Eve attığım her adımda, içimdeki kasırga biraz daha büyüyordu. Sanki nefes alsam ağlayacaktım, sustukça patlayacaktım. Annem kapıyı açtığında gözlerime dikkatlice baktı. Kadınların sezgisi… O bir şey olduğunu hemen anladı.
“Ne oldu kuzum?” dedi, elimi tutarak içeri çekti.
Salona geçtiğimde abim koltukta oturuyordu, babam gazetesini okur gibi yapıyordu ama kulakları bendeydi. Gözlerim doldu, artık tutamadım.
“Adar… bugün babasına her şeyi söyledi. Bizim birlikte olduğumuzu. Beni savundu… beni seçti.”
O an salonda bir sessizlik oldu. Annem kollarını açtı, çocuk gibi ona sarıldım. Titreyen dudaklarıma fısıldadı:
“Gerçek sevgi, korkmadan arkasında durandır kızım. O çocuğun yüreği büyük. Seninkine de helal olsun.”
Babam hafifçe boğazını temizledi. “İyi çocuk belli. Ama sen hâlâ benim küçü
