Gecenin sonunda herkes yavaş yavaş dağılırken, Adar yanıma geldi.
“Birkaç dakikan var mı?” dedi.
“Tabii,” dedim.
Beni teras katına götürdü.
İstanbul’un ışıkları ayaklarımızın altındaydı.
Sessizlikle durduk.
Sonra aniden konuştu:
“Beni bu kadar mı uzaktan izleyeceksin hep?”
“İzlemiyorum.”
“Ama hissediyorsun, değil mi?
Aramızda bir şey var. Ve sen bunu görmezden geliyorsun.”
Yutkundum.
Gözlerim doldu ama dökmedim.
“Beni bu şirketin içinde, o ilişkinin dışında biri gibi görmek kolay değil Adar Bey.”
Bir an nefesi kesildi.
Sonra dudaklarını araladı.
“Bana ‘Adar Bey’ deme artık…
Çünkü ben sana artık Şilan Hanım gibi bakamıyorum.”
Ve o an…
Kalbim bir boşluğa düşmüş gibi oldu.
Şilan’ın gözünden
O akşam terasta geçen konuşmadan sonra içimde bir şeyler değişmişti.
Adar’ın gözl
