วิศวกรซ่อนรัก

ไอ้พี่ขี้แกล้ง

ไม้ซุงวางช้อนลง สะท้านใจกับคำพูดของสาวน้อยที่เขาเคยมองว่าเป็นน้องมาตลอด

“อร่อยสิ อร่อยมากเลย” ยักษ์ชูสองนิ้วให้

“ผิงไปก่อนนะ” ขนมผิงส่งยิ้มไปให้ปั้นที่โบกมือเรียก

“เดี๋ยว” ไม้ซุงตะปบขาขนมผิงไว้ไม่ให้ลุก

“อะไรคะ”

“ผิงยิ้มให้มันสี่ครั้ง แต่ยิ้มให้พี่ที่นั่งอยู่ด้วยแค่สองครั้ง”

“อ้าว” ขนมผิงทำหน้าเอ๋อ งงกับคำพูดและปฏิกิริยาของไม้ซุง

“กินข้าวหรือยัง” ไม้ซุงเสกลบเกลื่อนคำพูดที่พลั้งปากออกไป

“ยัง แต่ทำเองก็เลยไม่อยากกินแล้ว นี่น้ำตาลสด ตักมาจากกระทะที่บ้านพี่ปัน หอมอร่อยมาก” ชูถ้วยน้ำให้ไม้ซุงดู “ผิงไปช่วยพี่ปันแล้วนะ”

“ผิง ไปตักข้าวมากินตรงนี้ ห้ามอด เราเป็นโรคกระเพาะไม่ใช่เหรอ”

“นั่นมันตั้งแต่ม.ต้น ผิงหายแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ ไปละ”

“เดี๋ยว ผิง”

คราวนี้ขนมผิงไม่ปล่อยให้ไม้ซุงรั้ง เธอไม่สนใจเสียงเรียกของเขา หญิงสาวเดินไปหาปัน แทรกตัวไปด้านหลังว่าที่คุณหมอ ช่วยกันตักกับข้าวให้กับทีมงานและชาวบ้านอย่างสนุกสนาน

“กูไม่ถูกโฉลกกับไอ้หน้าอ่อนนั่นเลยว่ะ” กระทิงวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ขยี้ความเดือดดาลในใจไม้ซุง

ระหว่างกระทิงกับขนมผิง ไม้ซุงไม่ห่วง เพราะดูยังไงเคมีก็ไม่เข้ากัน แต่ไอ้หมอนั่นมันขัดหูขัดตาเขาไปหมด

หลังกินอาหารเย็นเสร็จก็เป็นเวลาส่วนตัว พวกนักศึกษาแยกย้ายกันพักผ่อนตามอัธยาศัย รถปลาหมึกปิ้งที่วิ่งเข้ามาในค่ายอาสากำลังได้รับความสนใจ มีคนต่อคิวซื้อยาวเหยียดเหมือนไม่เคยเห็นปลาหมึก

“หนวดหมึกยักษ์อร่อยกรุบๆ” ปันเคี้ยวแล้วชม

“จริง กรุบๆ” ขนมผิงเห็นด้วย

“ผิง อันนี้ยิ่งกรุบ ฟังนะ” ปันโน้มปากมาข้างๆ หูของขนมผิงให้ฟังเสียงเคี้ยว กรุบๆ

“ผิงมั่งๆ” เธอจิ้มปลาหมึกในถุงของตัวเอง ยื่นปากไปข้างใบหูของปัน กรุบๆ

“กรุบกว่าพี่อีก”

ไม้ซุงยืนทำหน้าถมึงทึงมองความสนิทสนมอย่างรวดเร็วของสองคนนี้ ในมือของทั้งสองมีถุงปลาหมึกปิ้งคนละถุง ด้านหลังเป็นรถปลาหมึกปิ้งที่มีพวกนักศึกษารุมล้อม

“ผิง” ไม้ซุงสาวเท้ามาหาขนมผิง

“กรุบๆ” ขนมผิงจิ้มปลาหมึกยักษ์ในถุงยื่นไปที่ปากไม้ซุง

“ไม่เอา อิ่ม มานี่ ไปอาบน้ำ” ไม้ซุงคว้าแขนขนมผิงออกมาจากปันโดยไม่ให้โอกาสหญิงสาวล่ำลา

“ทำไมล่ะ เดี๋ยวค่อยอาบ” มือที่กำถุงปลาหมึกโดนลากไปตามทาง อีกมือถือไม้จิ้มปลาหมึกค้าง

“เรานี่ไม่น่ามาให้เป็นภาระเลยจริงๆ” ไม้ซุงบ่นกระปอดกระแปด

“ผิงก็ไม่ได้ทำอะไรให้พี่เดือดร้อนนี่ ผิงไปรบกวนพี่เหรอ” ขนมผิงน้ำตาซึมขึ้นมาทันที

ไม้ซุงใจหายวาบ นั่นน่ะสิ เธอไม่ได้รบกวนเขาเลย แล้วเขามีสิทธิ์อะไรไปเกรี้ยวกราดให้น้องน้อยใจแบบนี้

“เอ่อ...อ่า...แม่พี่โทร.มาบอกว่า ย่าของผิงสั่งให้อาโทร.มาบอกแม่พี่ ให้พี่ดูแลผิงให้ดี” ในที่สุดก็หาเหตุผลที่เข้าท่าได้ โดยการยกเอาญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองที่สนิทสนมกันมาผูกเรื่อง

“โธ่ นึกว่าพี่เป็นห่วงผิง” ขนมผิงส่งปลาหมึกเข้าปากจนได้เมื่อมาถึงหน้าห้องเรียนที่ถูกใช้เป็นห้องนอนของนักศึกษา “นี่ผิงยังงงอยู่เลยนะ ว่าเผลอโทร.บอกย่ากับอาตอนไหนว่าหนีมาเข้าค่าย เพราะว่ามันต้องโดดเรียน ย่ากำชับไว้ว่าห้ามขาดเรียน”

ไม้ซุงนิ่งไปชั่ววินาที เขานึกว่าเธอบอกทางบ้าน เลยโมเมปั้นน้ำเป็นตัวว่าที่บ้านเธอเป็นห่วง

“อ้าว เออน่า ไปหยิบเสื้อผ้ามา เดี๋ยวจะไปยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำให้ อยู่มหา’ลัยเดียวกันแต่รู้หน้าไม่รู้ใจ แล้วมาแปลกที่ต้องระมัดระวังตัวให้ดี ทั้งคนนอกคนใน” ไม้ซุงร่ายยาวหน้าตาเคร่งเครียด ขณะที่อีกคนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จิ้มปลาหมึกเคี้ยวตุ้ยๆ

“อันนี้คือหึงไหม ผิงจะได้ดีใจ”

“แยกไม่ออกรึไง ว่าหวง ห่วง หึงมันต่างกันยังไง”

“หึ แยกไม่ออก ใจมันคิดแต่จะให้พี่หึง”

“อ้าว พี่น้องคู่นี้ตีกันไม่เลิกเหรอ” กระทิงเดินผ่านมา เนื้อตัวหอมฟุ้งจากกลิ่นสบู่ “ผิงไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวน้ำหมดนะ”

ขนมผิงยืนจิ้มปลาหมึกกินให้หมดถุง ก่อนเดินไปหยิบเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำในเป้ซึ่งวางไว้ทางฝั่งที่นอนผู้หญิงแล้วเดินมาหาไม้ซุงที่ยืนรออยู่นอกห้อง

ห้องที่ใช้อาบน้ำเป็นส้วมซึม ซึ่งเอาถังขนาดไม่ใหญ่คับห้องเข้าไปตั้ง ส้วมมีทั้งหมดห้าห้อง แต่ไฟสีส้มอ่อนแสงมีแค่ดวงเดียวใช้ร่วมกัน ส่วนผู้ชายอาบกลางแจ้ง ใช้ถังขนาดใหญ่มีผ้าใบกั้น อยู่ไม่ไกลกันมาก

“พี่” ขนมผิงตะโกนออกมาจากห้องน้ำ

“อือ ยังอยู่” ไม้ซุงขำ ขนมผิงเรียกแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ตอนแรกทำเก่ง พอมาเจอสภาพส้วมทรุดโทรมในช่วงกลางคืน ความกลัวก็แผลงฤทธิ์

“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ อย่าเงียบ”

“เพลงอะไร”

“ของบิวกิ้นส์อะ ผิงชอบ”

“ร้องยังไง”

“ฉันชอบตัวเองตอนอยู่กับเธอ ชอบที่ฉันเป็นตอนอยู่กับเธอ เหมือนฉันได้กลายมาเป็นอีกคนที่ดีกว่าเดิม...”

ขนมผิงติดลมบน ร้องไปเรื่อยๆ

“จบแล้วนี่” เสียงข้างนอกตะโกนกลับมา

“ขอโทษ เพลินไปหน่อย พี่ร้องมั่ง”

“ตุ๊กแกอยู่ในโพรงไม้ อยู่ในบ้านของใครร้องดังไปทั่ว เด็กๆ หนูไม่ต้องกลัว เด็กๆ หนูไม่ต้องกลัว ตุ๊กแกร้องยั่วให้งูเขียวออกมา ตุ๊ก...แก ตุ๊ก...แก”

ตอนท้ายไม้ซุงทำเสียงเลียนแบบตุ๊กแกได้เหมือนจริงมาก

“พี่ว่าในห้องน้ำมีงูไหม”