ท้องฟ้าของยามซื่อ (09.00-10.59น.) สว่างสดใสดวงอาทิตย์เปล่งประกายราวกับกำลังอวยพรให้สรรพสัตว์ทุกชีวิตบนโลกใบนี้ให้มีแต่ความสุข ตงฟางหรงแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีครามเป็นเวลานานเท่าไรแล้วนะที่เธอไม่สามารถมองฟ้าได้อย่างสบายใจเช่นนี้ หมู่ก้อนเมฆขาวปรับเปลี่ยนรูปทรงไปมาเคลื่อนคล้อยตามสายลม แม้ว่าใกล้เข้าสู่สารทฤดูหากแต่เวลาเช้าเช่นนี้กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
กองทัพหลวงของฮ่องเต้จวินเฟยหลง ตอนนี้พร้อมแล้วสำหรับการเคลื่อนพลกลับสู่วังหลวง เหล่าทหารกล้าต่างมีสีหน้าสดใสดีใจแตกต่างจากตอนที่เดินทางจากเมืองหลวงมา อาจเป็นเพราะแค่นึกว่ามีคนที่บ้านรออยู่ก็ทำให้พวกเขายิ้มออกมาได้โดยไม่ต้องอาศัยคำพูดใดๆ ถึงแม้ว่าจะมีบางคนที่ไม่ได้กลับมาจากการศึกครั้งนี้แต่ตงฟางหรงก็ระลึกถึงบุญคุณเสมอไม่เคยลืม
"ท่านพ่อจะไม่กลับเมืองหลวงกับลูกจริงๆ หรือ"
"ตลอดหลายปีมานี่ชายแดนเปรียบเสมือนบ้านของหม่อมฉัน แค่ได้เห็นว่าหวงกุ้ยเฟยสบ
