หลายวันผ่านมาอาการของจวินเฟยหลงเริ่มดีขึ้น บาดแผลที่เคยอักเสบบวมแดงตอนนี้เริ่มดี รอแค่เวลากลับมาสมานกันอีกครั้งเท่านั้น
ตงฟางหรงในชุดสีฟ้าอ่อนแลดูเรียบง่ายเฉกเช่นเดียวกับสาวชาวบ้านหากแต่กลับดูสวยอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อไร้เครื่องประดับ นานมากแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกถึงความสงบเช่นนี้ อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีให้พบเจอ หญิงสาวยืนอยู่บนทางเท้าที่เต็มไปด้วยเศษของใบไม้แห้งสองมือของเธอจับด้ามไม้กวาดตวัดไปมาเช่นเดียวกับพระลูกวัดที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ เรื่องแปลกของการกวาดใบไม้คือยิ่งเราพยายามกวาดเท่าไรใบไม้กลับร่วงหล่นลงมามากเท่านั้น หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นลงมาเธอยื่นมือเรียวออกไปหวังว่าจะมีใบไม้ซักใบที่จะสามารถหล่นลงบนมือของเธอได้พอดี...
"แม่นางมีเรื่องอันใดน่าดีใจอย่างนั้นหรือ" เสียงเจ้าอาวาสที่กำลังเดินมาเอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังอมยิ้มอยู่
ตงฟางหรงเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที
