[D.Aisy] เด็กลับพี่หมอแฝด

4 ช่วยเหลือ

ตาหวานสบตากับอชิระจนถึงวินาทีที่เห็นผู้หญิงหน้าตาสวยจัดคนหนึ่งเดินมากอดแขนของเขา

เธอจึงเบนสายตาหนี และกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่ออย่างตั้งใจโดยพยายามไม่หันกลับไปมองคนบนชั้นสองอีก เพราะคิดว่าเขาเองก็คงไม่อยากให้เธอทำท่าทางเหมือนรู้จักกับเขาเช่นกัน

เรื่องระหว่างเธอกับผู้ชายที่ชื่อชิระและพี่คิณก็แค่วันไนท์ สแตนด์เท่านั้น... ตาหวานเตือนตัวเองให้จดจำคำนี้ให้ขึ้นใจ

ตาหวานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันไปส่งยิ้มให้ลูกค้าประจำที่เพิ่งนั่งลงบนโต๊ะที่อยู่มุมด้านในของบาร์

“สวัสดีค่ะ คืนนี้รับอะไรดีคะ” ตาหวานถามชายหนุ่มที่น่าจะเรียนชั้นปีเดียวกับเธอ ชายคนนั้นหันมาส่งยิ้มให้ตาหวาน ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความพอใจในตัวของตาหวานอย่างชัดเจน

“ขอเหมือนเดิมครับตาหวานคนสวย”

เพื่อนของผู้ชายคนนั้นส่งเสียงแซวทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ ตาหวานอมยิ้ม ไม่ได้ถือสาคำพูดที่ได้ยิน แต่ก็ไม่ได้คิดเกินเลยอะไร ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น

ตาหวานชงเหล้าให้กลุ่มชายหนุ่ม และจดออเดอร์ของกินที่ส่วนใหญ่ก็เป็นเมนูที่พวกเขาสั่งเป็นประจำ จากนั้นหญิงสาวก็นำออเดอร์ไปส่ง แล้วเวียนไปดูแลแขกโต๊ะอื่นๆ ที่อยู่ในพื้นที่ความรับผิดชอบของเธอ

ระหว่างที่กำลังทำงาน ตาหวานก็ยังได้ยินบรรดาพนักงานสาวพูดถึงอชิระอยู่เรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงปลาบปลื้มและชื่นชม ตาหวานเลยได้รู้ว่าอชิระเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ไม่ไกลจากบาร์แห่งนี้และเขายังเป็นหนุ่มฮอตไม่ต่างจากอคิณเช่นกัน

อชิระยังเรียนหมอเหมือนกับอคิณด้วย เรื่องที่ได้ยินทำให้ตาหวานแอบสงสัยว่าทำไมสองพี่น้องถึงต้องแยกที่เรียนกัน ก่อนจะคิดได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเธอที่เป็นเพียงผู้หญิงร่วมเตียงชั่วครั้งชั่วคราวของพวกเขาเท่านั้น

ตาหวานเลยกลับไปตั้งสมาธิกับการทำงานอีกครั้ง ยิ่งดึกคนก็ยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนผู้คนเบียดเสียดกัน ตาหวานที่ทำงานติดต่อกันหลายกันชั่วโมงหาจังหวะออกไปพักที่ห้องพนักงานด้านหลังของร้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำและที่สูบบุหรี่มากนัก

“ไปไหนมาครับตาหวานคนสวย”

เสียงอ้อแอ้จากชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากมุมสูบบุหรี่เรียกความสนใจของตาหวาน เธอหันไปมองจึงเห็นลูกค้าชายจากโต๊ะเจ้าประจำที่กำลังมองเธอตาเชื่อม

“ตาหวานไปพักมาค่ะ ขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะคะ” ตาหวานตอบตามมารยาท แต่ผู้ชายคนนั้นกลับดึงแขนของตาหวาน แรงของเขาทำให้ตาหวานเซถลาไปซบอกเขาทันที

“อย่าเพิ่งรีบไปสิครับ อยู่คุยกันก่อนสิ” ผู้ชายคนนั้นรวบเอวตาหวานเข้าไปกอด กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งไปจนถึงสายตามุ่งร้ายของเขาทำให้ตาหวานเริ่มตื่นกลัวขึ้นมา

“เราไปคุยกันข้างในร้านดีกว่าไหมคะ” ตาหวานพูดกับอีกฝ่ายอย่างใจเย็น รักษาสติของตัวเองเอาไว้ หญิงสาวพยายามดันตัวออกแต่ชายที่คุกคามเธอยังคงกอดเธอไว้แน่น

“แต่ฉันว่าไปที่อื่นดีกว่า ข้างในคนเยอะจะตาย ทำอะไรไม่ถนัดหรอก”

“จะไปไหน นี่ ปล่อยฉันนะ” ตาหวานร้องโวยวาย ใบหน้าของเธอซีดเผือดเมื่อถูกพาไปทางมุมที่ลับสายตาจากผู้คน ร่างเล็กถูกดันติดกำแพงให้หมดทางหนีก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะซุกไซร้ใบหน้าลงบนซอกคอของตาหวาน ตาหวานกรีดร้องเสียงดัง หยาดน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาด้วยความตื่นกลัวจับใจ

“ไอ้เวรเอ้ย”

เสียงสบถดังขึ้นก่อนที่ลูกค้าชายจะถูกกระชากตัวออกจากตาหวานและถูกต่อยจนล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นเขาก็โดนกระทืบอีกหลายครั้ง ก่อนจะมีผู้ชายสองคนมาแยกคนที่ช่วยตาหวานออกไปตอนที่คนบนพื้นนอนสลบไปแล้ว

“พี่ชิระ...” ตาหวานครางชื่ออชิระที่เป็นคนมาช่วยเธอ อชิระที่กำลังมีใบหน้าดุดันตวัดตามองตาหวาน ดวงตาของเขาอ่อนลงตอนที่เห็นว่าตาหวานกำลังยืนตัวสั่นเพราะยังตื่นตกใจ

“จัดการให้กูด้วย” อชิระบอกเพื่อนพร้อมกับปรายตามองไปทางคนที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นเขาก็หันมาคว้าแขนของตาหวานให้ก้าวตามเขาไปจนถึงรถยนต์คันหรูสีดำที่จอดอยู่ในโซนลูกค้าวีไอพี

ตาหวานถูกดันให้เข้าไปนั่งในรถทั้งๆ ที่ยังมึนงง อชิระจัดการรัดเข็มขัดนิรภัยให้ตาหวาน ก่อนที่เขาจะรีบก้าวไปประจำที่ด้านหลังพวงมาลัย

รถยนต์เคลื่อนที่ออกจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว ตาหวานมองไปรอบๆ ตัวอย่างแตกตื่นแล้วหันไปถามคนขับ

“นี่เราจะไปไหนกันเหรอคะ ตาหวานยังต้องกลับไปทำงานอยู่นะคะ” ตาหวานถามด้วยน้ำเสียงงุนงง อชิระสบถลั่น รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอนี่มัน... เกิดเรื่องขนาดนี้แล้วยังคิดจะทำงานบ้าๆ นี่ต่ออีกเหรอ” อชิระเสียงห้วน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว อีกทั้งความเร็วของรถยังถูกเร่งขึ้น

ตาหวานเลยก้มหน้ามองมือของตัวเอง ไม่กล้าพูดเรื่องงานอีก เปลี่ยนไปขอบคุณคนที่เข้ามาช่วยเหลือเธอแทน

“ขอบคุณนะคะที่มาช่วยตาหวาน” ตาหวานส่งเสียงอ่อนพร้อมกับช้อนตามองอชิระ ดวงตากลมใสแฝงความออดอ้อนโดยที่ตาหวานก็ไม่ทันรู้ตัวแต่กระทบใจคนมองอย่างแรง

ความเร็วของรถเลยเริ่มกลับมาเป็นปกติ อชิระไม่ได้พูดอะไรกับตาหวานและกดโทรศัพท์หาใครบางคนแทน

“รู้เรื่องแล้วใช่ไหม” อชิระพูดทันทีที่มีคนรับสาย

“เออ กูรู้ละ กำลังจัดการให้มึงอยู่” เสียงของตุลย์ดังออกมาจากลำโพงทำให้ตาหวานได้ยินด้วย

“ดี จัดการไอ้เหี้ยนั่นให้เด็ดขาดเลยนะ ส่วนเด็กมึงอยู่กับกู และจะไม่กลับไปทำงานแล้ว” อชิระพูดต่อ

“เออๆ แล้วน้องเป็นยังไงบ้างวะ”

ตาหวานได้ยินเสียงถามด้วยความห่วงใยจากปลายสาย เลยเป็นคนตอบคำถามกับตุลย์เอง

“ตาหวานไม่เป็นไรค่ะพี่ตุลย์ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เกิดเรื่อง”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ใช่ความผิดของตาหวานหรอก ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้ทันทีเลยนะ พี่เป็นห่วง...”

สายถูกตัดไปกลางคันจากฝีมือของอชิระ

“รำคาญ พูดมาก เสียสมาธิคนขับรถ” อชิระปรายตามองหญิงสาวข้างตัวที่รีบปิดปากก้มหน้าต่ำเพราะกลัวจะทำให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่านี้

รถยนต์เคลื่อนที่ไปตามทางจนถึงคอนโดฯ สูงแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ตาหวานเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งตอนที่รถจอดสนิท

“ที่นี่ที่ไหนคะ” ตาหวานมองไปรอบๆ

“คอนโดฯ ของฉันกับไอ้คิณ” อชิระตอบพร้อมกับเปิดประตูรถ ขณะที่ตาหวานตัวแข็งค้างหลังจากได้ยินคำตอบของเขา