“โอ้ยแป้งหอม ฉันตกใจหมดเลย”
ตาหวานแกล้งโวยวายใส่เพื่อนที่กำลังมองเธออย่างจับผิด แต่แป้งหอมไม่หลงกล
“ไม่ต้องมาแกล้งเสียงดัง แกมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่าตาหวาน ถึงได้หาทางเปลี่ยนเรื่องแบบนี้” แป้งหอมพูดจี้ใจดำ ตาหวานเม้มปากเบาๆ รีบหาข้ออ้างมาแก้ตัว
“เปล่าสักหน่อย ฉัน...คือ...ญาติฉันเพิ่งกลับมา เขาเลยให้ติดรถเข้ามาเรียน แค่นั้นเอง แกจำรถคันนี้ไม่ได้เหรอ ที่ไปรับฉันที่หอไง” ตาหวานจำใจต้องโกหกเพื่อนของตัวเองต่อไป ในเมื่อฐานะเด็กลับของเธอเป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่สามารถเปิดเผยกับใครได้จริงๆ
“จริงด้วย” แป้งหอมเริ่มลังเลขึ้นมา เพราะฟิล์มที่ดำมืดทำให้เธอไม่เห็นคนในรถเลยเริ่มคล้อยตามตาหวาน
“ถ้าญาติแกกลับมาแล้ว แกก็จะกลับมาอยู่กับฉันแล้วสินะ” แป้งหอมถามตาหวานอย่างดีใจ ตาหวานเกือบจะยกมือขึ้นกุมขมับที่แก้เรื่องหนึ่งได้ก็เกิดเรื่องใหม่แทน
“ยังหรอก เขากลับมาแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ไปต่างประเทศอีก” ตาหวานเฉไฉต่อไ
