วิศวกรซ่อนรัก

ได้ผิงแล้วก็โอนเงินมาด้วย

“โอ๊ยยยยย”

จมูกคมโดนเธองับอย่างแรงจนต้องยืดตัวขึ้นมา

“หยุดทำอะไรบ้าๆ นะ จะไม่มีครั้งต่อไป ผิดแล้วไม่จำเป็นต้องซ้ำ”

“แต่ผิงเป็นของพี่แล้ว” ถึงจะไม่ได้เข้าไปสอดประสาน แต่เขาก็จะนับ “ดูซิปากยังเป็นคราบอยู่เลย” เขาเอามือปาดคราบน้ำลายที่ไหลตอนหลับ

ขนมผิงปัดมือเขาออก “ผิงกินพี่ด้วยเหรอ”

“อือ ห้ามก็ไม่ฟัง”

“ทำไมผิงถึงบ้าบอขนาดนั้น”

“ไม่รู้ เห็นบอกเพิ่มพลัง”

“เพิ่มพลัง!!!” ขนมผิงทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ผัวเมียกันก็กินกันเป็นเรื่องปกติ”

“ไม่ได้ ใช้คำว่าผัวเมียไม่ได้ เอางี้ดีกว่า รวมๆ แล้วทั้งหมดกี่ครั้งฮะ”

“สี่” ไม้ซุงยิ้มให้กับสาวน้อยที่ทำท่าตื่นตกใจเหมือนกระต่ายป่า เขายอมปล่อยมือเธอออกแล้วลงไปนอนหงายข้างๆ ยิ้มอย่างได้ชัยชนะ

“ที่ผ่านมามีแต่เสือกไสไล่ส่ง แล้วยังจะมาทำลายผิงอีก ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย หน้าด้าน เหม็นคาวด้วย” เสียงเธอสั่นด้วยความโมโหขณะเอาหมอนฟาดๆๆๆ ลงไปบนหน้าเขา น้ำตาไหลไม่หยุด จากนั้นเธอก็ทิ้งหมอน ลุกจากเตียง

ไม้ซุงผุดขึ้นมาสวมกอดเอวเล็ก หน้าไม่ได้สลดเลย “นี่ผัวนะ”

“ผัวของเราในวันนี้ อาจเป็นผัวของคนอื่นในวันหน้า ผิงไม่ยึดติดกับคำว่า ‘ผัว’ ค่ะ”

คราวนี้ไม้ซุงถึงกับอึ้ง ขนมผิงไปเอานิยามที่ไหนมา “แล้วลูกในท้องของเราล่ะ”

“นี่ก็อีกอย่าง เห็นแก่ตัว สนุกอยู่คนเดียว ผิงยังเรียนไม่จบ ยังไม่พร้อมมีลูก มีน้องที่ต้องดูแล มีบ้านที่ต้องช่วยแม่ส่ง ถ้าท้องขึ้นมาจริงๆ ผิงจะเก็บค่าเช่ามดลูกที่พี่มาไข่ทิ้งไว้ พอคลอดพี่ก็มาเอาลูกของพี่ไป”

“แม่ประสาอะไรไม่รักลูก”

“ประสาผิงนี่แหละ ปล่อย จะกลับ เสื้อผ้าผิงอยู่ไหน” ฝืนความมึนความปวดหัวกระชากตัวออกมา

ไม้ซุงเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเธอซึ่งแห้งตั้งแต่เมื่อตอนสายและเขาพับไว้อย่างดีมาให้ ใบหน้าหล่อคมไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด เขายิ้มกวนประสาทแบบคนเจ้าชู้ ขนมผิงกระชากเสื้อผ้ามา

“โอนเงินมาด้วย น้ำละหมื่น ที่ใส่ปากคิด 20000”

เธอเดินไปหยิบกระเป๋าผ้า ค้นหาโทรศัพท์ แล้วเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไป

ไม้ซุงผิวปาก เปิดโทรศัพท์เข้าแอปธนาคาร นี่ถ้าพ่อไม่ได้เป็นเถ้าแก่เรือประมง มีธุรกิจร้อยล้าน เขาคงไม่มีเงินเปย์น้องนะเนี่ย เขาส่งสลิปต์เข้าไลน์ของเธอ

Teddy : ภาพสลิปต์

Teddy : โอนค่าปักหมุดให้แล้วนะ

Bunny : ไหนว่า 4 น้ำ โอนมาทำไม 70,000

Teddy : ก็จริงๆ มัน 5 น้ำ ข้างล่าง 3 ในปาก 2 เพลียเลย

Bunny : สติกเกอร์กระต่ายไฟลุก

Teddy : ขอนอนแป๊บ อาบน้ำเสร็จปลุกด้วย จะพาไปส่ง

ขนมผิงวางโทรศัพท์บนเคาน์เตอร์ในห้องน้ำ จัดการเอานิ้วเข้าไปล้วงคอลึกๆ

“อ้วกกกกกกกก อ้วกกกกกก”

เธอเข้าใจว่าน้ำลายเหนียวข้นที่ออกมาเป็นน้ำของเขา จึงล้วงแบบไม่พัก เสียงอาเจียนดังออกไปถึงข้างนอก จนกระทั่งมีแต่น้ำสีเหลืองๆ ออกมาจึงยอมหยุดปฏิบัติการล้วงคอ ในขณะที่คนข้างนอกนอนยิ้มอย่างมีความสุข

เขาไปส่งเธอตอนเย็น แล้วกลับมาจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อไปญี่ปุ่นในอีกสามวันข้างหน้า รวมทั้งเก็บของในห้องนี้ใส่ลังกลับไปไว้บ้านต่างจังหวัดเพื่อคืนห้อง

พอล้มตัวลงนอนก็ลองส่งไลน์ไปทักขนมผิง

Teddy : อีกสามวันพี่ไปญี่ปุ่นแล้วนะ

Bunny : รู้แล้ว

Teddy : ไม่อวยพรหน่อยเหรอ ไปตั้ง 2 ปีนะ

Bunny : สติกเกอร์ทำท่าคิด

Teddy : นิดนึงก็ยังดี

Bunny : ขอไปคิดสามวัน ก่อนขึ้นเครื่องผิงค่อยบอกละกัน

Teddy : แล้วตอนนี้ทำไรอยู่

Bunny : เพิ่งกลับจากหน้ามหา’ลัย ซื้อยามา

Teddy : เป็นไร เมื่อกี้ก็ไม่บอก หาหมอไหม

Bunny : หึ ไม่ต้อง ยาคุมฉุกเฉิน

Teddy : กินไปหรือยัง

ถ้าเธอบอกว่ายังไม่ได้กิน เขาจะรีบบอกความจริง ยาพวกนั้นมันอันตราย

Bunny : เรียบร้อย

Teddy : สติกเกอร์ตกใจ

Bunny : นอนแล้ว บาย

และแล้ววันเดินทางไปญี่ปุ่นก็มาถึง เขาส่งไลน์หาเธอก่อนขึ้นเครื่อง

Teddy : จะเดินทางแล้ว มาทวงสัญญา

Bunny : อ๋อ ผิงตัดใจจากพี่ซุงได้ 100% แล้วนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่แน่ใจว่า move on ได้ไหม แต่ตอนนี้ผิงโอเคมาก

Teddy : เราได้กันแล้วนะ

Bunny : นั่นไง ที่ทำให้ตัดใจได้ฉับๆๆ

Teddy : มีแต่ผู้หญิงที่เสียตัวแล้วจะเกาะติดผู้ชาย

Bunny : ผิงเลือกนะ

Teddy : แล้วพี่บกพร่องตรงไหน ทำไมถึงเขี่ยพี่ทิ้ง

Bunny : ผิงตัวเล็กนิดเดียว แต่ไอ้นั่นของพี่ต้องเล็กขนาดไหนผิงถึงไม่เจ็บเลยสักนิด ปากผิงก็ไม่ฉีก ผิงนอนกับพี่เป็นคนแรก 5 ครั้ง!!! เยอะขนาดนั้นผิงต้องเดินขาถ่าง ปากที่อมของพี่ก็ต้องฉีกแล้วไหม

Teddy : พี่โทร.หา

เขากดต่อสายหาเธอทันที แต่ขนมผิงไม่รับ แต่ส่งไลน์เข้ามา

Bunny : ผิงอยากได้มังกร ไม่ใช่มังกือ I will always love you.

“ไม่ได้นะผิง พี่แม่งโคตรเกลียดประโยคนี้เลย บอกรักจบแล้วแยกย้ายเนี่ย”

เขาพึมพำขณะกำลังจะพิมพ์หาเธอ แต่จู่ๆ ก็โดนบล็อก และคราวนี้บล็อกทุกช่องทาง

*********

ถึงย่าจะเอ่ยปากขอซัปพอร์ตขนมผิงและน้องๆ แต่กิ่งมาลาแม่ของเธอไม่อยากรบกวนบ้านย่าเรื่องเงินๆ ทองๆ บ่อย นอกจากอาใจที่เป็นครูมีบำเหน็จบำนาญ แต่ลุงๆ ป้าๆ อีกห้าคนเป็นชาวสวน ไม่ได้รับราชการจึงไม่มีบำเหน็จบำนาญ เงินที่มีอยู่ไม่ใช่ว่าเยอะมาก ขนมผิงอยากให้ทางนั้นเก็บไว้ยามเจ็บป่วยมากกว่า

น้องสาวของขนมผิงอยู่ประถมและม.ต้น ตอนนี้ยังพอถูๆ ไถๆ ไปได้ แต่ก็ตึงมือเอาการ เพราะบ้านยังต้องส่งอีกหลายปี ขนมผิงจึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัด โชคดีที่ไถเงินจากไม้ซุงมาพอค่าเทอมสองปี

เรียกว่าขายตัวก็ได้มั้ง ช่างเถอะ เธออยากลืม