Adar arabayı kaldırıma yanaştırdı. Motor sustu, sessizlik çöktü içimize. Kapımı açmadım. Açamadım. Çünkü o an, ayrılık kelimesinin bile ne kadar küçük kaldığını düşündüm.
Adar bana döndü. “İyi misin?”
“İyiyim,” dedim ama öyle olmadığımı ikimiz de biliyorduk. “Gerçek hayata döndük işte.”
Kısa bir gülümseme belirdi yüzünde. “Gerçek hayat, senin olduğun yerde başlıyor benim için.”
Kalbim, kaburgalarımın ardında koca bir çınar gibi sarsıldı. Gözlerimi kaçırdım. Elimi kapı koluna uzattım ama onun sesi beni tekrar durdurdu.
“Şilan?”
“Hmm?”
“Yarın seni ilk gören ben olayım. Çünkü sabah işe gelirken görmek isteyeceğim tek şey sensin.”
Bir şey diyemedim. Sadece başımı salladım. Sonra indim, yavaşça kapımı kapattım. Arabanın önünden geçerken o hâlâ bana bakıyordu. Gülümsedi. Ben de hafifçe b
