อคิณวางมือลงบนบ่าเล็กและบีบนวดเบาๆ
ตาหวานยิ่งล่องลอยปล่อยให้เรียวลิ้นของอชิระกวาดวนอยู่ในปาก ก่อนที่เขาจะยอมถอนใบหน้าออกไปตอนที่เธอเริ่มหายใจไม่ทันด้วยความเสียดาย
อคิณมองริมฝีปากที่บวมเจ่อของตาหวาน ดวงตาของเขาเข้มขึ้นไม่แพ้กับผู้เป็นน้องชาย สองพี่น้องสบตากัน ก่อนที่อคิณจะอุ้มตาหวานออกจากห้องครัวและวางร่างเล็กลงบนโซฟาตัวยาว
อคิณกับอชิระนั่งขนาบข้างตาหวานที่สติเริ่มฟื้นกลับมาแต่ก็ยังไม่เต็มที่นัก
“ตาหวาน” อคิณเรียกชื่อตาหวานพร้อมกับคว้ามือเล็กมากอบกุม หัวใจดวงเล็กเต้นรัวขึ้นมาอีก แต่ตาหวานก็ยังรักษาสติเงยหน้าสบตากับอคิณได้
อคิณนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพูดสิ่งที่เขากับอชิระตกลงกันเมื่อคืน
“พี่รู้นะว่าสิ่งที่พี่กำลังจะพูดอาจจะฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ และพี่จะยอมรับการตัดสินใจของตาหวาน” อคิณจ้องเข้ามาในดวงตากลมสวย “ตาหวานสนใจมาเป็นเด็กลับของพี่ไหม”
ดวงตาคนฟังเบิกกว้าง เด็กลับอย่างนั้นเหรอ... พี่คิ
