7. ตอนที่ 7
1024 Words
“พ่อผู้ใหญ่ไม่ได้ชื่อพี่บิ๊ก”
รินรดาเปิดฉากว่าเขาก่อน
“หนูก็ไม่ได้ชื่อลิลลี่”
พ่อผู้ใหญ่ขันว่ายิ้ม ๆ
ยิ้มของเขาทำให้รินรดาหมั่นไส้
ต่างคนต่างจ้องหน้ากัน
“งั้นก็...ให้เรื่องระหว่างพี่บิ๊กกับน้องลิลลี่จบลงในคืนนั้น ไม่ต้องเอามาพูดถึงอีก เราสองคนก็ต่างคนต่างใช้ชีวิต ถ้าเจอกันครั้งต่อไป เราก็แค่ทักทายกันในฐานะคนรู้จัก คนตำบลเดียวกัน หรือถ้าหลีกเลี่ยงได้ ก็ไม่ต้องเจอกันอีก จะดีมาก ๆ ค่ะ”
“ไม่ดีครับ”
ผู้ใหญ่ขันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วพ่อผู้ใหญ่จะเอายังไงคะ”
“เอาอีก”
คิ้วเรียวขมวดมุ่น รินรดาจ้องหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรคะ เอาอีกคืออะไร”
พ่อผู้ใหญ่ขันยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วบอกว่า
“อยากเอากันอีก”
รินรดารู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันทีทันใด เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอตั้งหลายสิบปี เขาน่าจะมีวุฒิภาวะมากกว่านี้ ก็ตกลงกันว่าวันไนต์สแตนด์แล้วไง จะมาอยากเอาอีกไม่ได้ และเธอก็ไม่ให้เอาด้วย
“ไม่เอาค่ะ”
“ไม่เอาวันนี้ก็ได้ แต่วันหน้าได้เอากันอีกแน่”
รินรดาชักโมโหที่เขาพูดไม่รู้เรื่อง เธออยากให้มันจบ ๆ ไป แต่เขากลับพูดจากวนประสาท เหมือนจะไม่ยอมจบ
“หนูไม่ให้เอา”
เธอจ้องหน้าเขาด้วยสายตาเคืองขุ่น
ผู้ใหญ่ขันยิ้ม เอ็นดูคนโมโห จริง ๆ แล้วเจตนาของเขาคืออยากให้เธอผ่อนคลาย แต่ดูเหมือนว่ายัยหนูลิลลี่แสนเร่าร้อนในคืนนั้นจะไม่ชอบใจ งั้น...เขาจะพูดแบบจริงจัง และพูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน
“พี่ชอบหนู”
“ฮะ!” รินรดาขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าไม่เชื่อถือ
“ตั้งแต่คืนนั้นที่เรามีอะไรกัน พี่ก็ไม่มีใครอีกเลย ไม่มีใครมาทับรอยหนู”
“พี่จะบอกหนูว่า หนูควรภาคภูมิใจ และควรทำประกาศนียบัตรไปติดฝาบ้านหรือคะ”
ผู้ใหญ่ขันเงินยิ้มขำ “กล้าเอาไปติดฝาบ้านไหมล่ะ พี่จะสั่งทำให้ พ่อกำนันจะได้รู้ว่า มีลูกเขยแล้ว”
“พ่อผู้ใหญ่!” รินรดาจ้องหน้าเขาเขม็ง เธอไม่อยากให้พ่อรู้ แต่เขากลับเอาพ่อเธอมาขู่
ผู้ใหญ่ขันเงินยิ้มอ่อนบาง ยัยหนูรดาของเขา ยามอยู่บนเตียงก็เร่าร้อนจนเขาแทบละลาย เวลาโมโหก็ดุอย่างกับแม่เสือ ชักอยากเห็นตอนที่เธอออดอ้อนอ่อนหวานบ้างจัง จะน่ารักน่ามันเขี้ยวสักแค่ไหนกันนะ
“เรามาพูดคุยกันด้วยเหตุผลดีกว่าไหมครับ จะได้หาจุดกึ่งกลางที่หนูพอใจ และพี่ก็พอใจด้วย”
รินรดาถอนหายใจแรง นึกโมโหโลกใบนี้ ทำไมมันถึงกลมได้ขนาดนี้กันนะ เธอเสียตัวอยู่ไกลบ้านไกลช่องขนาดนั้น แต่คนที่ได้กันกลับเป็นคนในตำบลเดียวกัน แถมยังเป็นพ่อผู้ใหญ่หน้ามึนคนนี้ด้วย เทวดาเล่นตลกกับเธอเกินไปแล้ว
“พ่อผู้ใหญ่จะเอาไงก็ว่ามาเลยค่ะ แต่เรื่องที่เราได้กันแล้ว ห้ามให้พ่อหนูรู้เด็ดขาด”
ผู้ใหญ่ขันเงินยิ้มพอใจ เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดว่า
“ก่อนอื่น หนูต้องเลิกเรียกพี่ว่าพ่อผู้ใหญ่ แล้วเปลี่ยนมาเรียกพี่ว่า พี่ขัน ไหน... ลองเรียกสิครับ”
รินรดาทำปากขมุบขมิบ บ่นให้คนที่อยากให้เธอเรียกพี่ แต่บ่นแล้ว เธอก็ยอมเรียกอย่างที่เขาต้องการ
“ค่ะ พี่ขัน” อะไรยอมได้ เธอก็จะยอมไปก่อน อย่าให้ถึงทีเธอบ้างก็แล้วกัน
“น่ารักที่สุด”
“มีอะไรอีกไหมคะ”
“พี่อยากจีบหนู”
คิ้วเรียวขมวดมุ่น เธอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“จีบทำไมคะ”
“อยากได้เป็นเมีย”
“คิดว่าจะจีบติดเหรอคะ”
“ลองดูไหมล่ะ”
รินรดาจ้องหน้าหล่อเข้มอย่างท้าทาย
“อยากจีบก็จีบไปค่ะ แต่ถ้าจีบไม่ติด ก็อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกัน นี่ค่ะ...เสื้อแถมปุ๋ย”
รินรดาเลื่อนถุงใส่เสื้อไปตรงหน้าเขา แล้วลุกขึ้นยืน
พ่อผู้ใหญ่ขันลุกขึ้นยืนเช่นกัน
“ต่อไปห้ามทำเสื้อปุ๋ยแบบนี้อีก”
“แบบไหนคะ”
“แบบที่พิมพ์หน้าตัวเองลงไปบนเสื้อ”
“ทำไมคะ”
“พี่หวง”
“จีบให้ติดก่อนเถอะค่ะ แล้วค่อยมาหวง”
“ถ้าหนูพิมพ์หน้าหนูลงบนเสื้ออีก พี่จะเหมาปุ๋ยร้านหนูอีก”
“หนูไม่ขายให้พี่ขันแล้ว”
ผู้ใหญ่ขันยิ้มพราว ดีใจที่เธอเรียกเขาว่าพี่ขัน เด็กน้อยว่านอนสอนง่ายจริง ๆ
“พี่ซื้อผ่านพ่อกำนันก็ได้”
“นี่พี่เอาพ่อมาขู่หนูเหรอ”
“ขู่อะไรกันเล่า พี่แค่พูดให้ฟังว่าพี่จะทำยังไง”
“หนูไม่พิมพ์หน้าลงบนเสื้อแล้วก็ได้”
“ว่าง่าย ๆ แบบนี้ พี่รักตายเลย”
“คนงานของหนูขนปุ๋ยลงหมดแล้ว หนูกลับก่อนนะคะ”
เธอไม่อยากพูดกับเขาแล้ว พูดอะไรไป เขาก็สวนกลับได้ทุกเรื่อง
“ครับ”
พ่อผู้ใหญ่ไม่รั้งเธอไว้ ไม่ก่อกวนใจเธออีก แค่ได้พบเจอกันอีกครั้ง และได้รู้ว่าเธออยู่ใกล้แค่นี้ เขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดมือไปแน่นอน
รินรดาเดินเข้าห้องทำงานทันทีเมื่อกลับถึงร้าน เธอนั่งกอดอก ใบหน้าบึ้งตึง บ่นให้อีตาพี่บิ๊กจอมปลอมไปหลายกระบุงโกย คิดว่าจะจีบเธอติดง่าย ๆ เหรอ ฝันไปเถอะ และก็อย่าหวังว่าจะได้กินเธออีกเลย แม้แต่ขาอ่อนของเธอ เขาก็จะไม่มีวันได้เห็นอีกแน่นอน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้รินรดาถอนหายใจแรง เพื่อจัดการกับอารมณ์ขุ่นมัวในใจ แต่ก็ช่วยได้ไม่มากเท่าไร
- Writer
