Şilan sabah ofise geldiğinde koridorda tuhaf bir sessizlik vardı. İnsanlar fısıldaşıyor, göz ucuyla ona bakıp hızla başka tarafa çeviriyordu başlarını. Kalbine gizli bir ağırlık çöktü.
Bilgisayarının başına oturur oturmaz Burcu yanaştı. Sesi kısık, gözleri endişeliydi:
“Şilan… İnsan Kaynakları seni çağırıyor. Bir belge… bir şikâyet meselesi varmış.”
Şilan’ın alnında soğuk bir ter damlası süzüldü.
Toplantı odasına girdiğinde, karşısında İK müdürü ve şirketin denetim sorumlusu vardı. Masaya bir kâğıt koydular. “Bu e-posta sana ait mi?”
Gözleri büyüdü. Ekrandaki e-posta, sanki Şilan yazmış gibi görünüyordu ama içeriği rezaletti: Proje dosyasının içeriklerini dış bir ajansa sızdırmayı teklif eden bir mesaj!
“Hayır!” dedi panikle. “Bu sahte! Ben böyle bir şey yazmadım!”
Müdür ciddiyetle
