วิศวกรซ่อนรัก

ขายดีจริงนะขนมผิง

“ไปถามมาซิว่าน้องคนนั้นรับงานเอนท์รึเปล่า” เขาได้ยินเสียงผู้ชายคนข้างๆ สั่งคนที่มาด้วยกัน

“จบงานแล้วติดต่อพริตตี้เอ็มซีคนนั้นให้ที” คราวนี้เป็นผู้ชายอีกคนที่ต่อสายหาใครก็ไม่รู้

“ขายดีจริงนะผิง” ไม้ซุงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันหลังจากจำได้แล้ว

ขนมผิงเป็นพริตตี้เอ็มซีได้มีเสน่ห์มาก น้ำเสียงของเธอสะกดคนฟัง รูปร่างหน้าตาก็โดดเด่นที่สุด

เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ขนมผิงเต้นเข้าจังหวะไปกับทุกคนอย่างพร้อมเพรียง ในจังหวะสุดท้ายทุกคนหมุนตัว ปลดกระโปรงบานฟูทิ้ง เสียงคนที่มุงดูต่างไชโยโห่ร้อง บางคนผิวปาก สิ่งที่เหลือบนตัวเหล่าพริตตี้คือชุดหนังเกาะอกสีดำขลิบผ้าสีชมพูตรงอก ส่วนกระโปรงสั้นแค่ปิดแก้มก้น เสริมความเซ็กซี่ด้วยถุงน่องตาข่ายสีดำ

พริตตี้ลงมาจากเวที แล้วเดินมายืนประจำจุดต่างๆ เหล่าคนดูต่างมาขอถ่ายรูป แรกๆ ก็ถ่ายแต่พริตตี้ แต่ตอนหลังเริ่มมีบางคนขอถ่ายรูปคู่

ขนมผิงเดินมายืนที่รถพระเอกของงาน โพสท่ายั่วยวนยิ้มแย้ม จากนั้นก็ทำหน้าที่แนะนำรถผ่านไมค์ที่แนบอยู่ข้างแก้ม

ไม้ซุงยืนกอดอกดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มมองเธอ ในท่าทีนิ่งเฉย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขามือสั่นใจสั่นที่เห็นเธอสาดความแซ่บละลายใจหนุ่มๆ

สองปีแล้วที่เธอตัดขาดการสื่อสารจากเขา แต่เขาก็ยังวางใจ เพราะยังไงช่วงที่เขาไปญี่ปุ่นเธอก็ยังเรียนอยู่ หรือต่อให้เธอควงอยู่กับใคร ก็ยังไม่ได้แต่งงานแต่งการอยู่ดี เขาตั้งใจว่ากลับมาคราวนี้จะทวงคืนความรักมาจากเธอให้ได้

ประสบการณ์ที่มีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาเยอะ ทำให้เขาได้เรียนรู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง เขาจะไม่เอาข้อผิดพลาดเหล่านั้นมาใช้กับเธอ นี่แหละคือเหตุผลที่เขาให้เวลาตัวเองและให้เวลาเธอในการเรียนรู้โลกโดยไม่ผูกมัด แต่ต่อไปนี้เขาจะเป็นพี่ที่ไม่ใช่พี่ของเธอในเวอร์ชั่นที่ดีขึ้น

ไม้ซุงให้หัวหน้าแผนกไปเดินชมงานก่อน ส่วนตัวเขารอจนกระทั่งคนมามุงดูพริตตี้บางตาลงจึงทำทีเข้าไปเดินชมรถ พริตตี้นางหนึ่งชม้ายชายตาให้เขา ส่งซิกซ์ทางสายตาว่าสนใจเขา ไม้ซุงแค่ยิ้มให้เล็กน้อย ไม่ได้ใส่เสน่ห์ลงไปในรอยยิ้มนั้น เขาเดินไปยังสาวน้อยเป้าหมายของเขา เธอยืนอยู่กับวิศวกรหนุ่มใหญ่ที่มาดูแลรถ ไอ้หมอนั่นมองเธอตาหวาน

“ว้าย” ขนมผิงร้องขึ้น เธอกำลังจะก้าวขาแต่เสียหลักเท้าพลิกตกจากส้นสูง

“น้องผิง” วิศวกรคนนั้นเข้าประคองก่อนที่เธอจะลงไปนั่งกับพื้น

มือหนาโอบเอวบาง ส่วนมือหนาของวิศวกรหนุ่มอีกคนกำหมัดแน่น

“เจ็บ” ขนมผิงทำหน้าเหยเก

“สงสัยข้อเท้าจะแพลง พี่พาน้องผิงเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนดีกว่า”

ขนมผิงเดินกะเผลก แต่ด้วยส้นสูงมากทำให้เดินไม่ถนัด ตัวเธอจึงถูกช้อนขึ้น ระหว่างนั้นก็มีตากล้องเก็บภาพสุดฟินไว้ก่อนที่หนุ่มสาวจะหายเข้าไปในห้องด้านหลังด้วยกัน

“เหี้ยเอ๊ย เหี้ยๆๆๆๆๆ” ไม้ซุงฮึดฮัดขัดใจ เขาเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ไม่ยอมไปไหนไกล แค่หาจุดยืนปักหลักด้านนอกที่มองเห็นประตูของห้องด้านหลังโดยไม่ยอมไปไหน

ขณะเดียวกันที่ด้านในห้องแต่งตัวของพริตตี้

ทันทีที่ก้นของขนมผิงแตะเก้าอี้ นาวินก็ก้มลงปลดสายรัดส้นสูง

“ไม่ต้องค่ะ ผิงทำเอง”

ขนมผิงชักเท้าหนี ทีมงานรีบเอาเจลที่แช่เย็นไว้มาประคบข้อเท้าให้หญิงสาว พร้อมกับใช้ลำตัวหนาๆ กันนาวินออกไปไกลๆ

“ผมว่าน้องผิงคงต้องพักสักวันสองวัน” นาวิน วิศวกรหนุ่มใหญ่บอกกับทีมงานที่มาดูแลพริตตี้โดยเฉพาะ

“จริงๆ มันก็ได้นะคะ แต่งานนี้น้องผิงเป็นตัวหลัก” ทีมงานพูดอย่างกังวล

“ไม่ค่ะ ผิงไม่หยุด ขอผิงพักสักชั่วโมงนึงเดี๋ยวจะออกไปทำหน้าที่ต่อค่ะ” ขนมผิงเงยหน้าบอก น้ำเสียงมั่นใจว่าตนเองสามารถออกไปทำหน้าที่ได้

“เดี๋ยวฉีดสเปรย์ตัวนี้ แล้วน้องผิงวางขาบนเก้าอี้ตัวนี้นะคะ นั่งนิ่งๆ”

“ช่วยหยิบผ้าคลุมไหล่ในกระเป๋าให้ผิงด้วยค่ะ”

พอได้ผ้ามาเธอก็จัดการคลุมไหล่ไม่ให้นาวินมองเนื้อหนังมังสาของตัวเองมากเกินไป ส่วนหน้าขาขาวๆ ที่คลุมด้วยถุงน่องตาข่าย เธอเอี้ยวตัวไปหยิบเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะด้านหลังมาวางทับ

ทีมงานเห็นดังนั้นก็ดันเก้าอี้เข้ามา หาผ้ามาคลุมขาแทนเอกสาร แล้วบรรจงจับขาเรียวภายใต้ถุงนุ่งตาข่ายขึ้นวางพาดบนเก้าอี้อีกตัว ก่อนจะยื่นยาพร้อมน้ำดื่มให้

“กินยาแก้ปวดด้วยนะคะ”

ขนมผิงรับยามากิน แล้วนั่งเอนหลังหลับตานิ่งๆ หูได้ยินว่าเก้าอี้อีกตัวถูกลากมาไว้ข้างๆ กลิ่นกายและไออุ่นที่สัมผัสเธอเมื่อครู่กลับเข้ามาอีกครั้ง

“น้องผิงอยากได้อะไรบอกพี่นะครับ” เสียงของเขาอยู่ใกล้แก้มนวลมาก

ทีมงานเหล่ตามองพลางแบะปาก ตั้งแต่งานเปิดก็เห็นผู้ชายคนนี้เดินก้อร่อก้อติกขนมผิงตลอด นางคงจะเชียร์หรอกนะ เพราะน้องขนมผิงก็สวย ส่วนผู้ชายคนนี้ก็ดูเป็นผู้ใหญ่อบอุ่น สูงยาวเข่าดี ถ้าไม่นับว่าเขาทำตัวน่าหมั่นไส้ มองไม่เห็นหัวคนอื่น อีกทั้งก่อนเข้างาน เขาก็นั่งอยู่กับผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกันที่เอาแต่กอดซบอยู่ในร้านอาหารด้านนอก

“คุณวินออกไปเถอะค่ะ ในนี้เป็นห้องเป็นห้องพริตตี้ เดี๋ยวพี่ๆ พริตตี้ด้านนอกจะต้องเดินเข้ามาพักในนี้” ขนมผิงเอ่ยปากไล่กลายๆ พลางขยับหน้าหนีไปอีกด้าน

“งั้นอยากได้เครื่องดื่มอะไรไหมครับ พี่ไปซื้อให้”

“ไม่...” ขนมผิงพูดยังไม่ทันจบก็ถูกแทรกขึ้น

“เออ ดีเลย อยากได้กาแฟกับช็อกโกแลตเย็น ฝากด้วยได้ไหมคุณวิน” ทีมงานพูดในทำนองว่าต้องได้ เหยียบย่ำความเจ้ายศเจ้าอย่างของนาวินด้วยการใช้เขาซื้อกาแฟ ช่วยไม่ได้ อยากมาจีบเด็กของนาง

“ได้ครับ” เขาหันไปรับออร์เดอร์ แล้วพูดกับขนมผิง “เดี๋ยวพี่มานะ”

พอคล้อยหลัง เครื่องเมาท์ก็เริ่มทำงาน

ก็แปลกดี วิศวะในมหาวิทยาลัย เธอจีบให้ตายยังไงก็จีบไม่ติด แต่พอออกมาข้างนอก ตั้งแต่รับงานเป็นพริตตี้รถยนต์ คนพวกนี้แจกขนมจีบให้เธอเหมือนเป็นเจ้าของแฟรนไชน์เซเว่น

*********