พ่ายรักเจ้าสาวจำเป็น

หนียังไงยิ่งไกล้(1)

แยมโรลตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ของเช้าวันใหม่ ดีที่เธอตื่นเช้าเป็นทุนเดิมแทบทุกวันจึงลืมตาขึ้นมาโดยอัตโนมัติแม้ในวันที่เหนื่อยล้าเต็มทีอย่างเช่นวันนี้ก็ตาม

" อื้อ...ทำไมรู้สึกเมื่อยขนาดนี้นะ เหมือนร่างจะพังให้ได้เลย "

คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองโดยที่ยกมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับตัวเองไว้เพราะตอนนี้รู้สึกว่ามันกำลังรู้สึกปวดหัวตุบๆ มากสงสัยคงแฮงค์อีกตามเดิม

" ปวดหัวชะมัด เฮ้ย!!! "

ร่างเล็กตาโตลุกวาวเมื่อมองไปยังด้านข้างของตัวเองที่ตอนนี้มีผู้ชายนอนอยู่ข้างๆ เธอและก็ไม่ใช่ใครที่ไหนผู้ชายที่นั่งข้างเธอเมื่อคืนนี้เองเธอจำหน้าของเขาได้ดี ร่างเล็กหลับตาลงอย่างคนโกรธตัวเองพร้อมกับกำมือแน่นพลางคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน เธอกำลังประมวลผลกับตัวเองว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่และภาพทุกอย่างก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวโดยอัตโนมัติ เพราะถึงแม้ว่าจะเมาหนักแค่ไหน แต่เธอก็ยังพอมีสติอยู่บ้างถึงแม้ว่ามันจะน้อยนิดก็ตาม อาจจะเป็นเพราะว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์จึงทำให้เธอมีความกล้ามากขนาดนั้น

" ยัยแยมเอ้ย! แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ปีนขึ้นเตียงกับผู้ชายแปลกหน้าแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน แล้วเขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ "

แยมโรลเอ่ยขึ้นมาอย่างคนกำลังคิดไม่ตก เธอสับสนกับตัวเองว่าจะต้องทำยังไงดีแม้จะพอรู้มาบ้างจากปากของอัญชันว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่แสนดีสำหรับเพื่อนของเธอ แต่แล้วยังไงในเมื่อตัวเธอเองไม่เคยรู้จักเขาเลย ความแสนดีของเธอกับแสนดีของเพื่อนเธอมันก็คนละอย่างกันอยู่แล้ว ดีของเรามันไม่เท่ากันหรอกยัยอัญมันมองโลกในแง่ดีส่วนเธอเจอมาเยอะ

" เอาไงดีวะ คิดสิแยมคิดๆ เอาไงๆๆๆ "

ร่างเล็กที่พยายามครุ่นคิดเพราะไม่รู้ว่าผู้ชายตรงหน้านี้จะจำเรื่องราวเมื่อคืนได้ทั้งหมดหรือไม่ ถ้าเขาจำได้ขึ้นมาแล้วเธอจะซวยไหม พวกมาเฟียยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย ยิ่งแก๊งค์แบล็คฟีนิกส์แต่ละคนไม่ต้องพูดถึงเมื่อคืนดูน่ากลัวทุกคนและชื่อเสียงน่ะหรือ เหอะ! ดีดีทั้งนั้น

" คิดไม่ออกแล้วอ่า หนีก่อนแล้วกัน "

เมื่อคิดอะไรไม่ออกธนิยาจึงเลือกที่จะหนีออกไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นก็รีบพาตัวเองใส่เสื้อผ้าแบบลวกๆ ทั้งที่เมื่อคืนมันขาดวิ่นไปหมดแล้ว

" ใส่ไม่ได้แล้ว โถ่เว้ย! ขอยืมชุดก่อนแล้วกันนะคุณ "

แยมโรลพยายามยัดเสื้อผ้าที่ใส่มาเมื่อคืนแต่แม้จะพยายามยัดยังไงมันก็ยังโป๊อยู่ดี เพราะว่ามันได้ขาดวิ่นไปแทบหมดแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของเขาซึ่งอยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่ง พอเปิดออกมาก็ต้องตกใจเมื่อมีเสื้อผ้ามากมายเรียงกันอย่างเป็นระเบียบทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องนี้ต้องเป็นคนเจ้าระเบียบมากแค่ไหน

ร่างเล็กมองหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ก็เหลือบไปเห็นเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาเธอจึงหยิบมาใส่แล้วมันก็กลายเป็นชุดเดรสสั้นพอดีตัวเป๊ะเหมือนจับวาง

" แบบนี้ไปก่อนแล้วกัน "

แยมโรลรีบวิ่งออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอพยายามมองหากระเป๋าซึ่งพบว่ามันกำลังกระจัดกระจายอยู่พื้นห้อง ข้าวของเครื่องใช้ของเธอก็เช่นกัน เธอก้มเก็บแค่ของสำคัญแบบลวกๆ แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนี้ทันที พอลงมาข้างล่างก็เจอเข้ากับแท็กซี่จึงรีบขึ้นรถคันนั้นไปจนถึงคอนโดของเธอแล้วก็มองดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือพบว่าตอนนี้ 7 โมงกว่าแล้วและเธอกำลังจะสายกับการทำงานในวันแรก

" แย่ละ จะได้เวลาเข้างานแล้วนี่น่าอีกแค่ชั่วโมงเดียว โอ๊ะ! ชีวิต "

แยมโรลพึมพำกับตัวเองหลังจากที่ดูนาฬิกาตอนนี้ใกล้จะ 8:30 น. เวลาเข้างานของเธอแล้ว ที่สำคัญวันนี้เป็นวันทำงานวันแรกเธอไม่สามารถสายได้เลย เพราะจะทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาของผู้บังคับบัญชาเอาได้ เมื่อไปถึงคอนโดร่างเล็กรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่มีการอาบน้ำใดๆ ทั้งสิ้น และได้ให้แท็กซี่คันเดิมไปส่งยังบริษัทโลจิสติกส์ขนาดใหญ่ระดับประเทศ และแล้วโชคก็เข้าข้างเมื่อมาถึงทันเวลาเข้างานพอดิบพอดี แม้จะมาในลุคที่โทรมมากๆ ก็ตาม เครื่องสำอางคือติดหน้ามาตั้งแต่เมื่อคืนเลย

" น้องที่เข้ามาทำงานวันแรกใช่ไหมจ๊ะ "

ผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณ 35-40 ปี กำลังทักทายเธอเป็นคนแรกหลังจากที่นั่งโต๊ะใกล้ๆ กัน

" ใช่ค่ะสวัสดีนะคะ หนูชื่อธนิยาค่ะ เรียกสั้นๆ ว่าแยมโรลก็ได้ค่ะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะพี่ "

แยมโรพูดออกไปพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่น่ารักไปให้ เพื่อต้องการสื่อให้เห็นว่าเธอต้องการผูกมิตรกับทุกคน

" จ้า พี่ชื่อพี่ดานะ เป็นเลขาของท่านประธาน และพี่ว่าต่อไปเราคงจะต้องร่วมงานกันบ่อยๆ เพราะว่าน้องแยมต้องไปทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยพี่ และตอนนี้พี่ก็มารับหนูที่นี่ พร้อมหรือยังขึ้นไปรอเจ้านายข้างบนกันดีไหม เดี๋ยวพี่จะสอนงานคร่าวๆ ให้ก่อน "

ดารินพูดออกมาอย่างเอ็นดูเพราะเธอรู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้มาก ความรู้สึกแรกเห็นคือน้องเป็นคนน่าคบดูไม่แรงและดูจริงใจดี เพราะที่ผ่านมาดารินเจอผู้ช่วยที่เข้ามาเพียงแค่หวังว่าจะจับเจ้านายของเธอเท่านั้น เธอจึงรู้สึกไม่ได้ชอบใจผู้หญิงพวกนั้นเท่าไหร่นัก

" แยมพร้อมแล้วค่ะพี่ดา "

ร่างเล็กตอบรับพร้อมกันนั้นทั้งสองคนก็เดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นหน้าห้องทำงานของท่านผู้บริหาร

" พี่เตรียมโต๊ะทำงานไว้ให้น้องแยมแล้วนะคะ น้องแยมนั่งตรงนี้ตรงข้ามกับพี่ ปกติแล้วเวลานี้เจ้านายจะเข้ามาแล้ว แต่วันนี้พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมยังไม่เข้ามา เอาเป็นว่าเราเรียนรู้งานไปพลางๆ ก่อนแล้วเมื่อท่านประธานเข้ามาพี่จะพาไปแนะนำให้เรารู้จัก "

ดารินเอ่ยออกไปพร้อมกับสอนงานให้แยมโรลได้รู้คร่าวๆ ว่าการเป็นเลขาต้องทำอะไรบ้าง แยมโรลถึงกับกุมขมับเพราะคำว่าหน้าที่เลขาไม่ใช่ทำแค่ในเวลางานเท่านั้น แต่หมายความว่านอกเวลางานหากเจ้านายโทรหาก็จำเป็นที่จะต้องทำงานได้ ณ ตอนนั้นเลย แยมโรลถึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงตั้งเงินเดือนมาให้สูงลิ่วขนาดนี้ งานผู้ช่วยเลขาแต่เงินเดือน 60,000 บาท แล้วเธอคิดว่าคงมีไม่กี่คนที่ทำงานชนิดที่ว่าถวายหัวแบบนี้ได้ เนื่องจากงานตรงนี้คืองานโลจิสติกส์ที่มีการทำงานตลอด 24 ชั่วโมงจึงมีเรื่องมาให้แก้ไขได้ตลอดเวลา ซึ่งข้อนี้แยมโรลเข้าใจดีและเธอก็พร้อมที่จะสละเวลาส่วนตัวเพราะไม่ได้มีพันธะใดๆ อยู่แล้ว

" เป็นไงคะน้องแยมพอจะเข้าใจและคิดว่าทำได้ไหม งานมันไม่ได้ง่ายแต่มันก็ไม่ได้ยากหรอกค่ะ ถ้าเราเข้าใจแป๊บเดียวเราก็จะรันงานได้เร็วแล้ว "

หลังจากที่อธิบายสโคปงานคร่าวๆ ให้กับคนตัวเล็กฟังแล้ว ดารินก็ไม่ลืมที่จะถามซ้ำเพื่อทวนความเข้าใจของหญิงสาว ซึ่งแยมโรลก็เข้าใจเป็นอย่างดี ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยงานกันไปพลางๆ จนตอนนี้เวลาล่วงเลยไปเกือบ 10 โมงกว่า ดารินมองไปเห็นยังลิฟท์ที่กำลังเปิดออกและปรากฏร่างสูงที่กำ

ลังเดินมานั่นก็คือเจ้านายของเธอ

" ท่านประธานสวัสดีค่ะ "