When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ทั้งสองจึงต้องพยักหน้าอย่างไรเสียเหตุการณ์ในวันนี้ศิษย์จำนวนไม่น้อยย่อมต้องพูดต่อๆกันออกไปคงจะไม่เป็นการดีหามิได้มีการเอ่ยปากขอโทษซึ่งหน้า “หงฟู่ฉี เจ้ายังมองว่าต้องแบ่งแยกสำนักในและสำนักนอกอีกหรือไม่” “ไม่ขอรับ” “เช่นนั้นเจ้ายอมรับฝีมือของฟ่านหงอี้หรือไม่” “ข้ายอมรับฝีมือของเขาขอรับ” “ดี เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะขอโทษพวกเขาทั้งหมดที่เจ้ากล่าววาจาล่วงเกินเสีย หลังจากนี้จะได้ไม่บาดหมางกันอีกศิษย์ร่วมสำนักต้องสมัครสมานกลมเกลียวกันไว้จะแบ่งแยกเพื่อสิ่งใด” “ขอรับ/เจ้าค่ะ” ศิษย์ทั้งหมดในลานฝึกล้วนตอบรับกับคำสอนของเซิ่งหลี ก่อนจะรอคอยการเอ่ยปากของหงฟู่ฉีที่สีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อยคล้ายว่าปมในใจได้ถูกคลายออกแล้ว “ข้าหงฟู่ฉี ขออภัยต่อพวกเจ้าทั้งสามคนที่กล่าววาจาอันไม่สมควร จากนี้ไปข้าจะไม่พูดจาเปรียบเทียบศิษย์สำนักในและศิษย์สำนักนอกอีกแม้แต่ครั้งเดียว พวกเราทุกคนคือศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน ขอโทษทุก

