ตอนที่ 7 การตายอีกครั้ง
1174 Words
ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด..เส้นกราฟที่แสดงผลขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับเสียงสัญญาณชีพ
"ฟางหรง คุณได้ยินเสียงผมไหม" ผู้หมวดหนุ่มแห่งหน่วยรบพิเศษมองหน้าหญิงสาวที่หลับใหลบนเตียงอย่างห่วงใย
แม้เวลาจะผ่านมาหลายวันแต่หญิงสาวยังคงนอนแน่นิ่ง ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวขึ้นมากุมไว้ครู่หนึ่งเขาก็รู้สึกเหมือนว่านิ้วของเธอขยับ
"ฟางหรง รอก่อนนะผมจะไปตามหมอ" เขารีบร้อนวางมือหญิงสาวลงก่อนวิ่งออกไป
"เป็นอย่างไงบ้างครับคุณหมอ" ผู้หมวดถามอาการหญิงสาวแล้วรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อหวังว่าสิ่งที่เขาจะได้ฟังคงเป็นข่าวดี ซึ่งหมอได้เพียงแต่ส่ายหน้า
"ฟางหรง คุณได้ยินผมไหม"
(ได้ยินซิ ฉันกำลังพูดกับนายอยู่ นายได้ยินฉันไหม)
"วันนี้ผมต้องเข้าหน่วยไว้พรุ่งนี้ผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่นะ" ชายหนุ่มกำลังจะก้าวออกจากห้องแต่ก็ต้องชะงัก ครู่หนึ่งเหมือนเขาได้ยินเสียงหญิงสาวร้องเรียกเขาหากแต่ตอนนี้เขาคิดว่าคงหูแว่วไปเอง
(ผู้หมวด ผู้หมวด หนานเซียว นายอย่าเพิ่งไปฉันติดอยู่ในนี้นายได้ยินฉันไหม)
.........
ตำหนักกุ้ยเฟย
"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์อู่ติ่งรีบร้อนวิ่งมาหยุดอยู่หน้าตำหนักของผิงเอ๋อ
"องครักษ์อู่มีเรื่องอันใดถึงมารบกวนฝ่าบาทดึกดื่นเช่นนี้" เสียงหวานของผิงเอ๋อเอ่ยถามอย่างขัดใจ
"คือกระหม่อมมีเรื่องด่วนจะกราบทูลฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"
"มีเรื่องอะไรเจ้าค่อยมาใหม่พรุ่งนี้" เสียงหวานเอ่ยปากไล่
"อู่ติ่งเจ้ามีเรื่องอะไร เข้ามาซิ" เสียงของจวินเฟยหลงถามแทรกขึ้นมาจากภายในห้อง
อู่ติ่งรีบเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง พลางก้มกระซิบบางอย่าง
"เรื่องหวงกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ"
"นางก่อเรื่องอะไรอีกอย่างนั้นหรือ" จวินเฟยหลงเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบอย่างเหนื่อยหน่าย
"ไม่เช่นพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์อู่ติ่งขยับเข้าไปกระซิบข้างหูของชายหนุ่ม
"เจ้าว่าอย่างไรนะ"
สิ่งที่จวินเฟยหลงได้ยินทำให้เขาสร่างเมา ร่างกายดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบร้อน เขารีบวิ่งมายังตำหนักของตงฟางหรง ซึ่งภายหลังเขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนว่าทำไมถึงรีบร้อนเช่นนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนต่อให้นางตายต่อหน้าเขาเองก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ
"ฝ่าบาท จะเสด็จที่ใดเพคะ ฝ่าบาท ฮึ"
......
"หวงกุ้ยเฟยเพคะ"
เสียงร้องไห้ระงมทั่วทั้งตำหนัก จวินเฟยหลงเปิดประตูเข้ามาภายในห้องบรรดานางในหลายคนนั่งก้มหน้าก้มตาเอาแต่ร้องไห้ ร่างของหญิงสาวตอนนี้นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง มีหมอหลวงนั่งอยู่ข้างๆ
จวินเฟยหลงเดินเข้ามาใกล้เตียงของหญิงสาว ใกล้เข้าอีก ใกล้ วินาทีที่เขาเห็นดวงหน้าซีดเผือด ขาที่เคยแข็งแกร่งแทบทรุดลงตรงหน้า ยังดีที่มีอู่ติงคอยประคองไว้ หัวใจเย็นชาเหมือนถูกพายุหิมะถาโถมเข้าใส่รู้สึกเจ็บจนชา เขาค่อยๆ รวบรวมสติก่อนเอ่ยถามอาการจากหมอหลวง
"นางเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ" ทั้งที่รู้คำตอบแต่เขาก็อยากจะหวังสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
"ทูลฝ่าบาทตอนที่กระหม่อมมาถึงหัวใจหวงกุ้ยเฟยก็หยุดเต้นไม่มีชีพจรแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หมอหลวงได้แต่ส่ายหน้า
"ข้ารู้แล้ว พวกเจ้าออกไปก่อน" ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงข้างหญิงสาว
"เพคะ//พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"
"ฟางหรง"
จวินเฟยหลงจับมือหญิงสาวขึ้นมากุมไว้ ร่างไร้วิญญาณตอนนี้ยังคงอุ่น เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามือของนางจะนุ่มถึงเพียงนี้ เขามองดูนิ้วเรียวที่อ่อนระทวย ใบหน้าของหญิงสาวช่างงดงาม เขาค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยขนตายาวเป็นแพรของหญิงสาว
"เมื่อก่อนข้าไม่สนใจเจ้าได้เช่นไร" เขารำพึงกับตัวเอง
"ทำไมข้าเพิ่งจะรู้ว่าเจ้ามีเสน่ห์ถึงเพียงนี้"
จวินเฟยหลงค่อยๆ โน้มตัวลงหวังจูบลาตงฟางหรงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
เฮือก..เสียงสูดหายใจเข้าเต็มปอดถูกปล่อยออกมา
ตาโตของหญิงสาวเบิกค้าง เธอค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ แต่แล้วสายตาของเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสบตากับชายหนุ่มที่ก้มหน้าลงมาใกล้ สองตาประสานกันแทนที่จะซึ้งกินใจหากแต่ตอนนี้ทั้งคู่ต่างตกใจซึ่งกันและกัน จวินเฟยหลงตกใจที่อยู่ๆ หญิงสาวก็กับฟื้นคืนชีวิต ส่วนตงฟางหรงก็ตกใจที่ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"จะทำอะไรนะ" เสียงโวยวายของหญิงสาวดังขึ้น ไม่ว่าเปล่าเธอยกเท้าขึ้นมาถีบที่ยอดอกของฮ่องเต้จนหงายหลัง
"ตงฟางหรง เจ้า..." แม้จะโกรธหญิงสาวแต่จวินเฟยหลงก็แอบดีใจเช่นกัน
"โอ๊ย! ขาฉัน..." หญิงสาวกุมขาที่เจ็บเพราะคุกเข่าเป็นเวลานาน
จวินเฟยหลงมองหน้าหญิงสาวที่เอาแต่เป็นห่วงขาตนเองไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ทีแรกว่าจะไม่โกรธแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าควรโกรธหญิงสาวที่สุด
(ฮึ..ฮึ..มีเสน่ห์งั้นหรือข้าขอถอนคำพูด โอ๊ย!.เจ็บ) ฮ่องเต้ยกมือขึ้นลูบหน้าอกตนเองอย่างเบามือ
"หวงกุ้ยเฟยฟื้นแล้ว หม่อมฉันไปตามหมอหลวงก่อนนะเพคะ"
"เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ" เสียงชายหนุ่มเอ่ยถามท่านหมอเมื่อเห็นว่าเงียบไปนาน
"กราบทูลฝ่าบาททุกอย่างเป็นปกติดีพ่ะย่ะค่ะ" หมอหลวงทำหน้าแปลกใจกับอาการของหญิงสาว
"ไม่มีอะไรแล้วท่านก็กลับไปพักผ่อนเถอะท่านหมอ" หญิงสาวเอ่ยขึ้น
"ท่านลองตรวจให้ละเอียดอีกทีซิท่านหมอหลวง" จวินเฟยหลงออกคำสั่งให้ตรวจอีกรอบ
ตงฟางหรงมองหน้าชายหนุ่มอย่างเบื่อหน่ายก่อนถอนหายใจ
"เฮ้อ! ท่านกลับไปเถอะท่านหมอ" ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยปากทักท้วงหญิงสาวก็ชิงพูดตัดหน้า
"ข้าตรวจหลายรอบแล้ว" หญิงสาวมองหน้าฮ่องเต้อย่างหมดความอดทน
"พวกเจ้าก็ไปพักเถอะ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว" ตงฟางหรงไล่บ่าวรับใช้ให้ไปพัก ตอนนี้ทุกคนออกจากห้องหมดแล้ว เหลือเพียงจวินเฟยหลงและหญิงสาวเท่านั้น
"ฝ่าบาทด้วย เชิญเสด็จเพคะ" ตงฟางหรงส่งสายตาให้ชายหนุ่มออกไปจากห้อง
"ข้าด้วยอย่างนั้นหรือ" เขาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวออกปากไล่ ทั้งทีทุกหนแห่งในใต้หล้าล้วนเป็นของเขาทั้งสิ้น
"เพคะ" หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มก่อนพยักหน้าให้
"หม่อมฉันไม่ส่งนะเพคะ เชิญ"
จวินเฟยหลงได้แต่เดินคอตกอย่างหัวเสียออกมา
"เดี๋ยวก่อนเพคะ"
จวินเฟยหลงชะงักฝีเท้าไว้ เขาลอบยิ้มเหยาะออกมาอย่างได้ใจ
"ปิดประตูเบาๆ นะเพคะ"
...ปัง...เสียงประตูดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งตำหนัก
"ก็บอกให้ปิดเบาๆ เฮ้อ!"
- Writer
