วิศวกรซ่อนรัก

งานรับปริญญา

ขนมผิงดึงมือออกมาควักครีมขึ้นไปแต้มบนหน้าเขา “ขอโทษทำไม ก็พี่ไม่ว่างนี่ มันผ่านมาแล้วพี่อย่าไปนึกถึงมันเลย ผิงโอเค”

ดวงตาคมกริบมองใบหน้าสวยหวานที่อยู่ใกล้แค่คืบ

“ผิงคบอยู่กับใคร”

“ตามจีบเด็กวิดวะโยธาอยู่ ชื่อหมี ถ้าจีบไม่ติดจะย้ายไปจีบวิดวะอุดมั่งละ เออ เพิ่งมานึกออก ผิงจีบเด็กวิดวะไม่ติดเลยสักคนนี่หว่า สงสัยต้องเปลี่ยนเป้าหมาย”

“อยู่เฉยๆ ให้คนเขามาจีบไม่ได้เหรอ”

“ที่มาจีบ พอคบๆ กันแล้วไม่ค่อยเวิร์กอะ แต่ก็ดีอย่างนะ เหมือนผิงหลุดออกจากกะลา มาเจอโลกภายนอก ได้รู้ว่าผู้งานดีมีอยู่เยอะ ไม่ได้มีแค่พี่ซุงคนเดียว”

“เรียกพี่ว่าพี่ไม้ขีดเหมือนแต่ก่อนไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้แล้วละ พี่ถูกลดสถานะแล้ว ไม่ต้องมีชื่อพิเศษอะไรหรอก”

ขนมผิงลุกขึ้นยืน ก้มลงไปเกือบชิดใบหน้าหล่อๆ เพื่อลงแป้งให้ถนัด เธอสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมือหนาสองข้างวางลงบนสะโพกที่ถูกคลุมด้วยกระโปรงรัดรูปเหนือเข่า ท้องนิ้วโป้งเขาเกลี่ยเบาๆ ความรู้สึกแปลกๆ กลับมาอีกครั้ง ทำให้ตากลมโตเลื่อนจากหน้าผากลงมายังดวงตาคมกริบ มือบางค่อยๆ แตะฟองน้ำลงบนโหนกแก้มของเขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์

“ไม้ซุง คอนเกรตจูเรชั่นนนนน” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เรียกสายตาของหนุ่มสาวคู่นี้ให้หันไปมอง

“เสร็จพอดีเลย” ขนมผิงเก็บเครื่องสำอาง หลีกทางให้ผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักซึ่งถือดอกไม้ช่อใหญ่ตรงมาหาไม้ซุง โดยมีช่างภาพส่วนตัววิ่งตามมาด้วย

“วี่ เดี๋ยวแป๊บนะ”

ขนมผิงทำงานอย่างรู้ใจ เธอหยิบชุดครุยมาให้ไม้ซุง ช่วยชายหนุ่มสวม พอเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินไปนั่งกับกานดา ปล่อยให้บัณฑิตยืนถ่ายรูปกับสาวๆ ที่ดาหน้าเข้ามาพร้อมดอกไม้และตุ๊กตา

พอช่างภาพที่ไม้ซุงนัดไว้มาถึง ข้าวของที่เขาได้รับมาก็ถูกกองไว้บนโต๊ะอาหาร เป็นการจับจองว่าวันนี้มันเป็นโต๊ะของเขาแล้ว จะไม่มีใครมานั่งหรือหยิบของไป แล้วเขาก็พาพ่อกับแม่ไปถ่ายรูปตามซุ้มต่างๆ โดยมีขนมผิงคอยบริการอย่างดีสมค่าจ้าง แถมบริการซับเหงื่อเติมแป้งให้ตลอด

ขนมผิงเหลือบไปเห็นตุ๊กตากระต่ายสีชมพูเสียบอยู่บนไม้ที่ทำเป็นช่อ ตัวไม่ใหญ่ ถือแล้วเหมือนคทาอันเล็กๆ น่ารักจุ๋มจิ๋ม ไม้ซุงควรจะได้อะไรที่เล็กๆ บ้างจะได้ดูแตกต่างจากสิ่งที่เขาได้มาในวันนี้

“ยินดีด้วยนะคะคนเก่งของน้อง” เธอยื่นคทากระต่ายให้เขา

“ขอบคุณมาก” เขารับคทากระต่ายแล้วดึงตัวขนมผิงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ถ่ายรูปกับพี่หน่อย เรายังไม่มีรูปคู่กันเลย”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อน กอดแบบนี้ผิงไม่ให้ปล่อยนะเนี่ย”

เงยหน้ายิ้มสดใส นัยน์ตามีแววขี้เล่นแสนซน แล้วโพสท่าเต็มที่เหมือนตัวเองเป็นนางแบบ จบท้ายด้วยการกระโดดเข้าเอวบัณฑิต กวีกับกานดาพากันยืนขำ

“ผิง หวานๆ เป็นไหม ไม่เอาลิง” ไม้ซุงวางเธอลง ขนมผิงจัดการดึงกระโปรงยืดของเธอลงให้เข้าที่

“ไม่ได้ เดี๋ยวคนเข้าใจผิดคิดเยอะ ขี้เกียจตอบคำถาม”

“ผิง มาถ่ายรูปกับพี่หน่อยสิ” กระทิงที่ยืนมองอยู่สักพักตัดสินใจเอ่ยขอ

ขนมผิงเดินยิ้มเข้าไปหา แล้วโพสท่าไม่ต่างจากที่ทำกับไม้ซุง ยังดีที่ไม่ไปกระโดดเข้าเอวด้วย จากนั้นก็มีบัณฑิตมาขอถ่ายรูปกับเธอหลายคน รวมถึงบรรดาแฟนเก่าของเธอด้วย

“พอแล้วผิง” ไม้ซุงเดินมาจับแขนขนมผิง ลากเธอออกจากฝูงหนุ่มๆ “ลืมอะไรหรือเปล่า”

“อะไรเหรอ” ขนมผิงมองหน้าไม้ซุงอย่างงงๆ

“รับค่าจ้างใครอยู่ พ่อกับแม่พี่เหนื่อยแล้ว พากลับไปนั่งที่โรงอาหารไป ใกล้เวลาเข้าหอประชุมแล้ว”

“ซุง แพรขอถ่ายรูปคู่หน่อยสิ” เหมือนแพรในชุดครุยเดินตรงเข้ามาแทรกกลางระหว่างไม้ซุงกับขนมผิง

“ผิงพาลุงกับป้าไปที่โรงอาหารก่อนนะ” ขนมผิงก้าวออกมาจากตรงนั้น

“เดี๋ยว” ไม้ซุงดึงแขนเธอไว้ได้ทัน “พี่กับแพร เป็นแค่เพื่อนกันแล้ว” เขาบอกเสียงดังในสิ่งที่อยากให้ขนมผิงรับรู้ เขาแคร์เธอ

ทั้งขนมผิงและเหมือนแพรมองเขาเป็นจุดเดียวกัน แต่ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่หลังดวงตาช่างตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

ขนมผิงยิ้มให้เขา พาผู้อาวุโสไปนั่งยังโต๊ะที่วางของไว้ในโรงอาหาร ส่วนไม้ซุงถ่ายภาพกับแฟนเก่า จากนั้นก็เดินไปถ่ายภาพกับเพื่อนๆ ก่อนจะเข้าหอประชุม

โต๊ะที่เธอนั่งอยู่มองเห็นจอภาพที่ถ่ายทอดพิธีในหอประชุมชัดเจน ขนมผิงเพิ่งรู้ว่าไม้ซุงได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งก็ตอนที่ชื่อของเขาถูกประกาศเป็นคนแรกของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขายานยนต์

“เก่งจังเลย” เธออุทาน

“ลุงกับป้าภูมิใจมากเลย” กานดายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แววตาเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม เช่นเดียวกับกวี

“ซุงเขาฝันมาตั้งแต่เด็กนะว่าจะไปทำงานที่บริษัทผลิตรถยนต์ที่ญี่ปุ่น ทั้งที่ลุงเป็นเถ้าแก่เรือประมง อยากจะให้เขามาช่วยดูกิจการ แต่เขาบอกว่าไม่ชอบเรือตังเก ให้ลุงรอไปก่อน” กวีเล่าอย่างอารมณ์ดี

“นี่เดี๋ยวก็ได้ไปญี่ปุ่นสองปี” กานดาเสริม

“ใช่ สองปีก็กลับ แต่ที่จริงเขาฝันมากกว่านั้น เขาฝันว่าอยากไปอยู่ประจำการที่บริษัทแม่ อยากใช้มันสมองออกแบบรถยนต์ขึ้นมาเองสักคัน ในห้องนอนเขาน่ะมีแต่โมเดลรถเต็มไปหมด กี่ปีๆ ความฝันของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยน เขาถึงได้เรียนด้านนี้”

“พี่ซุงต้องทำได้อยู่แล้วละค่ะ”

“ลุงก็คิดว่าอย่างนั้น ลุงต้องไปแล้ว เดี๋ยวรถติด วันนี้ตีสองเรือประมงเข้าที่มหาชัยด้วย จะได้กลับไปพักก่อน” กวีลุกขึ้น

“แหม ให้ลูกน้องดูก็ได้ ทีที่ระยองกับชลบุรียังให้ลูกน้องดูแลแทนเลย” กานดาเย้าสามี

“ให้ผมทำงานมั่งเถ้อะ จะได้แก่อย่างมีคุณภาพ”

“นึกว่าจะเปิดโรงแรมค้างที่กรุงเทพฯ” ขนมผิงทำหน้างง

“ซุงน่ะสิ กลัวจะเหนื่อย แต่ลุงกับป้าอยากกลับบ้านมากกว่า ถ้าออกเดินทางตอนนี้ถึงบ้านก็ค่ำพอดี ขอบใจผิงมากนะลูก ดูแลลุงกับป้าอย่างดีเลย ป้าฝากซุงด้วยนะ”

กานดาบอกสาวน้อยที่ตอนนี้หน้าแดงเพราะตากแดดถ่ายรูปจนลืมความร้อน

หลังจากเดินไปส่งผู้อาวุโสทั้งสองที่รถแล้ว ขนมผิงก็กลับมานั่งรอที่โต๊ะในโรงอาหารตามเดิม เธอรอจนง่วง จึงหยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งที่มีสาวๆ ให้เขามา แล้วแนบแก้มฟุบหลับไป

*********