แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านที่ปลิวไสวเพราะแรงลมที่โชยมา นำพากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกโบตั๋นที่ปักอยู่บนแจกันมาด้วย
ตงฟางหรงยังคงหลับใหลในห้วงนิทราบนเตียงนอน แม้เวลาเดินทางผ่านไปหลายวันแล้วหากแต่หญิงสาวยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา
"ฟางหรงวันนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง"
"ช่วงนี้ผมงานยุ่งแต่จะพยายามมาหาคุณทุกวัน คุณรีบตื่นขึ้นมาคุยกับผมนะ"
"คุณได้กลิ่นไหม ผมเอาดอกไม้ที่คุณชอบมาใส่แจกันให้คุณด้วยนะ" ชายหนุ่มเอื้อมมือมาเขี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
เสียงของชายหนุ่มยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของหญิงสาว ภาพของเขาพร่ามัวตอนนี้มีเพียงหมอกไอสีขาวปกคลุมเท่านั้น
"หอมจัง..กลิ่นดอกโบตั๋นอย่างนั้นหรือ เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป..คุณ...คุณ"
................................................................................
"ฟางหรง ฟางหรง"
เสียงของจวินเฟยหลงเรียกปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมา
"อือ" ตงฟางหรงดีดตัว
