Chapter 3- Muhi•

1588 Words
Hannah's POV "Smile, show them that you're happy," Daxton whispered into my ears as we entered the pavilion. I held on to his arm and stood up straight. I plastered a smile on my face like he wanted me to do. My husband took me to their family event. This is what I want to avoid, to go to this kind of occasion involving his family, but I couldn't. Daxton always dragged me to his affairs. It's like I'm an accessory that makes him shine and stand out to the crowd. My husband's family hated me so much at hindi ko kayang makipag-plastikan sa kanila. Lantaran kasi nilang ipinadarama ang pagkadisgusto nila sa akin. What do I expect? How can a poor person like me be liked by his family who came from a high class society? My husband doesn't like me either. Ang tingin niya sa akin ay isang parausan. He's obsessed with my body, no feelings involved, just pure lust. That's how I describe what I am to him. "Dad, Mom, happy anniversary!" Daxton greeted his parents as we approached them. He gave a peck on his mom's chicks. His mother looked at me in disgrace as she accidentally turned her gaze to me but I just ignored it, pretending like I saw nothing. I am used to her rough treatment of me anyway. Daxton elbowed my side, making me flinch. "Happy anniversary po!" I automatically repeated what he said. I am like a robot that just obeys his every command. My mother-in-law smirked at me. Only Daxton's father approached and thanked me with sincerity. Habang nasa harap kami ng mga biyenan ko ay dumating ang dalawang kapatid ni Daxton na sina Mindy at Lizzy. Identical twins ang mga ito, spoiled brat at maldita. Hindi nila ako ginagalang kahit matanda ako ng tatlong taon sa kanila at asawa ako ng kuya nila. They treat me like I'm nothing. "Hi Mom! Hi Dad! Congratulations on your silver wedding anniversary. We love you both," Mindy said in an over acting voice. Nagulat ako ng bigla namang sumingit si Lizzy, dumaan ito sa gitna namin ni Daxton. Itinaas nito ang hawak na bag at humampas iyon sa kaliwang balikat ko. "Oh, my gosh! My bag!" bulalas nito sabay baling sa kaniyang mamahaling bag. Sinipat nang mabuti kung nagasgasan ba ito o na-deform. Nakiusyoso na rin si Mindy sa kaniyang kapatid. "It's your fault, your blocking my way," inis na sabi ni Lizzy na dinuro ako, umiikot pa ang mga mata at talaga namang tinatarayan ako kahit nasa harap siya ng kaniyang mga magulang at ni Daxton. Imbes na mag-sorry sa akin dahil sa ginawa niya ay ako pa ang sinisi. Ni hindi man lang tinanong kung okay lang ba ako o kung nasaktan ba ako. Sabagay ano nga ba naman ang halaga ko sa kanila? Mas mahal pa nga yata ang bag na hawak nito kaysa sa buhay ko. I was shocked by her behavior. I looked at Daxton, as if telling him to defend me from his sister, but he just ignored me. "Dad, Mom, please excuse us, we'll get some food to eat, I'm hungry," paalam ni Daxton sa kaniyang mga magulang. He gently held my hand and guided me to the side of the hall where various types of expensive foods were displayed on the table. He takes good care of me, he serves me food and acts extra sweet to me because he knew there were many people watching us. He wants everyone to believe that he loves me and that we are a perfect couple just like his parents. In that case, I also have to show to the people that I am a good and loving wife to him. I have to behave properly so that people will not criticize me, dahil ang kasiraan ko ay kasiraan din ng pamilya ni Daxton. The life that I'm into was not easy. I don't know how I managed to endure this for four long years. The truth is that I am sick and tired of what I am doing. Napapagod na akong kumilos at gumalaw ng de numero. Sa wakas ay natapos din ang halos tatlong oras na pakikipag-plastikan at pagpapanggap. Nasa biyahe na kami pauwi sa aming bahay. Tahimik lang ako sa tabi ni Daxton. Tulog ang asawa ko at hinayaan ko lang ito. Nakainom siya at lasing na lasing. I prayed that he would go to sleep right away when we got home. There are many incidents where even though he is very drunk, he still uses me and I hate it. He becomes even more of a devil in bed when he gets drunk. I ordered our driver and bodyguard to take him to our room because I can't do it alone. Daxton is a big man. He was over six feet tall. Ipinagpasalamat ko nang ihiga siya sa kama ay nanatili pa rin siyang tulog at hindi na gumising at nangulit. Tinanggal ko lang ang sapatos nito at hinubaran ko siya. Daxton used to sleep bare naked, no matter which country we go to and no matter how cold the weather is, he doesn't seem to feel the cold. Nag-half bath ako saglit at nagpalit na rin ng pantulog. Sa sofa bed uli ako nahiga, mas masarap nga dito kaysa sa malambot na kama kung ang katabi ko naman ay si Daxton. Napakalikot niyang matulog, kapag gumigising ako sa umaga ay laging masakit ang buong katawan ko na para bang ako ay nakipag buno. Nagising ako sa malakas na pagyugyog sa aking balikat. "Wake up, you stupid git!" galit na sigaw ni Daxton. Pupungas-pungas na iminulat ko ang aking mga mata. "Hmm..." patamad na sabi ko. I got up and sat down but I didn't expect to receive a slap from my husband. My head fell on the armrest of the sofa because of its strong impact. Nawala ang antok ko ng dahil sa sampal na iyon ni Daxton. "Huh! What did I do to you? Why did you slap me?" I asked in pure confusion. I can't remember anything wrong that I did to him. "You have the guts to ask me that question? Well, you just let me get drunk last night and you didn't stop me. I know you did it on purpose. My head hurts. Tapos hindi mo pa ako ginising ng maaga. Do you know that I have an important meeting at nine? It's already eight thirty, do you think I can still make it to the meeting? You're so stupid! You're really worthless!" galit na singhal nito sa akin. Malay ko ba na may meeting pala siya ngayon. Wala namang sinabi sa akin ang secretary niya. Hindi na lang ako nangatwiran dahil kahit kailan ay hindi naman niya ako pinakikinggan. "Wait... I will make you a coffee," I said. I quickly stood up to leave the room but I hadn't taken two steps yet when he suddenly grabbed my hair. I winced in pain, feeling like my hair was pulling out of my scalp. "Do you think that coffee will bring back the million of pesos that I lost today because of your negligence and stupidity?" "I'm so sorry! I didn't know you had an appointment today, no one told me. Please, let go of my hair, I'm hurting!" pagmamakaawa ko. "I don't know if you're really stupid or if you're just pretending to be stupid to escape from your obligations to me. Hindi ka na nga magaling sa kama, wala ka pang utak! Umalis ka na nga lang sa harapan ko, baka sakaling mawala ang sakit ng ulo ko. Ikaw ang nagbibigay ng sakit ng ulo sa akin. Maganda ka lang pero wala kang kwenta. Get out..." malakas na sigaw nito sabay turo sa naka-saradong pinto. Dali-dali akong lumabas gaya ng utos niya sa akin. Katulad ng dati, kapag ayaw akong makita ni Daxton ay naglalagi lang ako sa bodega. Doon nakatambak ang mga gamit na hindi na namin kailangan. Mga basura na iyon para kay Daxton, pero kayamanan na ang mga iyon kung maituturing para sa mga mahihirap. Malinis ang bodega, dahil lagi itong nililinis ng mga kasama namin sa bahay. Masyadong metikuloso si Daxton ayaw na ayaw niya na may nakikita at nahahawakan na alikabok. Nagagalit siya at pinapalayas ang mga tauhan niya kapag hindi niya nagustuhan ang trabaho ng mga ito. Lahat sila ay takot kay Daxton, dahil sa kalupitan nito. Matagal-tagal na rin simula ng makapasok ako sa bodega na ito. Nilibot ko ang aking mga mata sa paligid. Nakahiwalay sa isang estante ang mga lumang gamit ko. Nang maging mag asawa kami ni Daxton at tumira ako sa pamamahay niya ay ipinatapon niyang lahat ang mga gamit ko. Ang sabi niya ay mga basura na ang mga iyon kaya dapat ng sunugin dahil baka magdulot pa ng sakit at mikrobyo sa pamamahay niya. I secretly took the important things that he threw away and I hid them right here in this warehouse. Ang tanging kayamanan na pinaka iingatan ko ay ang sapatos at ballpen na binigay sa akin ng kababata ko na si Cayden. Ang munting alaala ko sa lalaking bukod tanging nagparamdam ng pagmamahal at pagpapahalaga sa akin. Sa tuwing binabalikan ko sa isip ko ang masayang nakaraan namin ay hindi ko maiwasan ang hindi maiyak. Those times are so precious to me. Ang bata kong puso ay natutong humanga at magmahal. "Nasaan ka na Cayden?" pabulong na sabi ko habang pinapahid ang luha sa aking mga mata.
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD