"จุน ตื่นได้แล้ว" น้ำหนาวเอ่ยเสียงอู้อี้ อยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยไม่ใส่เสื้อนอน ตอนนี้ห้องของน้ำหนาวกลายเป็นห้องของเขาไปแล้ว เพราะเขาแอบเข้ามาในห้องเธอทุกคืน นับตั้งแต่วันนั้น
"...................." ร่างสูงยังคงไม่ตอบ เอาแต่นอนกอดเธออยู่อย่างนั้น อุ่นภูมิอุ่นๆ ของคนตรงหน้า พาให้หัวใจสั่นไหว ทุกครั้งที่ถูกโอบกอด ก็ยิ่งรู้สึกผูกพันกับเขามากยิ่งขึ้น แต่อีกใจก็กลัว ว่าเขาอาจจะไม่คิดเหมือนกัน ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน เป็นคำถามภายในใจของน้ำหนาวที่สงสัยอยู่ตลอดเวลา แต่ทว่าก็ไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยออกไป เพราะกลัวคำตอบเหลือเกิน
"จุน ถ้ายังไม่อยากตื่น ก็ปล่อยน้ำหนาวก่อนสิ น้ำหนาวจะได้ลุกขึ้นไปทำกับข้าว" น้ำหนาวเอ่ยก่อนจะลูบที่แขนหนาเบาๆ แต่ทว่าเขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเก่า จนทำให้ร่างเล็กเบียดเข้าไปแนบชิดกับแผงอกอันเปลือยเปล่ามากขึ้น
หมับ
"อื้อ จุน ปล่อยน้ำหนาวก่อน
