วิศวกรซ่อนรัก

เงินซื้อหนูได้ค่ะพี่

“น้องกระต่าย เพิ่งจะวางสาย คิดถึงพี่แล้วเหรอ”

ขนมผิงอ้าปากค้างกับมุกของเธอที่ถูกไม้ซุงเอามาเล่นซ้ำ

“เขินพี่เหรอ” เขาดัดเสียงเล็กเสียงน้อย

“ไม่ให้เป็นหรอกบันนี่ มาเป็นฮันนี่ของพี่เลยไม่ดีกว่าเหรอครับ”

“พี่ แกล้งน้อง” ขนมผิงตะโกนกลับไปและรีบกดตัดสายฉับ

แล้วไลน์ก็ดังขึ้นทันที

คนที่ส่งมาใช้ชื่อ ‘Teddy’ เขาส่งสติกเกอร์หมีกอดกระต่ายและมีหัวใจสีแดงๆ ลอยละล่องมาให้ กระต่ายก็ดูแรดได้ใจ ส่ายตูดทำท่าดูดปากหมีซะงั้น จากนั้นข้อความเป็นงานเป็นการก็ตามมา

Teddy : พ่อแม่มาถึงตีห้า

Bunny : ก๊าบบบบ ขอค่าจ้างด้วยนะ น้องร้อนเงิน

Teddy : กี่บาท

Bunny : ชั่วโมงละพัน น้องจะบริการเต็มที่

Teddy : เลขที่บัญชี

Bunny : ถ้าพร้อมเปย์ก็ใช้พร้อมเพย์เบอร์โทร.เลย

แค่นาทีเดียวเขาก็ส่งสลิปมาให้

Bunny : มาค้างเหรอ ถึงโอนมาตั้ง 24,000 บาท

Teddy : เห็นว่างั้น

Bunny : สาธุ ขอให้พี่เจริญๆ นะ เดี๋ยวย้ายไปใส่บัญชีค่าเทอมเลย ขอบคุณนะที่ต่อลมหายใจให้น้อง

Teddy : เวอร์

Bunny : จริง ไม่เชื่ออย่าลบหลู่

Teddy : หมดตูดแล้ว นอนดีกว่า

Bunny : สติกเกอร์นอนหลับฝันดี

*********

คิดถูกจริงๆ ที่เรียกค่าจ้างแพงหูฉี่ เพราะไม้ซุงใช้งานขนมผิงด้วยโปรโมชั่นบุฟเฟ่ต์สุดคุ้ม

ขนมผิงแต่งตัวเสร็จตั้งแต่ตีสี่ ยังไม่ทันจะลงจากหอพักก็มีไลน์เข้ามา

Teddy : เอาเครื่องสำอางลงมาแต่งหน้าให้ด้วย

เธอกำลังพิมพ์...

Teddy : ไม่ได้จ้างช่าง ลืมว่าต้องทาหน้านิดๆ หน่อยๆ

ขนมผิงอ่าน ขี้เกียจตอบ ลุกไปหยิบเครื่องสำอางที่มีแค่ไม่กี่อย่างใส่กระเป๋าสะพาย

เธอลงมาจากหอพักตอนตีสี่ครึ่ง ลุงกวีกับป้ากานดายืนมะงุมมะงาหราอยู่หน้าโรงอาหารของมหาวิทยาลัย เธอจึงพาทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะ และซื้อน้ำมาบริการ

“ลุงกวีกับป้าดากินอะไรดีคะ ตอนนี้มีร้านโจ๊กกับร้านข้าวแกงเปิดแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวผลัดกันไปแล้วกัน หนูผิงพาป้าไปซื้อก่อน”

กานดาเลือกกินโจ๊ก เช่นเดียวกับขนมผิง เธอนำโจ๊กทั้งสองชามใส่ถาดและยกมาที่โต๊ะ พบว่าไม้ซุงมาแล้ว เขาอยู่ในชุดนักศึกษา ส่วนชุดครุยอยู่ในถุงกระดาษใบใหญ่

“เอาอะไร ผิงไปซื้อให้” ถามชายหนุ่มที่ยืนดูดน้ำเปล่าเย็นชื่นใจอยู่

เขาพยักพเยิดไปทางโจ๊กที่เธอยกมา

“โอเค พี่กินชามของผิงก่อนเลย เดี๋ยวผิงซื้อใหม่ ลุงกวีไปกันค่ะ” เธอพูดอย่างคล่องแคล่ว และพาผู้อาวุโสอีกคนไปยังร้านอาหาร

กวีเลือกกินข้าวแกง ทั้งสองจึงแยกกัน และกลับมาพบกันที่โต๊ะ

“ผิง แม่เป็นไงมั่ง” กานดาถามขึ้นมาระหว่างกินโจ๊ก

“ยังไม่ค่อยโอเคเท่าไรค่ะ แต่โชคดีที่ทางบ้านย่าช่วยซัปพอร์ตเรื่องค่าเทอมน้องๆ ไปก่อน เทอมหน้าค่อยว่ากันใหม่” แววตาของสาวน้อยหม่นลง

“นั่นสิ ป้าก็เป็นห่วง ป้าไม่ได้ไปงานศพของพ่อผิง เพราะตอนนั้นไปธุระต่างจังหวัด ป้าเสียใจด้วยนะลูก” กานดายื่นมือมาแตะหลังมือของขนมผิง

ไม้ซุงหันมามองหญิงสาวข้างกาย คิ้วหนาขมวดมุ่น เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

“แล้ว...เอ่อ...ค่าเทอมผิง...”

“ป้าดาไม่ต้องห่วงค่ะ เทอมนี้มีเสี่ยส่งผิงเรียนแล้วค่ะ”

กวีเหลือบมองสาวน้อยตรงหน้า แทบจะสำลักข้าวที่กินเข้าไป

“ผิงขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้ผู้อาวุโสทั้งสอง “พอดีพูดเล่นแบบนี้บ่อยน่ะค่ะ ผิงไม่ได้หมายความแบบที่ลุงกับป้าคิดนะคะ ผิงทำงานพิเศษค่ะ ได้ค่าแรงมาพอค่าเทอมสบายๆ แถมเหลือไว้กินไว้ใช้ได้อีกสองเดือนเลยละค่ะ”

“ลุงกับป้าก็รู้จักหนูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย รักหนูเอ็นดูหนูเหมือนลูก อย่าว่างั้นงี้เลยนะ ถ้าหนูผิงเดือดร้อน บอกลุงกับป้านะลูกนะ”

“ขอบพระคุณลุงกับป้านะคะที่เมตตาผิง แต่ผิงว่าผิงหางานพิเศษทำได้โดยไม่กระทบเรื่องเรียนค่ะ เอาเป็นว่าถ้าผิงไม่ไหวจริงๆ ผิงจะกระซิบบอกทางพี่ซุงแล้วกันนะคะ”

“ถ้าผ่านพี่ ไม่ฟรีนะ ต้องทำงานแลกเงิน” ไม้ซุงได้ทีข่มเหงน้อง

ขนมผิงหันมาตวัดค้อน มือขวาวางช้อนลงแล้วฟาดแรงๆ มาใต้เข็มขัดอย่างที่เคยทำประจำตอนมัธยม ไม้ซุงสะดุ้งโหยง จับข้อมือเล็กไว้หมับ

“อีพี่บ้า” เธอกระชากมือออกมา

“มาแต่งหน้าให้พี่ได้แล้ว” ไม้ซุงหยิบน้ำมาดื่ม

“ลุงกับป้าเอาอะไรอีกไหมคะ ผิงจะไปซื้อให้ก่อน วันนี้รับบทเป็นเมกอัปอาร์ติสด้วย ดีนะที่พี่ซุงมีตากล้องมา ไม่งั้นผิงคงได้เป็นช่างภาพด้วย”

“ไม่เอาแล้วละ ผิงทำธุระให้ซุงเถอะ” กานดาตอบยิ้มๆ หยิบพ็อกเก็ตบุ๊กออกมาจากกระเป๋าอ่านฆ่าเวลา ส่วนกวีก็เดินออกไปดูทิวทัศน์ยามเช้าตรู่ด้านนอกโรงอาหาร

ขนมผิงให้ไม้ซุงขยับเก้าอี้หันหลังให้โต๊ะ ส่วนเธอเอาเก้าอี้อีกตัวมาตั้งตรงหน้าเขา แทรกตัวเข้าไปตรงขาของชายหนุ่ม กระบวนการแต่งหน้าขั้นพื้นฐานเริ่มขึ้น

“ไม่เอาแบบพระเอกลิเกนะ” ไม้ซุงดักทาง

“หล่อโอปป้าอยู่แล้ว แค่รองพื้นก็พอ”

“พ่อเสียทำไมไม่บอก” ไม้ซุงเริ่มเรื่องที่ตนเองไม่สบายใจ

“บอกทำไม ไม่ใช่ญาติพี่นี่ เพื่อนสนิทผิงยังไม่บอกเลย ไม่อยากรบกวนใคร” ปากพูดมือเล็กก็ทาครีมรองพื้นไปด้วย

“เมื่อไร”

“ก่อนสอบสองอาทิตย์ กลับมาเลยสอบตกไง เกรดร่วงกราวเลย”

ไม้ซุงยกมือขึ้นจับมือขนมผิง “พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ติวเลขให้เย็นนั้น”