บทที่2 ผีหื่นที่แอบเหงา..2
1217 Words
“เธอวาดรูปได้มั้ย เป็นตำรวจก็คงวาดได้สินะ วาดให้ฉันดูหน่อยสิ”
“นี่นาย อย่ามาเหมารวมได้ป่ะ ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นตำรวจจะเสก็ตภาพคนเป็นนะ”
“ใครมันจะไปรู้ แล้วเธอทำอะไรเป็นบ้างเหรอ หรือนั่งกินภาษีไปวันๆ”นั่นไงไอ้คนปากเสีย พอไม่ได้ดั่งใจก็หาเรื่องด่าเธออีกแล้ว
“ฉันก็มีงานของฉัน อย่างจับหยางจง อะไรแบบนี้”
“นั้นแสดงว่าวันนั้นเธอไปจับไอ้หยางจง”
“อืม ไม่น่าพลาดโดนยิงเลย ไม่งั้นป่านี้มันคงได้ไปนอนในคุกแล้ว”
“เก่งขนาดนั้นเชียว”วินเซนต์หันหน้ามามองผีสาวบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อ
“อย่ามาดูถูกกันนะ”
“แล้วตำรวจจับคนร้ายที่ยิงเธอได้ยัง”
“ยัง เป็นคำสั่งจากคนในที่กำลังสืบอยู่”
“เธอไปขัดขาคนใหญ่คนโตเข้าละสิถึงโดนสั่งเก็บ”
“ฉันก็ทำงานของฉัน พวกมันต่างหากที่เป็นคนเลว”
“ไปสืบเรื่องแม่ฉันได้แล้ว เลิกมองร่างกายฉันสักที ฉันจะไปหาข้าวกิน”
“อร่อยมั้ยอะ”ผีสาวที่นั่งมองวินเซนต์กินอาหารบนโต๊ะได้เอ่ยถามขึ้น
“อร่อยมากกก อยากกินเหรอ”
“อืม”ผีสาวพยักหน้าเป็นคำตอบ เธอส่งสายตาเป็นประกายให้ชายหนุ่มตรงหน้า
“ไม่ให้ อืออร่อย เนื้อละลายในปาก”วินเซนต์ยั่วผีสาวด้วยการกินสเต๊กเนื้อโชว์อย่างเอร็ดอร่อย
กังหันได้แต่นั่งมอง ทำหน้าตาละห้อยเมื่อเขาไม่ให้เธอชิมเนื้อสักคำ แถมชายหนุ่มยังยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มเพื่อเย้ยหยันเธออีก ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้แม่กลับร่างได้นะ จะกินให้แหลกเลย
ด้วยความหงุดหงิดชายหนุ่ม หญิงสาวจึงไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก เธอนึกภาพครอบครัวเธอและตอนนี้เธอก็มาโผล่อยู่ที่บ้านของเธอแล้ว
“ทุกคนหายไปไหนกันหมด เฮ้อ เป็นผีก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย”เมื่อไม่เห็นใครในบ้านหญิงสาวจึงเดินตรงไปยังห้องนอนของตน เธอล้มตัวลงนอน หลับตาถอนหายใจยาวๆบนเตียงของเธอ ความรู้สึกเหนื่อยทำให้หญิงสาวเผลอหลับไปในที่สุด
พี่ตุลไปทางนั้นนะเดี๋ยวกังหันไปทางนี้เอง
ระวังตัวด้วยนะกังหัน
ผู้กองกังหันที่ลัดเลาะไปตามที่กำบังเพื่อหวังจับคนร้ายให้ได้ สายตาพลันหันไปยังตึกสูง พบร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ในมือมีปืนหนึ่งกระบอก แต่เธอไม่ได้สนใจมากนักคิดว่าเป็นคนของเธอที่ซุ้มอยู่
ปัง
กังหันตื่นขึ้นจากความฝัน ด้วยเหงื่อที่ท่วมทั่วหน้า หญิงสาวฝันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่เธอโดนยิง พลันทำให้เธอปวดหัวหลังจากนั้น หญิงสาวเดินลงไปด้านล่างหวังจะหาน้ำเย็นๆมาทาน เพื่อให้สดชื่นขึ้น เธอยื่นมือไปจับประตูตู้เย็น แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อเธอไม่สามารถจับมันได้
“เฮ้อ ลืมอีกแล้วกังหัน เธอเป็นวิญญาณนะจะเปิดตู้เย็นได้ไง”หญิงสาวทำหน้าเศร้า ก่อนสายตาจะพลันหันไปมองที่โต๊ะอาหารของบ้านซึ่งทุกคนในบ้านนั่งรวมตัวกันอยู่
“คิดถึงทุกคนจัง”หญิงสาวเดินไปโอบกอดพ่อและแม่ของเธอจากทางด้านหลัง
“รู้สึกแปลกๆจังเลยนะคุณ”มารดาของกังหันได้หันไปเอ่ยบอกสามีที่นั่งอยู่ข้างกัน
“นั้นสิเหมือนมีใครมากอดเลย”บิดาหญิงสาวเสริมขึ้น
“หรือจะเป็นกังหันคุณ ลูกกลับมาบ้านรึเปล่า”มารดาได้แต่คร่ำครวญหาบุตรสาวผู้เป็นที่รัก
“ไม่ใช่หรอกคุณลูกเรายังไม่ตายสักหน่อย”
“ฉันคิดถึงลูกมากเลย เมื่อไรลูกจะฟื้นสักที ฉันไม่น่าให้ลูกเป็นตำรวจเลย”
“ไม่เป็นไรนะ คุณอย่าร้องไห้เลย ยังไงก็เป็นสิ่งที่ลูกเลือก มันเป็นความสุขของลูกเราสนับสนุนเธอถูกแล้ว”บิดาลุกจากเก้าอี้มากอดปลอบใจมารดาของหญิงสาวที่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้มอยู่
“โถ่ พ่อ แม่ กังหันขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง”
กังหันที่อยู่กับครอบครัวจนค่ำมืด รู้ตัวอีกที่พ่อกับแม่ของเธอก็เตรียมตัวเข้านอนแล้ว เธอจึงพาตัวเองกลับมาที่บ้านของวินเซนต์อีกครั้ง แต่เมื่อกลับมาถึงที่นี่ก็ไม่มีคนอยู่อีกเหมือนกัน จะตามชายหนุ่มไปก็กลัวว่าจะเข้าไปขัดจังหวะอะไรของเขาเข้าอีก เธอจึงเลือกที่จะนั่งรอเขาเงียบๆอยู่ในห้องนอนของเขา
เมื่อไม่มีใครให้เธอคอยพูดคุยด้วย เธอจึงนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆ จู่ๆความเหงามันก็รุมเร้าเข้ามาหาเธอ น้ำตาที่ไม่คิดว่าวิญญาณอย่างเธอจะมีก็ไหลออกมา เธออยากกลับเข้าร่าง อยากไปกอดพ่อแม่ อยากไปทำงาน อยากไปทำอีกหลายๆอย่างที่เธอเคยทำและอยากทำ
“ยัยผีหื่น ไปนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นทำไม”วินเซนต์ที่กลับเข้ามาในบ้าน ถามขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องนอนข้าไปแล้วเจอวิญญาณหญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างน่าสงสาร
“นายกลับมาแล้วเหรอ”เธอเงยหน้ามองเขาทั้งๆที่น้ำตายังอาบแก้มอยู่
“เธอหิวข้าวถึงขนาดต้องร้องไห้เลยเหรอ”เขาเดินไปนั่งลงบนเตียงใกล้เธอ
“เปล่าสักหน่อย แค่คิดถึงพ่อแม่ อยากกลับเข้าร่างไวๆ จะได้ไปใช้ชีวิตปกติ เป็นวิญญาณอย่างนี้มันเหงา นอกจากนายแล้วก็คุยกับใครไม่ได้เลย”กังหันเช็ดน้ำตาแล้วนั่งก้มหน้าเศร้าอยู่อย่างนั้น
“ไม่ต้องดึงดราม่า บอกวัน เดือนปีเกิดมาสิ”ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาอย่างจริงจัง
“นายจะเอาวันเกิดฉันไปทำอะไร”เธอเลิกเศร้า แล้วถามเขาอย่างสงสัย
“เอามาดูไงว่ายัยผีขี้หื่นอย่างเธอเหลือเวลากลับเข้าร่างอีกกี่วัน”เธอยอมบอกวันเกิดพร้อมเวลาตกฟากให้เขาแต่โดยดี
“เธอมีเวลาหนึ่งเดือนก่อนถึงวันเกิดอายุครบ29ปีของเธอ ถ้าอยากเข้าร่างก็รีบสืบเรื่องของแม่ฉันซะ ไม่นั้นเธอจะไม่ได้เข้าร่างอีกเลย”
“จริงเหรอ”
“อืม”
“กลับบ้านเธอไปได้แล้วฉันจะนอน”
“ฉันไม่มีที่ไปอะ ขอนอนที่นี่ด้วยได้มั้ย”
“ตามใจ ฉันห้ามเธอไม่ได้อยู่แล้วหนิ”
วินเซนต์จัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เขาสวมชุดนอนเรียบร้อยผิดกับทุกวันที่เขาใส่แค่กางเกงนอนตัวเดียว เพราะวันนี้ยัยผีหื่นขอนอนด้วยเขาเลยต้องแต่งตัวมิดชิดกว่าปกติ
“นี่นาย นอนแล้วเหรอ”กังหันสามขึ้นเมื่อเห็นวินเซนต์ปิดไฟในห้องทั้งหมด ทำให้ตอนนี้ในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงสลัวที่ลอดผ่านผ้าม่านบางเข้ามาภายในห้อง
“อืม นอนได้แล้วอย่ามากวนฉันง่วง”วินเซนต์ตอบกลับหญิงสาวแบบเสียงดุ
“ชิ ก็ได้”
- Writer
