“ผิงเป็นเด็กอาภัพ น่าสงสารนะ ย่าเลยรักมาก พ่อแม่แต่งงานกัน ไปซื้อบ้านอยู่กันก็ลำบาก พอคลอดผิงได้สามเดือนย่าเลยไปขอมาเลี้ยง พ่อแม่เขาจะได้ทำงานได้สะดวก ที่บ้านใหญ่นี้ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีเหลือเฟือหรอก แต่พอขายที่ดินได้ก็คล่องตัวขึ้นมาหน่อย อย่างว่านะ ทำเรือกทำสวน ถ้าอยากลืมตาอ้าปากได้ก็ต้องขายที่ดิน” หญิงชราเล่าถึงความหลัง น้ำตาเอ่อคลอ ริมฝีปากสั่น “ลุงป้าน้าอาช่วยกันเลี้ยง ผิงก็เลยติดบ้านนี้ ติดย่า โตขึ้นกลับไปหาพ่อแม่บ่อยขึ้น ตอนที่พ่อเขาเสีย ผิงซึมไปนาน ส่วนแม่ผิงเขาก็ไม่อยากให้ลูกอีกสองคนมารบกวนทางนี้ เขาเกรงใจ ย่าไม่ค่อยรู้สารทุกข์สุกดิบของพวกเขานักหรอก ห่างๆ กันไป มีแต่ผิงที่รู้ แต่ก็ไม่เล่า ถ้าจะมีผู้ชายสักคนมาดูแลผิง ย่าก็อยากให้รักผิงจริงๆ เอาใจใส่น้องเยอะๆ แต่ยังคงอีกนานแหละ ผิงยังเรียนไม่จบเลย” ย่าตัดบทเอาดื้อๆ
“ผมขอจีบผิงได้ไหมครับ” ทางนี้ก็ขออนุญาตเอาดื้อๆ เช่นกัน
“เรื่องนี้ต
