The Lonely Throne

Chapter 3

“The castle was yet again filled with silence and loneliness Mang Ronald, Rhea, Aiza and Anna.”

Ang walang ekspresyon na sabi ko habang tinitingnan ang puntod nilang apat mula sa salamin.

Tatlong araw matapos kong matanggap ang balita na wala na sila sa mundong ito ay inilibing na sila ng mga mortal dahil sa walang pumuntang kamag-anak nila. Well, who would come when I’m the only one who know them?

Dahil sa naputol ang koneksyon ko sa kontrata kay Mang Ronald ay hinarang ng sumpa ang aking paglabas sa palasyo. Ito ang dahilan kung bakit kinakailangan ko ng caretaker…well to be precise, a candidate. I simply admired Mang Ronald for his strong and persevering nature towards his family kaya naisipan kong gawin siyang candidate.

You might be wondering how I ended up wondering around outside when the spell that prevents me from exiting the castle grounds is active. May mga nauna pa na caretakers bago si Mang Ronald. But all of them is either dead or still alive and living their life. In the past I’ve chosen those who’re already alone in this world so that when they die no one would feel sad and resent me for their deaths.

Si Mang Ronaldo ang unang pinili ko na may pamilya.

During our meeting 20 years ago. Ipinaliwanag ko sa kaniya at sa mga anak niya ang mga maaring maging consequence when his job reached 19 years. Of course, he has his worries every year na lumilipas. On his 18th year of service I gave him an opportunity to retire ang live his life with his daughters.

“But you chose to stay.”

I don’t know if it’s loyalty, greed, foolishness or selfishness. You’re the first one that chose to stay and die because of it – and you’ll probably be the last one.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa trono at ikinumpas ang kanang kamay para palutangin ang salamin papunta sa kanan paalis sa aking harapan.

“Oras na para sa huling paalam.”

Lumutang ang aking rapier papalapit sa kanan ko at nakalutang kalevel ng balikat ko na hawakan ang nakapaitaas at nakatutok ang blade sa sahig.

Habang naglalakad sa pasilyo patungo sa grand hall ay napansin ko bumubuhos muli ang napakalakas na ulan sa labas na may kasamang pagkulog at pagkidlat. Napahinto ako pansamantala sa paglalakad at tumingala sa madilim na kalangitan.

(Ganito din ang araw na iyon…)

Matapos sabihin ito sa aking isipan ay nagpatuloy na ako sa paglalakad. Nang marating ko ang pinto ng grand hall ay napahinto akong muli.

‘Nandito na ako…kailangan ko nalang buksan ito at magpaalam.’

(Pero bakit parang may pwersang hindi pa handa na magpaalam sa kanila ang pumipigil sa akin?)

Dahan-dahang bumukas ang pinto ng grand hall at pumasok ang walang pinapakitang ibang emosyon na babae bukod sa isang malamig na pagtingin.

“Miss Black.”

Ang pagbati ng apat na noo’y nakatayo sa gitna ng grand hall.

Nang may apat na metro na lamang ang layo ko sa kanila ay huminto ako sa paglalakad.

“This is why I’ve told you to leave me when you still have the chance.”

>Still pinili naming mag-stay. (Rhea)

>You’ve been quite alone for hundreds of years Miss Black. (Aiza)

>Aware kami sa consequences na maaring mangyari everytime na aalis kami ng bahay magmula ng tanggihan namin ang offer mo na lumayo na kami sayo 2 years ago. (Anna) How can we just leave someone who gave us so much and did so much for us just because of a curse? How can we be possibly become so selfish after all we’ve been through just because of that?

>We all chose this path Miss Black. We have no regrets.

(I don’t understand. My curse resulted in their deaths. Yet they don’t blame or resent me.)

‘Liars.’ (mahinang boses)

‘Alam ko na sinisisi niyo ako sa nangyari sa inyo. I mean who wouldn’t?’

“We don’t. Trinato ka namin na parte ng pamilya namin with a desire to make your cold heart warm again.” Ang biglang singit ni Anna.

“If we only looked at your flaws then siguro may mga hinanakit kami sayo. Pero we looked not just your flaws but also to who you really are. You yearn to be loved, to feel that you’re belong in this world, to feel emotions again and to be normal. Yung ang dahilan kaya mo inoobserbahan ang mga tao gamit ang mahiwagang salamin hindi ba?” Dugtong niya.

“We don’t know what it feels to be alone for being an immortal. Being rejected by those around you because of your curse and even being left by those whom you trusted when you gave them the chance whether to stay and share your tragic fate or leave to live. We chose to stay sharing that tragic fate because that’s what families are for. Sharing each other's fate no matter the consequences.” Ang nakangiting sabi ni Rhea sa akin.

“We have no regrets choosing that fate.” Ang maiksi pero makabuluhang sambit ni Aiza.

“Miss Black. We died not because of you. But because of God’s will. Hindi natin hawak ang buhay ng isa’t isa. Tanggapin man namin ang alok mo noon o hindi. There will always come a time na mawawala kami sa mundong ito. And thank God we chose the right decision to stay by your side.” (Mang Ronald)

Nakaramdam ako ng init sa aking paligid – hindi, ang init na iyon ay nagmumula sa aking katawan.

Ano ang pakiramdam na ito?

Habang iniisip ko kung ano ang aking nararamdman ay tumunog ang kampana ng simbahan na malapit lamang sa kinatatayuan ng bahay na entrada papasok sa palasyo.

“Oras na.” ang mahinang sabi ko.

Lumutang papunta sa aking harapan ang nakapatiwarik(upside down/inverted) na rapier at huminto sa layo na isang metro. Iniabot ko ang kanang kamay ko sa direksyon ng rapier at nagsimulang mabalot ng pula at mahinang liwanag ang blade nito.

Dahan-dahang pumaibaba sa sahig ang espada ay may kalimbahin(pink) na pentagram ang lumitaw sa kinatatayuan ng apat na kaharap ko kung saan napapagitna sila sa marka.

Nang tumama ang dulo ng blade sa sahig ay bumukas ang mga bintan ng grand hall at mula rito ay pumasok ang napakaraming petals ng mga pulang rosas ta nagsimulang pumaikot sa pentagram na tila ipo-ipo(tornado) kasabay ng hangin.

“Miss Black!” Sigaw ni Anna para marinig ko dahil sa lakas ng hangin.

“Ipagpatuloy mo lang ang pag-oobserba sa mga tao. Buksan mo ang puso mo sa mundo at huwag kang mawawalan ng pag-asa. Tandaan mo lagi na wala na kami sa mundong ito, kasama mo pa din kami at patuloy na pinagmamasdan ka!” Ang masayang dugtog niya.

(Kahit na sa kabilang buhay ay masiyahin pa din siya.)

“Salamat sa lahat Miss Black!” Paalam nila sa akin.

And before I know and realized it, I started yelling back.

“Hindi talaga Miss Black ang pangalan ko!”

“Alam namin!” (Rhea)

“Hindi, ang pangalan ko ay-”

At habang paunti-unti silang naglalaho ay sa kauna-unahang beses ay nalaman nila ang pangalan ko at sa huling sandali ay binigyan nila ako ng malaking mga ngiti na may luha sa kanilang mga mata.

-And so, the ceremony for the final goodbye ended.-

Habang naglalakad pabalik sa throne room ay nakaramdam ako ng mainit na tumulo mula sa aking mga mata. Pinunsan ko ito gamit ang aking kanang kamay at tiningnan ito.

‘Tubig?’

More like tears, and that time my eyes continued to shed tears. For the past 500 years, ito ang unang beses na mayroong tumulong luha sa aking mga mata.

Nang makabalik ako sa throne room ay pinalutang ko na pabalik ang espada sa lalagyan nito na nasa tabi ng litrato na natatakpan ng pulang kurtina. Umupo ako sa aking trono, sumandal at pinagmasdan ang tahimik na throne room na tanging ang tanging ilaw ay ang nagmumula sa buwan na natatagpan ng ulap at tumatagos sa bintana sa itaas ng kisami.

Bumalik nanaman ang lahat sa dati. Tahimik, malungkot at madilim. Pipikit na sana ako nang biglang bumukas ang pinto sa kaliwang gilid ng throne room at lumabas ang isang nag tutoothbrush na lalaki. Nang imulat niya ang kaniyang mga mata ay napalingon siya sa akin at halatang blangko ang isip.

“Pasensya na.” Sabi niya sabay balik sa silid na nilabasan niya at isinara ang pinto.

_ _ _ _ _ _

(Ang weird nun. Sa sobrang pagod ko naghahallucinate na ako. Module pa more.) Ang sabi ko sa aking isipan.

Nagmumog na ako sa may lababo at inilagay ang toothbrush ko sa baso na nasa kanang gilid ng lababo. Isinara ko ang gripo at binuksan ang pinto. Napahikab ako habang naglalakad kaya naman napapikit ako at nang iminulat ko ang aking mga mata ay nakita kong muli ang napakaganda pero walang ekspresyon na babaeng nakatingin sa akin.

“Sup.” I casually said to her with a wave from my right hand.

Then narealized ko bigla na wala na ako sa bahay namin.

“Anong lugar ito?!”

{Ano ang nangyari at sino ang lalaki na biglang lumabas mula sa kaliwang silid ng throne room? Ano ang pakay niya, ano ang magiging reaksyon ng Lonely Princess sa kaniyang pagdating at ano ang ibig sabihin ng pangyayaring ito?

Abangan sa susunod na kabanata ng The Lonely Throne.}

To be continued…