ฟีลแฟนกันไหม
1018 Words
ขนมผิงมองไปรอบๆ ด้านล่างของห้องส้วมแต่ละห้องทะลุถึงกัน ด้านหลังและประตูก็มีช่องว่างเหนือพื้นเช่นกัน
“มี เมื่อตอนบ่ายพี่ยังเห็นมันรัดตุ๊กแกเลย”
“ผิงกลัว” ขนมผิงเสียงสั่น
โครม โครม โครม
เสียงน้ำตกกระทบพื้นเร็วขึ้น
“ส่วนใหญ่เป็นงูเขียว มันไม่อันตราย งูน่ะสิต้องกลัวผิง”
“พี่”
“หือ”
“เห็นจริงเหรอ หรือแกล้งผิง”
“จริง”
ขนมผิงรีบร้อน ตาลีตาเหลือก มองไปทางนั้นทางนี้อย่างหวาดระแวง เธอกลัวจับใจ แต่ไม้ซุงก็ให้คำตอบที่ไม่ได้ปรานีเลย
“ผิง มีอะไรเลื้อยๆ ผ่านหน้าพี่ไปไม่รู้ เข้าไปในห้องข้างๆ”
“พี่ ผิงกลัว กรี๊ดดดดด”
ขนมผิงรีบมือไม้สั่น กระโจนออกมาจากห้องน้ำโดยมีเสื้อผ้าที่ใส่แล้วยัดอยู่ในถุงก็อบแก็บ สภาพคืออาบน้ำสระผมยังไม่ทันเรียบร้อยดีก็รีบสวมเสื้อผ้าออกมา
“ผมยังไม่แห้งเลย พี่เช็ดให้” เขาดึงผ้าขนหนูมาจากไหล่ขนมผิง
แต่ขนมผิงกลัวจนขาสั่น เธอกระโดดเข้าเอวเขาหมับ
“ไม่ๆ ไม่ไหวแล้ว ผิงกลัวงู พาออกไปที”
เธอหลับตาปี๋ กอดพี่ชายแน่น ตัวของเธอยังชื้น น้ำซึมขึ้นมาที่เสื้อผ้า เขารับรู้ได้ถึงมันจากความแนบชิด ไม้ซุงจึงรู้ว่าน้องเขาโตแล้วจริงๆ ไม่ได้มีทาโกยากิติดหน้าอกอย่างที่เคยล้อ ความนุ่มแน่นทำให้ไม้ซุงเสียศูนย์ เผลอกอดตอบบนแผ่นหลังบาง มืออีกข้างลูบหัวเปียกๆ รู้สึกผิดที่แกล้งน้อง เสียงเธอร้องไห้อยู่บนไหล่เขา
“กลัวจริงๆ เหรอ” เขาถามที่ข้างหู
เธอพยักหน้าใส่ไหล่เขา กัดปากร้องไห้จริงจัง
“อ้าวผิง เป็นอะไร” บัวกับเป้ยเดินมาด้วยกันตกใจที่เห็นสภาพของขนมผิง
“ไม่มีอะไร ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวคนเยอะ น้ำจะหมด” ไม้ซุงรีบตอบแทนขนมผิง
“ค่ะๆ” ทั้งสองรับคำ
“พี่ซุง น้องเป็นอะไร” วิศวะรุ่นน้องถามระหว่างเดินสวนกัน
“ผิงเป็นไรไปพี่” อีกคนถาม
“อ้าว น้องผิง”
“พี่ขอโทษ ไม่มีงู พี่หลอกผิง” สารภาพขณะเดินทิ้งห่างจากห้องน้ำออกมาเรื่อยๆ พลางพยักหน้าให้เพื่อนและรุ่นน้องที่เดินผ่าน ทุกคนสงสัยแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ อีกอย่างไม้ซุงก็บอกกับทุกคนแล้วว่าขนมผิงเป็นน้องสาว ความสงสัยมีแป๊บเดียวก็เลือนหายไป
“พี่จะใจร้ายกับผิงยังไงก็ได้ แต่อย่าล้อเล่นเรื่องนี้ ผิงกลัวจริงๆ”
“ครับ ไม่แกล้งๆ ถึงห้องพักแล้ว” เขารับปาก รู้สึกผิดขึ้นมาอีกแล้ว
“ลงไม่ได้” ขนมผิงไม่ยอมปล่อยเขา
“ทำไมล่ะ”
“ผิงรีบ ผิงไม่ได้ใส่ยกทรง ตอนนี้เสื้อผิงเปียก”
ไม้ซุงกอดเธอแน่นขึ้น ในห้องมีนักศึกษาชายอยู่เยอะ เสื้อขนมผิงก็เป็นเสื้อยืดเนื้อนุ่มบางๆ เหมาะกับการใส่นอน ถ้าปล่อยลงตอนนี้มันจะต้องเห็นเข้าไปถึงข้างใน
“พี่พาไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า แล้วไปหาที่เปลี่ยนชุดกัน”
เขากระเตงเธอไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า แล้วก็ไปหาบริเวณที่ไม่มีคนและไม่มีแสงไฟ ได้ห้องใต้บันไดของอาคารนั้น พอเสร็จธุระไม้ซุงก็แยกไปอาบน้ำ โดยเลือกอาบในห้องที่ผู้หญิงอาบเพราะร่างกายไม่รักดีดันขยับขยายคับตึงตอบสนองกับเนื้อหนังมังสาของน้อง ทำให้เขาต้องปลดปล่อยตัวเอง
เขาไปอาบน้ำนานพอสมควร พอกลับมาก็เห็นว่าบรรดาผู้ใช้แรงงานวันนี้ต่างพากันนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียแล้ว แต่มีอยู่คนหนึ่งที่รอเขาอยู่ ยายตัวแสบเดินมานั่งแหมะตรงที่นอนเขา
“พี่”
“ว่าไง” ปากถาม มือเก็บเสื้อผ้าใช้แล้วแยกไว้ในกระเป๋าอีกใบ
“ผิงนึกว่าผู้ชายกับผู้หญิงต้องแบ่งฝั่งนอนอย่างเข้มงวด แต่นี่มีโซนพิเศษด้วย พี่ยักษ์กับบัวแยกไปนอนตรงโน้น” ขนมผิงชี้ไปยังมุมไกลๆ “มีตั้งหลายคู่แน่ะ นอนเบียดนอนก่ายกัน บางคู่ก็นอนทับกัน”
ไม้ซุงหันไปมองบรรดาคู่รัก “ไม่แปลกนี่ แฟนกัน” เขาเอนตัวลงนอน โดยมีขนมผิงนั่งขัดสมาธิอยู่แถวๆ หน้าเขา
“เราไปนอนตรงนั้นกันมั่งไหม ผิงจะเสียสละให้พี่นอนก่าย”
“หึ” เขาปฏิเสธโดยไม่มองหน้า
“ฟีลแฟน แต่ไม่ต้องเป็นแฟนจริงก็ได้” อีกฝ่ายยังตื๊อไม่เลิก
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ไปนอน”
“โหยพี่ ไม่ต้องนอนก่าย ไม่ต้องนอนทับกัน แค่นอนข้างๆ กันเท่านั้นก็ได้ นะๆๆๆ” ขนมผิงเซ้าซี้ ด้านได้อายอดละงานนี้
“ไม่เอา ไม่ไว้ใจ” ที่ไม่ไว้ใจคือไม่ไว้ใจตัวเองนี่แหละ
“พี่ง่วงแล้วเหรอ” ขนมผิงถามคนที่หลับตาลง
“อือ ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด”
“ก็งี้ละนะ คนไม่เคยแบกอิฐแบกปูน พอทำงานหนักก็ปวดเมื่อย”
“ไม่ใช่เพราะแบกอิฐแบกปูนอะไรหรอก แบกลิงตัวเมื่อกี้ต่างหาก”
จู่ๆ มือเล็กก็จับบนท่อนแขนกำยำ ไม้ซุงสะดุ้งกับสัมผัสนุ่มๆ อุ่นๆ บนผิวเย็นที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำ
“จะทำอะไร”
“นวดไง พี่แบกลิงผิงมา”
“นวดเป็น?”
“เป็น ผิงนวดให้ย่าบ่อย”
ไม้ซุงหลับตาลงอีกครั้ง ยอมให้เธอนวด ความปวดเมื่อยเริ่มจะเล่นงานเขาหลังจากทำงานกลางแจ้งมาทั้งวัน เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ซึ่งนอนหลับไปบ้างแล้ว แต่สัมผัสนุ่มๆ ที่หนุบหนับอยู่บนตัวพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ กำลังกระตุ้นให้ร่างกายของเขาตื่นตัวอีกครั้ง ความปวดไหลรวมไปอยู่ที่ส่วนอื่น ไม้ซุงจึงต้องพลิกตัวนอนคว่ำกดทับเจ้าสิ่งนั้นไม่ให้แสดงออกอย่างประเจิดประเจ้อ
“ยังนวดข้างหน้าไม่เสร็จเลย” เสียงหวานใสบ่น
“นวดข้างหลังเถอะ ปวดมากกว่า” ไม้ซุงเกยคางกับหมอน
- Writer
