiğini duyunca saate baktım, neredeyse sabaha karşıydı. Ben bebeklerin yanında uyumuştum, daha doğrusu onların nöbetini bekliyordum. İki ayı geçmişti ben doğum yapalı ve artık uyku nedir unutmuştum. Geceleri yarasadan hiçbir farkım yoktu, gündüzleriyse ben uyuyamıyordum. Emzirmek için yemek yemeye gayret etmeme rağmen saçma sapan uyku düzenim yüzünden resmen süzülmüştüm.
Odadan çıkıp alt kata indim ve Ali’nin halini görünce şok geçirdim. Sarhoştu, hem de zil zurna.
“Ali?” dedim kısık bir ses tonuyla. Beni görünce:
“Oooo, karıcım” diye karşılık verdi gayet yüksek sesle
“Bağırma çocuklar uyanacak” deyince güldü
“Aşkım onlar zaten hep uyanıyorlar ki” deyince sinirlendim.
“Ali hemen odaya çıkıyoruz, sessizce!” deyince bana öyle bir baktı ki bakışlarındaki anlamı çöze
