TAINTED INNOCENCE

Chapter 18

Madaling araw.

Tahimik pa ang buong bahay ng mga Santiago nang dumaan si Bella sa hallway na parang magnanakaw sa sarili niyang tahanan. Suot niya ang simpleng hoodie, jeans, at sneakers. Walang makeup. Walang gamit kundi ang isang backpack na may laman lang na ilang damit at pera.

Hawak niya sa kamay ang maliit na golden key—yung iniabot ni Dominic.

Wala siyang sinabi sa kahit sino. Hindi kay Bianca, hindi kay Trisha. Lalo na hindi sa mga magulang niya.

Basta nagdesisyon lang siya.

Paglabas niya sa gate, nandoon na si Dominic—nakasandal sa black SUV, naka-itim na jacket at cap. Nakasindi ang ilaw ng kotse pero patay ang makina. Tahimik lang siyang tumingin sa kanya, pero sa mga mata niya, parang sumigaw siya ng “Finally.”

"Bella," he breathed.

“Let’s go,” she whispered back, not trusting herself to look behind.

Hindi na siya lumingon. Hindi na siya nagdalawang-isip. Sumakay siya sa kotse, at ilang segundo lang—paalis na sila.

Walang sinabi si Dominic habang minamaneho ang sasakyan palabas ng Maynila, pa-south. Pero ramdam ni Bella ang bigat sa dibdib nito. Para siyang lobo na ilang taon nang pinipigil at ngayon lang pinakawalan.

Ang unang araw ng bagong mundo nila—nagsimula sa isang tahimik na biyahe habang tumataas ang araw.

Six Hours Later — Batangas Coastline

Dumaan sila sa isang private resort malapit sa tabing-dagat. Hindi pang-mayaman na sosyal, pero tahimik. Secluded. May maliit na villa na may veranda na may tanawing dagat, isang queen-sized bed, at sarili nilang pool.

Pagkapasok pa lang nila, hinubad agad ni Bella ang sapatos niya at nilapag ang bag sa sahig.

Parang sa wakas, makahinga siya.

“Walang CCTV. Walang makakakilala. Just you and me,” Dominic said behind her, placing the keys on the nightstand.

Huminga siya nang malalim, then tumingin sa kanya. “Totoo ba ‘to, Dom? Walang hahabol sa’tin?”

“Kung meron man, bahala sila. Kasi hindi na kita bibitawan,” he said, walking up to her slowly, his hand brushing her cheek. “You’re safe now, Bella. You’re mine now.”

At doon siya bumulusok sa mga bisig niya—hinalikan siya ni Dominic ng mariin, ng may poot sa mundong pilit silang pinaglalayo, at may pananabik ng isang lalaking ngayon lang nakuha ang sa kanya.

Hindi sila nag-aksaya ng oras. They made love on that first afternoon—slow and deep, habang ang araw ay tumatama sa balat nila. Pagkatapos, lumusong sila sa pool na parang mga bata. Bella laughed for the first time in days.

Wala silang ibang ginawa kundi ang magbabad sa init ng araw, maghalikan sa ilalim ng tubig, at magyakapan habang nakahiga sa beach towel na parang wala nang bukas.

Kinabukasan, maaga silang nagising. Dominic cooked breakfast—fried egg, hotdog, at garlic rice. Nagulat si Bella. “You cook?”

“Kaya kong mabuhay mag-isa. Pero mas masarap kapag may kasama,” he winked.

Tumawa siya. Genuinely. Nang walang takot. Walang guilt. Saglit siyang nakalimot sa gulo ng buhay nila.

They went island hopping. Nag-snorkel sila, naglakad sa shoreline habang hawak ang kamay ng isa’t isa. Sa gabi, nagtalik sila sa veranda habang sumisigaw ang alon ng dagat sa background—raw, needy, possessive.

Wala nang pag-iwas. Wala nang inhibitions.

Pero sa likod ng lahat ng saya, may bumubuo ring takot sa puso ni Bella.

Hindi habangbuhay ang mga ganitong sandali.

Maaga akong nagising — wala pang 6am. Tahimik ang paligid. Tanging huni ng ibon at alon ng dagat ang maririnig. Naramdaman ko agad ang lamig ng simoy ng hangin sa balat ko. Naka-kumot lang ako, pero wala pa ring saplot. Napalingon ako sa veranda.

Nandoon si Dominic. Nakahubad ang dibdib, may hawak na tasa ng kape, at boxer shorts lang ang suot. Medyo magulo pa ang buhok niya, pero ang katawan… sobrang tigas, sobrang perfect. At bakat na bakat sa harapan niya ang ari niya — galit na galit sa umaga.

Nagkatinginan kami. Hinikayat ako ng mga mata niya.

“Come here,” sabi niya. “Wag ka na magtago.”

Tumayo ako. Bumaba ang kumot sa katawan ko habang lumalapit ako sa kanya, hanggang sa tuluyan na akong walang saplot. Hindi siya umiwas ng tingin. Hinagod ng mga mata niya ang buo kong katawan — parang gutom na gutom.

“Tangina, Bella…” mahina niyang sabi habang nilapitan ako.

Niyakap niya ako mula sa likod, at agad kong naramdaman ang matigas niyang ari sa pagitan ng puwit ko. Mainit ang palad niya. Hinaplos niya ang tiyan ko pababa… papunta sa pagitan ng hita ko.

“Alam mo bang tinitigasan ako habang tulog ka?” bulong niya sa leeg ko.

Napakagat-labi ako, lalo na nang maramdaman kong dumampi ang daliri niya sa hiwa ko — basa na agad ako. Kahit bagong gising. Kahit di pa kami nag-uusap.

“Tingnan mo ‘to,” bulong ni Dom habang hinahagod ng hinlalaki ang clit ko. “Gising na gising ka rin.”

Napasinghap ako. Napaliyad.

Sinipsip ni Dominic ang leeg ko habang pinapasok ang isang daliri. Paikot. Mabagal. Pero buo.

“Dom… ang aga-aga…”

“Exactly,” sagot niya. “Perfect time para pasukin ka habang pinapanood tayo ng araw.”

Pinatuwad niya ako sa railing ng veranda. Nakapatong ang mga braso ko sa kahoy, habang ang mga palad niya ay humawak sa bewang ko.

Bago pa niya ipasok ang ari niya, yumuko muna siya sa likod ko. Hinawi ang mga hita ko at isinubsob ang mukha niya sa pagitan ng mga hita ko.

Kinain niya ako.

Hindi lang basta dila — buong bibig niya ang gumalaw sa akin. Dinilaan niya mula ibaba paakyat, sinipsip ang clit ko, at ipinasok ang dila niya sa loob ng lagusan ko.

“Ohhh f-f**k! Dom…”

“Shhh… neighbors might hear,” bulong niya, habang binubuka pa lalo ang mga hita ko.

Then, without warning, ipinasok niya ang ari niya — sagad.

“Ahhh! D-Dom—!”

Hinawakan niya ako sa bewang, at nagsimulang gumalaw. Malalalim pero mabagal. Parang gusto niyang maramdaman ko ang bawat pulgada niya, bawat diin, bawat init.

Hinila niya ang buhok ko, binaling ang mukha ko at hinalikan ako habang tinutira ako mula sa likod.

“c*m for me again. Give me that morning mess,” bulong niya sa labi ko, habang kinakanti ng daliri ang clit ko.

At sa isang madiing kadyot, nilabasan ako — nanginginig, napasigaw, nanginginig ang tuhod. At doon din siya sumabog sa loob ko, mahigpit ang yakap sa balakang ko habang umuungol.

Later that day, mainit ang araw. Nasa pool kami. Naka-bikini lang ako, pero wala akong suot sa loob. Nasa sulok ako ng pool, nakasandal sa gilid. Si Dominic? Papalapit na naman… may ngiti na naman sa labi.

“Dom, no—” tawa ko habang nilublob niya ako saglit.

Pag-ahon ko, bigla niyang hinila pababa ang bikini bottom ko sa ilalim ng tubig. Bago pa ako makapagsalita, naramdaman ko na ang daliri niya pumapasok sa loob ko.

“Dom!” bulong ko, halong tawa at libog. “May tao…”

“Walang makakakita. Sige lang, baby…”

Fingering sa ilalim ng tubig. Mabagal. Paikot. Tumitigil sa gitna ng sarap. At habang sinisipsip niya ang u***g ko sa ibabaw ng tubig, nilabasan ako. Mahina ang ungol ko, pero buong katawan ko nanginig habang yakap ko siya sa leeg.

Afternoon, habang nagluluto si Dominic, biglang umulan. Malakas ang kulog. Nakatayo lang ako, nakasuot ng maluwag na shirt, walang bra, walang panty. Nagtama ang tingin namin.

Wala na akong sinabi.

Nilapitan niya ako, sinandal sa pader, at hinalikan ako ng buong gigil.

Hinila niya ang shirt ko. Nilantakan niya ang mga s**o ko. Dinilaan. Sinupsop. Kinagat ng konti ang u***g ko.

“Anong meron, ha?” bulong niya. “Umulan lang, libog ka na?”

Hindi ko siya sinagot — hinawakan ko ang shorts niya, hinila pababa, at hinawakan ang ari niya. Tinutok ko iyon sa hiwa ko, basang-basa na ako.

“Pasok mo na, Dom. Bilisan mo.”

Itinaas niya ang isa kong binti, at ipasok ang ari niya sa akin — buong buo.

Tumama ang likod ko sa pader habang binabayo niya ako ng mabilis at malalim. Pawisan kami. Basang-basa. Ang tunog ng ari niya na sumasalpok sa akin ay nilamon ng tunog ng kulog sa labas.

“c*m with me,” bulong niya.

At nang sabay kaming labasan, hinila niya ang mukha ko at hinalikan ako nang malalim, mariin, puno ng init at pagmamay-ari.

Evening, after dinner, tahimik lang silang dalawa sa veranda. Nakaupo si Bella sa hammock habang si Dominic naman ay nasa reclining chair, may hawak na beer, nakatingin sa dilim ng dagat. Ang hangin ay malamig, pero hindi nakakakilabot—relaxing. Healing.

Bella glanced at him. Tahimik si Dominic. Kanina pa. Hindi na siya tulad ng usual na dominant and teasing self niya. Para siyang malayo. Malalim ang iniisip.

“Dom?” marahang tawag ni Bella, ang boses ay parang bulong ng alon.

Hindi siya agad sumagot. Ininom niya ang natitirang beer sa bote, then tumingin kay Bella.

“Have I ever told you about my family?” tanong niya, diretsahan.

Napakagat-labi si Bella. “Hindi pa. Konti lang… sabi mo dati, complicated.”

Tumawa si Dominic, pero walang saya sa tawa. “That’s putting it lightly.”

Tumayo siya, lumapit sa hammock at umupo sa gilid nito, tinitigan ang mga daliri niyang gumagalaw. Nagtapat siya nang hindi tumitingin kay Bella.

“Growing up… parang bahay lang ‘yung bahay namin. Hindi siya tahanan. My dad—Lorenzo Valencia—he was more like a tyrant than a father. Laging galit. Laging kulang lahat ng ginagawa namin.”

“Dom…” bulong ni Bella, hinawakan ang kamay niya.

Tinanggap niya iyon. Hinigpitan niya ang hawak, pero hindi pa rin tumingin sa kanya.

“My mom… Margarita. She’s beautiful. Regal. Perfect. Pero alam mo ‘yung malamig na ganda? ‘Yung parang estatwa. She never hugged us. Never told us she loved us. She was always too busy being the perfect socialite wife.”

Tahimik si Bella. She didn’t want to interrupt.

“Marco—my brother—he learned to play the game. Suplado pero charming. Sinunod lahat ng gusto ni Dad. Nagpa-alila para lang makuha ang inheritance. Ako? I couldn’t. I wouldn’t.”

Tumigil siya. Huminga nang malalim. Nakayuko pa rin.

“I was sixteen when I realized I hated our dinner table. Laging may wine. Laging may business talk. Pero walang warmth. Walang kumustahan. Walang tunay na pamilya. I started skipping meals. I’d lock myself in my room. I found comfort in parties, s*x, chaos… kasi at least, dun, totoo ang emosyon. Maski panandalian lang.”

Lumuhod si Dominic sa harap ni Bella. Sa wakas, tumingin na siya sa mga mata niya.

“Bella, ikaw lang ang taong hindi ko kailangang patunayan ang sarili ko sa. You look at me like I’m not broken. Like I’m enough.”

Naluha si Bella. Hindi niya alam kung anong sasabihin, pero niyakap niya si Dominic. Mahigpit. Parang gusto niyang buuin ang lahat ng pira-piraso sa puso ng lalaking mahal niya.

“I see you, Dom,” bulong niya. “All of you. Even the parts you try to hide.”

At sa kauna-unahang pagkakataon, Dominic rested his head on someone’s shoulder not as a man, not as a lover—but as a boy who was never allowed to feel safe.

Late Night – Inside the Villa, habang nakahiga sila sa kama, magkayakap. Wala silang saplot, pero hindi tungkol sa s*x ang katahimikan sa pagitan nila. Tahimik, pero puno. Maingay ang mga damdamin kahit walang nagsasalita.

Nasa dibdib ni Dominic si Bella, pinapakinggan ang t***k ng puso niya habang hinahaplos ng lalaki ang buhok niya, dahan-dahan.

“Dom?” mahina niyang tawag.

“Hmm?”

Nag-angat si Bella ng tingin. Madilim ang kwarto pero maliwanag ang buwan sa bintana, kaya kita niya ang mukha nito—relaxed pero alerto. Parang laging handang masaktan.

“Kanina… nung sinabi mong walang nagsabing mahal ka sa bahay niyo…” she paused, huminga nang malalim. “…I wanted to say it then. Pero natakot ako.”

Nagtama ang mga mata nila.

“Ano'ng kinatatakutan mo?” tanong ni Dominic, kalmado pero halatang tumitibok ang tensyon sa ilalim.

Bella swallowed.

“Na kapag sinabi ko… baka mawala ka.”

Tumigil ang mundo ni Dominic saglit.

“I'm in love with you, Dom.”

Diretso. Walang paligoy. Walang paghihintay ng timing. Sapat na ang dami ng lihim nila sa mundo—ito, hindi na dapat itago.

Mabilis ang t***k ng puso ni Bella habang tinititigan siya ni Dominic. Hindi siya nagsalita. Hindi siya ngumiti. Hindi rin siya nagalit.

Tumayo siya mula sa pagkakahiga, umupo sa gilid ng kama, tumingin sa sahig.

“Dom…” Bella whispered, lumapit sa likod niya, niyakap siya mula sa likuran. “I didn’t say it para sagutin mo. I just… I needed to say it. Kasi totoo. Kasi totoo ‘yung nararamdaman ko.”

Tahimik.

Naramdaman ni Bella ang bigat ng katahimikan na ‘yon. Parang yelo sa pagitan nila. Parang bumagsak lahat ng momentum ng mundo.

Napatayo siya. Dahan-dahan. Umiwas ng tingin.

“S-Sorry,” sabi niya, boses niya halos hindi marinig. “I shouldn’t have said anything.”

Lumingon si Dominic, pero hindi siya nagsalita.

At doon na bumagsak ang luha ni Bella.

Tumalikod siya, lumabas ng kwarto, at naglakad papunta sa veranda habang pinupunasan ang mga luha sa mukha niya. Umupo siya sa silyang kahoy, niyakap ang sarili.

Umiiyak siya. Tahimik lang. Hindi dahil may nagalit. Pero dahil walang sumagot.

The sound of waves crashed softly in the distance, but for Bella, everything was muted.

Nakaupo siya sa wooden chair sa veranda, yakap-yakap ang sarili. Nakasuot pa rin siya ng malaking shirt ni Dominic, pero pakiramdam niya, hubad siya. Wala siyang proteksyon sa sakit. Wala siyang sandalan.

Pinikit niya ang mga mata, hoping na baka pagdilat niya, ibang reality ang haharap sa kanya.

Pero wala.

Wala pa ring sagot.

Kahit man lang, “Me, too.”

Binitiwan siya ng katahimikan na parang sampal.

A single tear rolled down her cheek. Then another. Hanggang sa hindi na niya kayang pigilan. Umagos na lang—tahimik, walang hikbi, pero masakit. Yung tipong luha na hindi lang galing sa puso… kundi pati sa kaluluwa.

"Bakit parang ako lang ang nagmamahal?" she whispered to no one.

Tinitigan niya ang horizon. Ang langit, nagiging kulay abo. Malapit nang lumubog ang araw. Ang liwanag, unti-unting naglalaho—katulad ng init sa pagitan nila ni Dominic.

She tried to be strong. Pilit niyang sinabing sapat na na andiyan siya. Na mahal niya ito kahit hindi niya marinig pabalik. Pero totoo ba ‘yon?

Kaya ba niya?

Isang piraso ng lamig mula sa hangin ang dumaan at dumampi sa kanyang balat. Napa-shiver siya. Hindi niya alam kung dahil sa panahon… o sa nararamdaman niya ngayon.

Napabuntong-hininga siya. Mabigat. Buo. Taimtim.

“Siguro tama si Papa…” she muttered, voice barely a breath. “Siguro mali nga ‘to…”

Pero kahit pa ganoon, ang puso niya—tumatanggi. Mahigpit ang kapit. Pilit na umaasa.

Lumingon siya saglit sa glass door ng kwarto. Dominic was still inside, moving around, pretending to be busy. As if hindi siya nagbitaw ng mga salitang mahalaga.

As if hindi siya umiiyak sa labas.

Bella looked away again. Pumikit. Tapos bumulong sa sarili, habang pinapahid ang luha.

“Bakit ang sakit magmahal ng taong hindi sigurado?”

And in that quiet, breaking moment, she finally asked herself the question she’d been running from:

“Paano kung hindi niya talaga ako mamahalin pabalik?”