Kutlama salonunun kapısından annemle birlikte içeri adım attığımızda gözler üzerimize çevrildi. Gecelik… Cesur ama zarif. Omuzları açıkta bırakan siyah kadife kumaş tenime usulca süzülüyor, belime oturuyor ve yere doğru dökülen o hafif dalgalar… Her adımımda etek hafifçe kıvrılıyor, ayakkabılarım toprağa değil, sanki bir sahneye basıyor gibi.
Annemin koluna hafifçe sarıldım. O, bu geceyi benim için daha anlamlı kılmak istemişti. Üzerimdeki kıyafeti görünce önce biraz bozuldu ama sonra sadece başını sallayıp, “İçinden nasıl geliyorsa öyle ol,” dedi.
Salondaki sesler bir anda duraksadı sanki. İnsanların bakışlarını üzerimde hissettim. Özellikle bir çift göz… Adar. Salonun tam karşısında, kalabalığın içinde ama herkesten ayrı gibi.
Kadehini yavaşça masaya bıraktı. Gözleri önce kıyafetimde,
