วิศวกรซ่อนรัก

อีกแล้วนะ

วันรุ่งขึ้นเหล่าพริตตี้ของรถยนต์ค่ายนี้ทำให้เหล่าสุภาพบุรุษเกิดอาการเครียดเขม็งไปตามๆ กัน สาวๆ เดินออกมาบนเวทีในชุดบอดี้สูทขายาวเกาะอกผ้าบางๆ แนบเนื้อไปทั้งร่าง สีของชุดเป็นสีชมพูมีลวดลายวนๆ เหมือนก้นหอย หุ่นของแต่ละคนผอมบาง หน้าท้องแบนราบไม่มีไขมัน อกเป็นอก เอวเป็นเอว ก้นงอนกลมกลึง เป็นชุดที่เน้นทรวดทรงราวกับไม่ได้ใส่อะไร

ไม้ซุงยืนเจ็บปวดหัวใจมองขนมผิงแจกจ่ายรอยยิ้มกลาดเกลื่อนเรี่ยราดสุรุ่ยสุร่าย หยอกล้อกับกล้องแบบดัดจริตในความคิดเขา แล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจะต้องมัดผมโชว์ต้นคอโชว์เนินอกขนาดนั้น ไม่อ่านไลน์กลุ่มหรือไงว่าเพื่อนๆ เขาปล่อยผมลงมาปิดนมกัน

เอ๊ะ แต่เธอก็นอนอยู่กับพริตตี้คนอื่นๆ นี่นา

แล้วก็เหมือนเดิม พอการแสดงจบลง พริตตี้ลงมายืนประจำที่ พวกช่างภาพก็กรูไปเก็บภาพในระยะประชิด

เหมือนเดิมอีกนั่นแหละ ไอ้หนุ่มใหญ่นั่นเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวด้านหลังตอนที่ขนมผิงเข้าไปพัก

เขายื่นถุงกระดาษสีดำใบใหญ่ให้เธอ ท่ามกลางการอ้าปากหวอของคนที่อยู่ในห้องนั้น

“สุขสันต์วันเกิดครับน้องผิง”

คนที่ควรจะรู้ก็ไม่เคยใส่ใจ แต่ไอ้คนที่ไม่ควรจะรู้ ก็ดันรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดเธอ

“ทราบได้ยังไงคะ”

“ไม่ยากเกินไปไม่ใช่เหรอครับกับการที่จะใส่ใจในรายละเอียดของคนที่เราสนใจ” นาวินทำตัวเจ้าสำบัดสำนวน

“ประโยคซับซ้อน แกะไม่ค่อยออกค่ะ” เธอจะแกะออก ถ้ามันออกมาจากปากของวิศวกรอีกคน

“พี่ชอบน้องผิงครับ สั้นกระชับพอไหมครับ”

“เอ่อ สั้นค่ะ ขอเป็นความเอ็นดูแบบญาติผู้ใหญ่แล้วกันนะคะ แบบคุณลุงเอ็นดูหลานอะไรแบบนี้”

ทีมงานในห้องพากันก้มหน้าหัวเราะคิกคัก ส่วนนาวินหน้าเสียไปทันที

“ส่วนของนี่ไม่จำเป็นต้องให้นะคะ ผิงไม่รับหรอกค่ะ มันแพงมาก”

“มากกว่านี้พี่ก็ให้ได้ครับ ให้เกียรติไปกินข้าวกับพี่สักมื้อได้ไหมครับ”

นาวินไม่ล้มเลิกความตั้งใจ แม้ขนมผิงจะยกสถานะเขาขึ้นหิ้งเป็นลุงแก่ๆ คนหนึ่งไปแล้ว

“ผิงไม่สะดวกค่ะ”

“พี่คิดไว้แล้วละว่าน้องผิงต้องตอบแบบนี้ เฮ้อ ไม่เป็นไร แต่ได้โปรดรับของชิ้นนี้ไว้ด้วยนะครับ น้องผิงนึกภาพผู้ชายที่ไม่เคยเข้าร้านแบบนี้ แล้วพยายามเลือกซื้อกระเป๋าให้ผู้หญิงคนสำคัญสิครับ มันน่าเอ็นดูขนาดไหน”

ช็อปนี้นาวินเคยเข้าสองสามครั้ง ตอนที่จันทร์ซื้อกระเป๋า เมื่อวานเขาขับรถเก๋งแต่งซิ่งรุ่นสะสมไปหาเธอที่บ้าน พาเธอนั่งลองสมรรถนะรอบหมู่บ้านหนึ่งรอบ เป็นอันเข้าใจกันว่าเขาต้องการมัน และเธอก็ต้องการเขา ดังนั้นเช็คล้านสองแลกกับการหลับหูหลับตานอนกับเธอให้จบๆ หนึ่งครั้งก็นับว่าคุ้ม

เงินที่เหลือสามแสนเขาก็เอามาซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมให้ผู้หญิงสวยๆ ที่เขาอยากได้นี่แหละ

ลำพังเงินเดือนของเขาก็มากแล้ว หากก็ไม่ได้เพียงพอต่อสิ่งของฟุ่มเฟือยเหล่านี้ แต่เมื่อจันทร์สามารถให้ในสิ่งที่เขาขาด แลกกับสิ่งที่เธอขาด ภายใต้สัญญาห้ามผูกมัด มันก็วินวิน

**********

เมื่อวานงานมอเตอร์โชว์ยังไม่ทันจบ ไม้ซุงก็ต้องรีบกลับเข้าโรงงาน เพราะมีปัญหาที่สายงานผลิต กว่าจะกลับถึงคอนโดฯ ก็ตีสี่ เขาไม่ได้ส่งไลน์ไปจีบขนมผิง คิดว่าเธอเองก็คงเหนื่อยมากเหมือนกันเพราะยืนขาแข็งมาตั้งสิบสองวัน ป่านนี้คงจะนอนเป็นตายไปแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ก็เจอกันที่งานคืนสู่เหย้า เขาตั้งนาฬิกาปลุกไว้บ่ายสามเสร็จก็ไถลตัวลงนอน และหลับไปแทบจะทันที

จนกระทั่งแปดโมงเช้า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม้ซุงเอื้อมไปข้างหมอนโดยอัตโนมัติ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแบบไม่ลืมตา

“ฮา-โหลลลล” เสียงเขางัวเงีย พยายามตั้งสติ

“วันนี้พี่ว่างไหม” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโทร.หาเขาหลังจากเข็ดหลาบเมื่อคราววันเข้าหอใหม่ๆ

“ผิงเหรอ ว่างสิ” เขาบังคับเสียงให้สดชื่นแจ่มใสเมื่อรู้ว่าเป็นขนมผิง ถ้าเธอรู้ว่าเขาแทบจะไม่มีสติเธอจะต้องวางสายให้เขานอนต่อแน่ “ไปสยามเป็นเพื่อนหน่อยสิ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวด้วย เมื่อวานวันเกิดผิง แล้วตอนเย็นไปงานที่โรงเรียนด้วยกัน เดี๋ยวผิงโทร.แคนเซิลสาลี่ ให้สาลี่ขับรถไปก่อนเลย”

“ผิงทำงานมาเหนื่อย เอาเงินมาเลี้ยงพี่ทำไม พี่เป็นเจ้ามือเอง”

“เค เจอกันเที่ยงที่สยามนะ” ขนมผิงตกลงโดยง่าย

“ค้าบ”

จากเอกมัยไปสยาม นั่งรถไฟฟ้าไปก็แป๊บเดียว ไม่จำเป็นต้องเอารถไปให้วุ่นวายหาที่จอด เสร็จแล้วค่อยกลับมาเอารถที่คอนโดฯ ขับไปงานคืนสู่เหย้าก็ได้ ไม้ซุงวางแผนว่าจะออกจากคอนโดฯ สิบเอ็ดโมง ยังมีเวลานอนสองชั่วโมงกว่า เขาจึงหลับไปอีกครั้ง

ขนมผิงไม่คิดว่าเหตุการณ์เดิมๆ จะเกิดขึ้นอีกครั้ง พอเที่ยงเธอก็เดินเข้าไปยังร้านอาหารที่อยากกิน ถ่ายรูปร้านส่งไปทางไลน์ รอคิวอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ได้เข้าไปนั่ง เธอสั่งอาหารเลยเพราะนี่ก็ได้เวลานัดแล้ว ทั้งสลัดแซลมอนซิมิกับมะม่วงน้ำดอกไม้ สเต๊กซี่โครงสะพานโค้ง ซุปครีมกุ้ง เธอส่งรูปอาหารเข้าไลน์เขารัวๆ

เขายังไม่เปิดอ่าน น่าจะอยู่ระหว่างเดินทาง ขนมผิงตัดสินใจกินนำไปก่อนเพราะหิวมาก จนกระทั่งบ่ายสอง ของแหว่งไปอย่างละนิดละหน่อย เธอก็เริ่มอิ่ม เธอโทร.หาแต่เขาก็ไม่รับ จึงตัดสินใจส่งหาไลน์ไปหาเขาเป็นครั้งสุดท้าย

Dragon hunt : ไม่ต้องมาแล้วนะ ทีหลังก็ไม่ต้องรับปาก