“ถ้าอยากร้องก็ร้องวันนี้ซะให้พอนะ วันต่อไปน้อยต้องเข้มแข็ง นึกถึงคนที่รักน้อยและคนที่น้อยรักให้มาก อาจฟังดูยากหากอาจะบอกว่าชีวิตยังมีพรุ่งนี้ให้ดำเนินกันต่อไป แต่มันคือเรื่องจริง คนเราอาจมีวันที่อ่อนแอและประสบกับเรื่องร้ายๆ อย่างที่หลานของอาเจออยู่ตอนนี้ แต่เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป ให้เจ็บปวดทรมานแค่ไหน มันก็จะผ่านไปเหมือนกับทุกเรื่อง”
ดาราตรีรับสัมผัสอบอุ่นที่ลูบปลอบอยู่บนศีรษะ มีอีกหลายเรื่องที่ต้องบอกคุณอาทั้งสอง และมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ แต่ตอนนี้หล่อนอ่อนแอเหลือเกิน จึงทำได้แค่ปล่อยให้ทำนบน้ำตาไหลเอื่อยลงมาจนสาแก่ใจเท่านั้น...
นานพอดูกว่าคนไข้จะนิ่งได้และเพลียจนหลับไป แต่เพียงยี่สิบนาทีดาราตรีก็รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“หิวมั้ยน้อย เดี๋ยวอาให้เต้ไปถามหมอให้ว่าเราพอจะกินอะไรได้บ้างหรือยัง” วาววิไลได้รับการส่ายหน้าน้อยๆ เป็นการปฏิเสธ
“อาวาวกับอาเต้อยู่เฝ้าน้อยตลอดเลยเหรอคะ”
วาววิไล
