“เอามาได้แล้ว” ไม้ซุงแบมือไปตรงหน้าแฟนเก่าหลังจากมื้ออาหารจบลง
วันนั้นพอออกจากบ้านย่าของขนมผิง เขาก็โทร.หาเหมือนแพรระหว่างขับรถกลับกรุงเทพฯ เพื่อเตรียมตัวทำงานในวันถัดไป ลองสุ่มดูเผื่อว่าของที่เขาเคยให้เธอไปจะยังอยู่ เหมือนแพรจึงนัดวันกินข้าวกับเขาที่ห้างสรรพสินค้า
“นี่ไม่ใช่มุกเหรอ สรุปว่าไม่ได้เอามันมาเป็นข้ออ้างเพื่อนัดเจอกันหรอกเหรอ” เหมือนแพรเลิกคิ้วถาม พ่นลมหายใจออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ
“มุก...มุกอะไร ไม่มีมุกแล้ว” การจะนัดเจอคนที่ไม่อยากเจอคงไม่ต้องมีมุกอะไรมาล้อเล่นหรอก
“ไม่มีรีเทิร์นจริงๆ เหรอ เรารออยู่นะ” คนที่เคยโดนไม้ซุงทิ้งยังคงถามอย่างมีความหวัง ช่วงที่แยกย้ายกันไปฝึกงานไม้ซุงบอกเลิกเธอ เพราะทัศนคติแตกต่างกันจนปรับจูนไม่ได้ เธอฟูมฟายเพราะยังไม่ทันตั้งตัว แต่เขาก็เด็ดขาดจะได้ไม่ยืดเยื้อ จะว่าเขาอำมหิตมันก็ใช่ แต่อีกมุมหนึ่งมันก็ดี เจ็บทีเดียวจบ และพอดีช่วงนั้นผู้จัดการในแผ
