แยมโรลที่นั่งฟังอยู่ก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เธอก็พอรู้อยู่หรอกว่าแม่ผัวลูกสะใภ้ก็ต้องมีไม่ถูกกันเป็นธรรมดา แต่ไม่คิดว่าคุณนายโฉมยงจะเกลียดเธอมากขนาดนี้ทั้งๆ ที่เธอก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิด
" มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับแม่ แม่ก็เข้าใจผมหน่อยสิครับนั่นก็แม่นี่ก็เมีย "
คณินทำท่าทางลำบากใจ แยมโรลจึงยื่นมือเรียวขึ้นมาจับมือเขาที่อยู่บนโต๊ะอาหารเอาไว้แน่น เอาจริงๆ เธอไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดยังไงจะชอบหรือไม่ชอบเธอ แต่นี่คืองานที่ต้องทำเธอจะทำให้มันเต็มที่ที่สุดก็พอ
" อย่าทะเลาะกับแม่เพียงเพราะแยมเลยนะคะที่รัก "
คราวนี้สรรพนามที่ดูเปลี่ยนไปทำเอาคณินนิ่งอึ้งไปชั่วขณะแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าดีใจที่เธอพูดแทนตัวเองแบบนั้น
คำว่าที่รักทำเอากุลนิดาแทบอยากจะกรีดร้องออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเคยขัดใจเธอเลยสักครั้งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอพยายามอดทนไม่ปรี๊ดแตกออกไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่
