วิศวกรซ่อนรัก

ขนมผิงเปลี่ยนไป

ไม้ซุงถือจานข้าวมาเลือกกับข้าว ตาไพล่ไปเห็นสิ่งแปลกปลอมบนมือขนมผิง

“เป็นอะไร” ไม้ซุงจับมือขนมผิงที่พันปลาสเตอร์บนนิ้วขึ้นมาดู

“มีดบาด” เธอชี้ไปยังสับปะรดซึ่งปอกและหั่นเตรียมไว้ให้กินตบท้ายอาหารคาว

“ทำแผลดีหรือยัง”

“พี่ทำให้แล้ว ซุงไม่ต้องเป็นห่วง” ปันที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอบแทนขนมผิง

“พี่เอามะระผัดไข่ไหม พี่ปันกับผิงช่วยกันทำ แกงจืดมะระด้วย พี่ปันมีเคล็ดลับที่ทำให้มะระไม่ขม” ขนมผิงผายมือไปยังเมนูแนะนำสำหรับมื้อนี้ “เก่งวิชาการแล้วยังเก่งเรื่องอาหารด้วย” เธอหันไปอวยปัน

“จะอ้วก” ไม้ซุงแบะปาก เอื้อมมือข้ามถาดกับข้าวสารพัดอย่างไปวางจานข้าวเปล่าลงบนโต๊ะตรงหน้าขนมผิงเสียงดังเคร้ง แล้วดึงมือเธอออกมาจากจุดที่ยืนอยู่

“ผิงต้องตักกับข้าว” ขนมผิงยื้อมือกลับ แต่เขาจับไว้ไม่ปล่อย

“ให้คนอื่นเขาตัก ผิงไปกับพี่”

เขาไม่ฟังคำทักท้วงใดๆ ดึงแขนน้องให้ก้าวตามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องที่ใช้เป็นห้องนอน หยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมาจากกระเป๋า แล้วแกะปลาสเตอร์เดิมออก

“พี่ปันเพิ่งทำให้ผิง อีกอย่าง แผลแค่นี้เอง แล้วพี่ปันเขาก็เรียนหมอ ยังไงเขาก็ทำ...”

“วิศวะทำไม่ดี สู้หมอไม่ได้ใช่ไหม” เขาบรรจงล้างแผลให้เธอใหม่

“ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่แผลมันไม่ได้ใหญ่โตจนน่ากลัวอะไร”

“ผิงอยู่ในความรับผิดชอบของพี่” เขายกคำนี้ขึ้นมากล่าวอ้างอีกครั้ง

“ผิงโตแล้ว พี่ก็บอกอยู่”

เขาเหลือบตาขึ้นจากแผล เห็นเธอจ้องหน้าเขาอยู่พอดี “รู้แล้ว”

“ผิงมีหัวใจนะ”

“ผิงจะบอกอะไรพี่” เขาก้มลงมองที่แผล หยิบปลาสเตอร์แผ่นใหม่มาแปะให้

“จะบอกว่า หมอก็น่ารักดีเนอะ สุภาพ อบอุ่น พูดจาถนอมน้ำใจ”

“เหรอ” คำเดียว แต่มันเย็นเฉียบเข้าไปถึงกระดูกสันหลัง

ค่ายอาสาจบลงอย่างน่าพอใจ ขัดใจอยู่แค่น้องได้เพื่อนใหม่เป็นว่าที่คุณหมอ

*********

การไปค่ายทำให้ขาดเรียนไปหนึ่งสัปดาห์ ขนมผิงยืมเลกเชอร์วิชาเลขมาจากเพื่อน คิดว่าเข้าใจแล้ว แต่พอเข้าห้องเรียนจริงๆ เธอกลับตามไม่ทัน ในขณะที่ไม้ซุงดูชิลมาก ต่อให้ขาดเรียนไปทั้งเทอมเขาก็ไม่สะเทือน

“พี่ ผิงไม่เข้าใจตรงนี้เลย” ขนมผิงชี้ไปที่โจทย์เลขในสมุด หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้อง

“ไหน อ๋อ แล้วผิงว่าตรงนี้ต้องใช้สูตรอะไร ง่ายๆ เลย” เขาถามขนมผิงกลับ

ขนมผิงเงียบ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าต้องใช้สูตรอะไร

“ถ้าตรงนี้ผิงตอบพี่ไม่ได้ มันก็ไปต่อไม่ได้”

“ผิงไม่รู้อะ”

ไม้ซุงถอนหายใจ คนที่มันฉลาดแล้วก็งี้ละ ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงไม่จำสักที

“แกล้งปะเนี่ย”

“จริงๆ ผิงไม่เข้าใจ ผิงตามไม่ทัน พี่เก่ง พี่สอนผิงทีนะ เย็นนี้เจอกันที่ห้องสมุดได้ไหม อีกสองอาทิตย์สอบแล้ว ผิงกลัวทำไม่ได้”

เขาเห็นแววอมทุกข์ปรากฏอยู่ในดวงตาของขนมผิงจริงๆ

“เย็นนี้เหรอ พี่ติดธุระ เอาเป็นว่าเดี๋ยวนัดกันอีกทีนะ” เย็นนี้เขาต้องพาเหมือนแพรไปดูหนัง จะยกเลิกนัดก็น่าเกลียด เพราะทั้งสองนัดกันไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าค่ายแล้ว

แต่ช่วงเวลาก่อนสอบสองอาทิตย์นั้น ไม้ซุงไม่เห็นขนมผิง คิดว่าเธอคงจะไม่ต้องการความช่วยเหลือแล้ว และกำลังคร่ำเคร่งอ่านหนังสือเตรียมสอบวิชาอื่นๆ อยู่จึงไม่ได้ติดตามความคืบหน้า

แล้ววันสอบเลขก็มาถึง เขาเข้าไปนั่งตามรหัสนักศึกษาที่ระบุไว้บนโต๊ะ เลยเวลาสอบไปห้านาที ขนมผิงก็เดินเข้ามาในห้องผ่านโต๊ะเขาไป โต๊ะของเธออยู่หลังห้อง เขาก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ หางตาเห็นร่างเล็กเคลื่อนไหวผ่านเขาไป ไม้ซุงจึงละสมาธิขึ้นมามอง เขามองนาฬิกาบนผนังห้อง ยังเหลือเวลาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมงแต่ขนมผิงทำเสร็จแล้ว ก็คิดว่าเธอทำได้

เขาไปเจอขนมผิงอีกครั้งตอนไปกินข้าวกลางวันกับเหมือนแพรที่โรงอาหาร ขนมผิงเหมือนมองมาทางเขา แต่สายตาเธอดูเหม่อๆ ไร้จุดโฟกัส สักพักก็ก้มหน้าก้มตาอ่านเลกเชอร์พลางกินข้าวไปด้วย เขาเริ่มรู้สึกว่าขนมผิงไม่ปกติ

เหมือนแพรขอตัวกลับบ้านก่อน ส่วนเขามีสอบอีกหนึ่งวิชา เขาย้ายไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามขนมผิง ระยะห่างแค่สองสามฟุต แต่เธอไม่หลงเหลือสมาธิสนใจอย่างอื่นนอกจากเอกสารที่มีไฮไลต์แต้มเป็นช่วงๆ ส่วนข้าวที่เหลือค่อนจานถูกเลื่อนไปไว้ด้านข้าง ใบหน้าสาวน้อยที่เคยสดใส ตอนนี้เธอดูซูบผอมจนไหปลาร้าขึ้นชัด หน้าเหลือเล็กนิดเดียว แขนข้อมืออะไรดูเล็กไปหมด ขอบตาช้ำบวมเป่ง ริมฝีปากเธอขมุบขมิบท่องสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

แล้วในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมาหลังจากตอกเอกสารจนเสมอกัน หอบใส่อ้อมแขน ดวงตาลึกฉ่ำน้ำมีเส้นเลือดฝอยขึ้นเต็มตาขาวมองเขาอย่างแปลกใจ

“อ้าว พี่ซุง มานั่งตั้งแต่เมื่อไร ผิงต้องไปสอบแล้ว โชคดีนะพี่ เราคงไม่ได้เจอกันอีก” เธอพูดแค่นั้นแล้วก็รีบเดินไป

“ผิง” เขาตามไปดึงแขนเธอ ออกแรงแค่นิดเดียวเธอก็เซถลา แขนเธอเล็กมาก ตอกย้ำถึงความผ่ายผอมลงไปทันตา

“ผิงกำลังเข้าห้องสอบสาย” เธอบอกเสียงราบเรียบ

เขาจำต้องปล่อยเธอไป ส่วนตัวเขาก็ต้องไปเข้าสอบอีกวิชาเหมือนกัน

เป็นครั้งแรกที่เขาไร้ตัวตนสำหรับเธอโดยสมบูรณ์แบบ ความรู้สึกว้าเหว่ ความรู้สึกผิดสารพัด กระหน่ำโจมตีเข้าที่หัวใจของเขา