หวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]

ตอนที่ 16 เงาสงสัยในสายตา

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหมอกบางลงสู่ลานฝึกของตำหนักหย่งชิง เงาของต้นสนโบราณทอดยาวบนพื้นหินอ่อน เซี่ยเหยียนอวี่ยืนอยู่กลางลาน มือขวากำดาบไม้ ร่างในชุดผ้าไหมสีขาวสะอาดเคลื่อนไหวราวสายน้ำ นุ่มนวลแต่เปี่ยมพลัง ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกขาวของเขาเต็มไปด้วยสมาธิ ดวงตาคู่สวยฉายแววเด็ดเดี่ยวที่ซ่อนความลึกล้ำ เขานึกถึงความคืบหน้าล่าสุด ความร่วมมือลับ ๆ กับไป๋เหวินเจี๋ยที่ให้ความรู้ด้านการแพทย์ และความล้มเหลวของฉินลี่หรงที่เริ่มทำให้ศัตรูระแวงเขา ทว่าความหนักอึ้งในใจยังคงอยู่ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงท่านอ๋องจวิ้นอี่ และสายตาที่เหมือนมองเห็นชาติก่อน

วังหลวงคือกระดานหมากรุกที่ทุกย่างก้าวต้องระวัง เขารู้ว่าฉินลี่หรงกำลังวางแผนครั้งใหม่หลังจากความผิดพลาดในสวนสมุนไพร และหลิวจื้อเฉิน พันธมิตรข้างกาย เริ่มแสดงท่าทีที่ทำให้เขาสงสัย องครักษ์ผู้นั้นมองเขาด้วยสายตาที่แปลกไปในช่วงไม่กี่วันนี้ ราวกำลังค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่ เหยียนอวี่หยุดฝึก วางดาบไม้ลง หันมองสระบัวที่สะท้อนแสงแดด เขาจะต้องระวัง แม้กระทั่งมิตรที่ใกล้ชิดที่สุด

“นายน้อย ท่านฝึกหนักยิ่งนัก” เสียงทุ้มนุ่มของหลิวจื้อเฉินดังขึ้นจากมุมลาน เขายืนอยู่ในชุดสีเทาเข้ม ใบหน้าคมคายฉายแววครุ่นคิด สายตาคู่เข้มจ้องเซี่ยเหยียนอวี่ด้วยความสนใจที่มากกว่าปกติ “ท่านไม่เคยเหนื่อยบ้างหรือ?”

เหยียนอวี่หันมอง ยิ้มบางเพื่อปกปิดความระแวง “ขอบใจที่ห่วงใย ท่านหลิว” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แต่ในวังแห่งนี้ การหยุดพักอาจทำให้ข้าพลาดบางสิ่ง”

หลิวจื้อเฉินก้าวเข้ามาใกล้ มือของเขาวางบนด้ามดาบที่สายรัดเอวอย่างเป็นนิสัย “ท่านมักพูดเช่นนั้น” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงนัยยะ “ราวกับท่านรู้ว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้า”

คำพูดนั้นทำให้เหยียนอวี่ชะงักเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นน้ำเสียงของหลิวจื้อเฉิน มิใช่การหยอกเย้า แต่เป็นการทดสอบ เขารักษารอยยิ้มไว้ สายตาคู่สวยมองหลิวจื้อเฉินอย่างนิ่งสงบ “ท่านหลิวคิดมากไปแล้ว” เขากล่าว “ข้าเพียงระวังตัวตามที่วังหลวงสอน”

หลิวจื้อเฉินไม่ตอบทันที เขาก้าวไปยืนข้างสระบัว มองเงาสะท้อนของตนในน้ำราวครุ่นคิดบางอย่าง “นายน้อยเซี่ย” เขากล่าวช้า ๆ โดยไม่หันมอง “เมื่อครั้งที่หลี่ซานถูกจับในสวนสมุนไพร ท่านดูเหมือนรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าสงสัยว่า... ท่านมีสายตาที่เฉียบคมเกินกว่าบุรุษหนุ่มธรรมดาจากตระกูลเซี่ย”

หัวใจของเหยียนอวี่เต้นเร็วขึ้น เขานึกถึงชาติก่อน ความทรงจำที่ทำให้เขาคาดเดาเล่ห์กลของฉินลี่หรงได้ แต่เขาไม่สามารถเปิดเผยความจริงนั้นได้ แม้แต่กับหลิวจื้อเฉิน พันธมิตรที่ภักดี เขายิ้มอ่อนลง ราวแสดงความไร้เดียงสา “ท่านหลิวให้คำชมแก่ข้ามากเกินไป” เขากล่าว “ข้าเพียงโชคดี... และมีมิตรอย่างท่านคอยช่วยเหลือ”

หลิวจื้อเฉินหันมองเขา สายตาของเขาฉายแววสงสัยที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น “โชคดี?” เขากล่าว “บางครั้งข้าสงสัยว่าโชคของท่านมัน... แม่นยำเกินไปหรือไม่” เขาหยุดครู่หนึ่ง ก่อนน้ำเสียงจะนุ่มลง “แต่ไม่ว่าท่านกำลังซ่อนอะไรไว้ ข้ายังคงเชื่อในตัวท่าน นายน้อยเซี่ย”

คำพูดนั้นทำให้เหยียนอวี่รู้สึกถึงทั้งความโล่งใจและความหนักอึ้ง หลิวจื้อเฉินเลือกที่จะไม่กดดันเขา แต่ความสงสัยนั้นยังคงอยู่ในสายตาของชายผู้นั้น เขาจะต้องระวังตัวให้มากยิ่งขึ้น ไม่เพียงต้องระวังต่อศัตรู แต่รวมถึงมิตรที่อยู่ข้างกายด้วย “ข้าขอบใจที่ท่านไว้วางใจข้า” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ “และข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

หลิวจื้อเฉินพยักหน้า “ข้าจะคอยดูแลท่าน... เช่นเคย” เขากล่าว “แต่จงระวัง ฉินลี่หรงเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบขึ้น ข้าได้ยินว่าเขาส่งคนไปสืบเรื่องท่านกับหมอหลวงไป๋เหวินเจี๋ย”

เหยียนอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ข้อมูลนี้ยืนยันสิ่งที่เขากลัว ฉินลี่หรงกำลังพยายามหาจุดอ่อนของเขา และการที่เขาเข้าใกล้ไป๋เหวินเจี๋ยอาจทำให้หมอหลวงตกอยู่ในอันตราย “ขอบใจที่บอกข้า” เขากล่าว “ข้าจะแจ้งท่านหมอให้ระวังตัว”

หลิวจื้อเฉินยิ้มบาง “ท่านมีหัวใจที่รอบคอบ” เขากล่าว “นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าเลือกยืนข้างท่าน” เขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจากไป ทิ้งเหยียนอวี่ไว้กับความเงียบของลานฝึก

ในช่วงบ่าย เหยียนอวี่นั่งอยู่ในห้องพัก จุดตะเกียงน้ำมันเพื่อเขียนบันทึกในม้วนกระดาษ เขาจดชื่อ “หลิวจื้อเฉิน” พร้อมเครื่องหมายคำถามเล็ก ๆ ข้าง ๆ ความสงสัยขององครักษ์ผู้นั้นเป็นทั้งโอกาสและความเสี่ยง เขาจะต้องหาทางรักษาความไว้วางใจของหลิวจื้อเฉินโดยไม่เปิดเผยความจริงเรื่องที่เขากลับมาเกิดใกม่จากชาติก่อน และเขานึกถึงไป๋เหวินเจี๋ย ความรู้ด้านการแพทย์ที่อาจช่วยเขาต้านแผนร้ายของฉินลี่หรง รวมไปถึงความจำเป็นที่เขาจะต้องช่วยปกป้องหมอหลวงจากสายตาของศัตรูอีกด้วย

เขายกสายตาขึ้นมองหน้าต่าง สายลมพัดผ่าน พาดอกเหมยร่วงหล่นลงสู่พื้น เขานึกถึงภาพของฉินลี่หรงและเครื่องรางหยกโบราณนั่น รวมไปถึงความระแวงที่ทำให้ชายผู้นั้นเคลื่อนไหวอย่างระวังยิ่งขึ้น รวมไปถึงสิ่งที่หลิวจื้อเฉินเอ่ยถาม ความสงสัยจากองครักษ์หนุ่มทำให้เหยียนอวี่เริ่มเป็นกังวลขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

“ท่านกำลังสงสัยข้า ท่านหลิว” เขากระซิบกับตัวเอง “แต่ข้าจะทำให้ท่านเห็นว่า ความลับของข้ามิใช่ภัยต่อท่าน”