ยามดึกในตำหนักหลงอวิ๋น ความเงียบแผ่ปกคลุมราวผ้าคลุมอันหนักอึ้ง แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างมุข สะท้อนเงาของม่านผ้าไหมสีเขียวหยกที่พลิ้วไหวตามสายลม ท่านอ๋องจวิ้นอี่นอนอยู่บนเตียงไม้จันทน์แดงที่แกะสลักลายมังกร ผมยาวสีดำสยายบนหมอน ใบหน้าคมคายของเขาซีดเซียวผิดปกติ คิ้วขมวดแน่นราวแบกความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยาย เหงื่อเม็ดเล็กเกาะบนหน้าผาก ขณะที่เขาติดอยู่ในห้วงฝันที่ชัดเจนยิ่งกว่าครั้งก่อน ฝันที่เหมือนฉีกม่านแห่งความทรงจำที่ถูกลืมไปนาน
ในความฝัน ท่านอ๋องเห็นท้องพระโรงอันยิ่งใหญ่ โคมทองส่องแสงสลัว กลิ่นกำยานหนักอึ้งลอยอบอวล เซี่ยเหยียนอวี่ยืนอยู่ตรงกลาง ผมยาวปล่อยสยาย ชุดสีขาวเปื้อนคราบเลือดจาง ๆ ดวงตาคู่สวยของเขาสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง
“ฝ่าบาท...” เสียงของเหยียนอวี่สั่นเครือ “ข้าทำทุกอย่างเพื่อท่าน... เหตุใดท่านถึงเลือกที่จะเชื่อพวกเขา?” ท่านอ๋องในฝันยืนอยู่บนบัลลังก์ มือของเขาก
