O gün iş çıkışı arabaya nasıl bindiğimi bile hatırlamıyorum. Direksiyon başında ellerim titriyordu. Camı açtım, rüzgâr suratımı tokatlar gibi çarpıyordu ama içimdeki yangını söndüremiyordu. Aşağılandım. Gururumla oynadılar. Bir kadının sadece güzel olduğu için, sadece sessiz durduğu için bile hedef haline gelmesi… Bu nasıl bir adalet?
Eve vardığımda kapıyı sertçe çarpmasam da, öfkem duvarlara sinmiş gibiydi. Ayakkabılarımı çıkarırken abimin sert sesi geldi koridordan:
“Şilan? Ne bu hâl? Suratın allak bullak.”
Annem mutfaktan koşar adım geldi. Üzerime eğildi, gözlerimin içine baktı.
“Yavrum, ne oldu sana? Bi’ şey mi oldu şirkette?”
Başımı iki yana salladım ama gözlerim dolmaya başlamıştı bile. Salona geçtim, çöktüm kanepeye. Sonunda dayanamayıp konuştum:
“Anne… Abi… İnsanların ne dedi
